Καταδικασμένοι σε συμβίωση
Ένα ερώτημα που τίθεται κάθε φορά, εξ αιτίας, κυρίως, τουρκικών προκλήσεων είναι αν υπάρχουν οι δυνατότητες για μία ειρηνική συμβίωση με τους Τούρκους, αφού είναι ασύμφορη, κυρίως για την Ελλάδα η ένταση στις σχέσεις των δύο χωρών. Μπορεί άραγε να ξεπερασθεί η έκφραση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε με γείτονα την Τουρκία»;
Έχει ενδιαφέρον πως έχει προσεγγίσει αυτό το ερώτημα ένας πολύπειρος διπλωμάτης και βαθύς γνώστης των τουρκικών πραγμάτων, ο πρέσβυς ε.τ. κ. Βύρωνας Θεοδωρόπουλος. Αυτό το ερώτημα -είχε διερωτηθεί ο συγκεκριμένος διπλωμάτης, προ ετών- είναι μοιρολατρεία ή ρεαλισμός; Είναι η παθητική αποδοχή ενός γεωγραφικού και ιστορικού δεδομένου που δεν πρόκειται να μεταβληθεί στο προβλεπτό μέλλον;
«Η λέξη «καταδικασμένοι», επεσήμαινε ο κ. Θεοδωρόπουλος, δίνει ένα τόνο αδρανούς εγκαρτέρησης που δεν αρμόζει σε ένα λαό (ΣΣ δηλαδή σ’ εμάς), που θέλει να συνεχίσει δυναμικά το δρόμο του. Έργο μας δεν μπορεί να είναι άλλο από τη συνεχή και ενεργό αναζήτηση μίας πολιτικής που θα μας επιτρέψει, χωρίς φόβους και χωρίς κινδύνους, όχι μόνο την άνετη καθημερινή επικοινωνία αλλά και τη μακροπρόθεσμη συμβίωση με τον Τούρκο-όπως άλλωστε και με κάθε άλλο-γείτονα».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ιστορικές μνήμες που κουβαλάει κάθε λαός διαμορφώνουν πολλές φορές και την κρατική πολιτική απέναντι σε συγκεκριμένες χώρες. Λ.χ. δεν μπορεί να εξαλειφθεί από την ελληνική μνήμη, (αφού μάλιστα η μνήμη αυτή –που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα- τροφοδοτείται εξ απαλών ονύχων στα σχολικά βιβλία) ότι ο Τούρκος είναι ο Ασιάτης επιδρομέας που πρώτα διέλυσε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία και στη συνέχεια κράτησε υπόδουλο τον ελληνισμό.
Στην τουρκική μνήμη, αντιστοίχως, οι Έλληνες είναι αυτοί που φύτεψαν το σπόρο για τη μετέπειτα διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και που, χρόνια αργότερα, το ’22, απείλησαν ακόμη και την πρωτεύουσα του τουρκικού κράτους. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι για τους Τούρκους, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο κ. Θεοδωρόπουλος στο βιβλίο του «Οι Τούρκοι κι εμείς», η Ελληνική Επανάσταση είναι η απαρχή της γενικής επέμβασης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, μίας επεμβάσεως που έφτασε να απειλήσει την ίδια την εθνική υπόσταση της Τουρκίας στη Συνθήκη των Σεβρών.
Έχει ενδιαφέρον πως έχει προσεγγίσει αυτό το ερώτημα ένας πολύπειρος διπλωμάτης και βαθύς γνώστης των τουρκικών πραγμάτων, ο πρέσβυς ε.τ. κ. Βύρωνας Θεοδωρόπουλος. Αυτό το ερώτημα -είχε διερωτηθεί ο συγκεκριμένος διπλωμάτης, προ ετών- είναι μοιρολατρεία ή ρεαλισμός; Είναι η παθητική αποδοχή ενός γεωγραφικού και ιστορικού δεδομένου που δεν πρόκειται να μεταβληθεί στο προβλεπτό μέλλον;
«Η λέξη «καταδικασμένοι», επεσήμαινε ο κ. Θεοδωρόπουλος, δίνει ένα τόνο αδρανούς εγκαρτέρησης που δεν αρμόζει σε ένα λαό (ΣΣ δηλαδή σ’ εμάς), που θέλει να συνεχίσει δυναμικά το δρόμο του. Έργο μας δεν μπορεί να είναι άλλο από τη συνεχή και ενεργό αναζήτηση μίας πολιτικής που θα μας επιτρέψει, χωρίς φόβους και χωρίς κινδύνους, όχι μόνο την άνετη καθημερινή επικοινωνία αλλά και τη μακροπρόθεσμη συμβίωση με τον Τούρκο-όπως άλλωστε και με κάθε άλλο-γείτονα».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ιστορικές μνήμες που κουβαλάει κάθε λαός διαμορφώνουν πολλές φορές και την κρατική πολιτική απέναντι σε συγκεκριμένες χώρες. Λ.χ. δεν μπορεί να εξαλειφθεί από την ελληνική μνήμη, (αφού μάλιστα η μνήμη αυτή –που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα- τροφοδοτείται εξ απαλών ονύχων στα σχολικά βιβλία) ότι ο Τούρκος είναι ο Ασιάτης επιδρομέας που πρώτα διέλυσε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία και στη συνέχεια κράτησε υπόδουλο τον ελληνισμό.
Στην τουρκική μνήμη, αντιστοίχως, οι Έλληνες είναι αυτοί που φύτεψαν το σπόρο για τη μετέπειτα διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και που, χρόνια αργότερα, το ’22, απείλησαν ακόμη και την πρωτεύουσα του τουρκικού κράτους. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι για τους Τούρκους, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο κ. Θεοδωρόπουλος στο βιβλίο του «Οι Τούρκοι κι εμείς», η Ελληνική Επανάσταση είναι η απαρχή της γενικής επέμβασης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, μίας επεμβάσεως που έφτασε να απειλήσει την ίδια την εθνική υπόσταση της Τουρκίας στη Συνθήκη των Σεβρών.
