Θα πρέπει, άραγε, να αποδεχθούμε μοιρολατρικά ,ότι κανένα σοβαρό πρόβλημα δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα, με ψύχραιμη σκέψη στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας; Ότι πάντοτε τα προβλήματα αυτά θα αντιμετωπίζονται σε τοπίο σκληρής μάχης μεταξύ μιας νευρικής κυβέρνησης που πολεμά εναντίον «όλων» ; Με την υπόθεση των υγειονομικών μέτρων στα σχολεία, αυτό συμβαίνει πάντως.

Η κυβέρνηση αποφάσισε, υπό το κράτος άγχους, μια σειρά μέτρων στα σχολεία, για να δεχθεί τα πυκνά πυρά της αντιπολίτευσης, των εκπαιδευτικών, μεγάλου αριθμού μαθητών και γονέων, αλλά και μερίδας του Τύπου. Διχασμός, εντάσεις, θόρυβος, τηλεοπτικές φλυαρίες και σκοτεινός πολιτικός ουρανός, διόλου προσφερόμενος σε γόνιμες συνεργασίες για την ενίσχυση του θώρακα προστασίας των σχολείων από τον κορωνοϊό. Το δεύτερο κύμα της πανδημίας βρήκε την κυβέρνηση ανέτοιμη ,την κοινωνία…τουριστικώς χαλαρωμένη , την κοινή γνώμη σε σύγχυση και έναν αριθμό συμπολιτών μας να παραλογίζονται σχετικά με το τι συμβαίνει και τι θα έπρεπε να γίνει. Τραγέλαφος και η «μάχη της μάσκας» .Οντως, άσχημα τα πράγματα…

Φυσικά, σε μία τόσο σοβαρή υπόθεση, τον πρώτο ρόλο και την κύρια ευθύνη χειρισμού της έχει οπωσδήποτε η κυβέρνηση, πόσο μάλλον όταν η ίδια αυτό-προσδιορίζεται ως μοντέρνο σχήμα «επιτελικής διακυβέρνησης». Δικαίως της ζητούνται πολλά και ευθύβολα, αναπόφευκτες και οι κριτικές που δέχεται μετά τα πολλά «μπράβο» τα οποία ευχαρίστως και αυταρέσκως δέχθηκε στο τέλος της πρώτης φάσης. Τωρα, όντως άρχισαν τα πιο δύσκολα για την κυβέρνηση, που οφείλει να ανεβάσει ταχύτητες και να φροντίσει να έχει εμπνεύσεις καλύτερες από αυτές που έως τώρα παρουσιάζει. Ομως, απ’ την άλλη πλευρά , δεν μπορεί να αθωώνεται όλος ο κόσμος που μετέχει του δημόσιου βίου ,αλλά δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση. Οι εύκολες κριτικές, τα «γιουχαϊσματα», οι επιθετικές συμπεριφορές της αντιπολίτευσης με στόχο την «αξιοποίηση» της υπόθεσης, οι αντιδράσεις των μαθητών, οι προσπάθειες των συνδικαλιστών του χώρου της Εκπαίδευσης να εμφανιστούν αθώοι ,χωρίς δικές τους ευθύνες για το ότι δεν άσκησαν εγκαίρως έντονη και σωστά οργανωμένη πίεση για ενίσχυση των σχολείων στο ενδεχόμενο δεύτερου κύματος της πανδημίας, όλα αυτά απλώς επιδεινώνουν το κακό. Και η νευρικότητα της κυβέρνησης αυξάνεται, πράγμα που σίγουρα δεν οδηγεί σε καλύτερες αποφάσεις της. Ναι, ο φόβος για τα χειρότερα δεν είναι αδικαιολόγητος.