Παρακολουθώντας το τελευταίο διάστημα τον Αλέξη Τσίπρα διαπιστώνει κανείς ότι από την πρωθυπουργική του θητεία δεν του έμεινε τίποτε στην μνήμη. Και κυρίως για τις αντοχές του ελληνικού κράτους που, μετά την κρίση, τα περιθώρια οικονομικής ανάπτυξης τα περιόρισε η πανδημία του πλανήτη.

Παρ’ όλ’ αυτά ο κ.Τσίπρας εμφανίζεται ιδιαιτέρως «κουβαρντάς» θέλοντας να ασκήσει αντιπολίτευση και απαιτεί από την κυβέρνηση να μοιράσει περισσότερα λεφτα- από αυτά που δεν υπάρχουν ή πρέπει να μη σπαταληθούν γιατι δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Να κάνει εκατομμύρια τεστς για την πανδημία και, γενικώς να συμπεριφερθεί η κυβέρνηση σαν κυβέρνηση χώρας που ούτε κρίση πέρασε ενώ οι αναπτυξιακοί της ρυθμοί είναι πρωτόγνωροι.

Το κόλπο αυτού του είδους του λαϊκισμού, κοινότοπο. Αν δεν ακολουθήσει τις προτάσεις του Τσίπρα η κυβέρνηση, θα βγαίνει ο πρωην πρωθυπουργός και θα λεέι ότι η κυβέρνηση της ΝΔ είνια κοινωνικά ανάλγητη. Αν τις εφαρμόσει θα βγεί κάποια στιγμή ο Αλέξης μας και θα λέει ότι η δεξιά κυβέρνηση σπατάλησε κάθε δημοσιονομικό απόθεμα που με τόσο κόπο –στην ουσία αφαιμάσσοντας τον ελληνικό λαό- είχε επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πιάνουν αυτά τα πολιτικά κόλπα; Μάλλον όχι αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις και την κοινωνική εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του κ.Τσίπρα, η οποία είναι στο ναδίρ...