Δεν είναι λίγες οι φορές κυρίως από τότε που εξέλιπαν οι κορυφαίοι ευρωπαίοι ηγέτες, που έχουν στην πράξη καταπατηθεί βασικές αρχές που αποτέλεσαν την βάση για την συγκρότηση αρχικώς της ΕΟΚ και στην συνέχεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κυρίως η αρχή της έμπρακτης αλληλεγγύης που έχει υποχωρήσει μπροστά στα επιμέρους συμφέροντα των κρατών-μελών και που δεν είναι παρά μία άλλη εκδοχή της ικανοποίησης συμφερόντων υπό ένα αυστηρά εθνικιστικό πρίσμα. Ένα πρίσμα ιδιαιτέρως ισχυρό κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου.

Την υπονόμευση της αρχής της έμπρακτης αλληλεγγύης σε ευρωπαϊκό πλαίσιο την βλέπουμε στην περίπτωση της τουρκικής αλητείας σε βάρος της Ελλάδας. Βλέπουμε με άλλα λόγια ότι τα οικονομικά συμφέροντα επικρατούν των αρχών, και αυτοί που τα προτάσσουν, στην ουσία υπονομεύουν την ευρωπαϊκή συνοχή. Υπό το πρίσμα αυτό μπορούμε ευλόγως να υποθέσουμε ότι, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών -πάντα υπό την γερμανική καθοδήγηση- τα κονδύλια που διαθέτει προς τις χώρες μέλη είναι στην ουσία και ένα είδος εκβιασμού προς τα μέλη ώστε να υποκύπτουν -ή να μην αντιδρούν- σε αποφάσεις της γραφειοκρατίας αυτης, οι οποίες παραβιάζουν αρχές της ΕΕ. Με άλλα λόγια υπό μία συγκεκαλυμμένη μορφή εφαρμόζεται στον ευρωπαϊκό 21ο αιώνα το οικονομικό σχέδιο της ναζιστικής Γερμανίας για μία ενιαία οικονομικά Ευρώπη υπό την καθοδήγηση και έλεγχο της Γερμανίας, στην περίπτωση που δεν θα ευοδώνονταν τα επεκτατικά της σχέδια για ζωτικό χώρο!

Η απορία που παραμένει, μέσα από το καθαρώς οικονομίστικο πρίσμα είναι η εξής: Την στιγμή που έχουν κοκκινήσει τα δάνεια των ευρωπαϊκών τραπεζών στις συναλλαγές τους με την Τουρκία και η χώρα αυτή είναι χρεωκοπημένη, πόσο συμφέρουσες είναι οι πωλήσεις αμυντικού εξοπλισμού από τις χώρες που αντιδρουν στις κυρώσεις προς την Άγκυρα για να μη χάσουν τάχα έναν πελάτη, που πάντως οικονομικά πλέον είναι τόσο αναξιόπιστος; Και μάλιστα ώστε να τον προτιμούν έναντι της διατήρησης αρχών πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε η ευρωπαϊκή ενοποίηση;