Η υποτιθέμενη αλλαγή στη Σύμβαση του Δουβλίνου για το μεταναστευτικό απέχει πολύ από την υιοθέτηση κανόνων που θα ελάφρυναν τις χώρες που δέχονται μεγάλη πίεση από παράνομους μετανάστες, όπως λ.χ. η Ελλάδα. Με άλλα λόγια επεβλήθη η άποψη των χωρών της κεντρικής Ευρώπης και η ξενοφοβική τους πολιτική, την οποία είδαμε σε χώρες όπως η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Πολωνία και η Αυστρία.

Κατ’ αρχάς δεν προβλέπεται ποσόστωση προσφύγων, αναλόγως προς τις δυνατότητες οικονομικές και άλλες κάθε κράτους μέλους. Αντιθέτως η επιλογή που δίδεται σε κάθε κράτος που δέχεται μετανάστες είναι να επιλέξει αν θέλουν να τους κρατήσουν ή, με δική του ευθύνη το κράτος – μέλος να τους επιστρέφει στις χώρες απ’ όπου κατάγονται.

Η σχετική πρόβλεψη παραβλέπει την σημερινή πραγματικότητα του μεταναστευτικού προβλήματος και κυρίως το επιτακτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν χώρες που δέχονται την πίεση –κοινωνική, πολιτισμική και οικονομική- από την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού, όπως κάνει η Τουρκία σε βάρος της χώρας μας και κατ’ επέκταση σε βάρος της Ευρώπης. Αυτή την τελευταία έννοια της «κατ’ επέκταση» ζημίας σε βάρος της ΕΕ δεν εννοούν να κατανοήσουν οι Βρυξέλλες, καθοδηγούμενες από την Γερμανία.

Δεδομένου δε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σηκώσει άλλους μετανάστες και κατά συνέπειαν δεν έχει κανένα λόγο να τους κρατήσει, όπως προβλέπει το σχέδιο της νέας ευρωπαϊκής Συμφωνίας, πάλι στους ώμους της μικρής Ελλάδας πέφτει το βάρος να επιστρέφει τα κύματα των μεταναστών, που οι περισσότεροι είναι παράνομοι, αποτελώντας ανάχωμα για την Ευρώπη η οποία προφανώς δεν αντιλαμβάνεται ότι η χώρα μας αποτελεί ευρωπαίκό τείχος