Τα νέα ήρθαν μαζεμένα. Η Froneri Hellas τμήμα ενός διεθνούς ομίλου κολοσσού (συγχώνευση της Nestlé με την R&R) κλείνει το μεγαλύτερο εργοστάσιο παγωτού στην Ελλάδα, επειδή ο όμιλος διαπίστωσε ότι τον συμφέρει να παράγει στο εξωτερικό και να εισάγει.

Αποχωρεί από την Ελλάδα η εταιρεία Al Rayyan, που εκπροσωπεί συμφέροντα του Κατάρ, επειδή δεν μπορούσε να προχωρήσει τις επενδύσεις της, που κατά βάση αφορούσαν την «αξιοποίηση» προστατευμένων εκτάσεων φυσικού κάλλους και περιβαλλοντικής σημασίας.

Ακυρώνει εκατοντάδες πτήσεις εσωτερικού η εταιρία Ryanair, επειδή πανευρωπαϊκά έχει πρόβλημα να βρει πιλότους αλλά και επειδή δεν είχε τη ζήτηση που ανέμενε.

Ζητά αποζημίωση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ η Fraport που αγόρασε τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια, επειδή, λέει, βρήκε περισσότερες σπασμένες λάμπες από όσες υπολόγιζε.

Εκβιάζουν τόσο η Eldorado Gold στη Χαλκιδική όσο και ο όμιλος Λάτση στο Ελληνικό, για να προχωρήσουν οι επενδύσεις τους σε βάρος της προστασίας του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που έχει δώσει «γη και ύδωρ» στους επίδοξους επενδυτές.

Σε μια χώρα που έχει διαλύσει τις συλλογικές συμβάσεις και τις εργασιακές σχέσεις και έχει μειώσει το κόστος εργασίας.

Σε μια χώρα που έχει σε ισχύ πλήθος νομοθετημάτων που περιορίζουν τη δυνατότητα των δημόσιων αρχών να βάλουν προσκόμματα σε μια «επένδυση».  

Σε μια χώρα όπου η κυβέρνηση αποδέχτηκε δύο εμβληματικές «επενδύσεις» τις οποίες είχε αντιπαλέψει ως αντιπολίτευση. Τα ορυχεία χρυσού της Χαλκιδικής και το Ελληνικό.

Σε μια χώρα που ξεπουλήθηκαν τα δύο μεγαλύτερα λιμάνια.

Μόνο που φαίνεται ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Είναι σαφές ότι το αίτημα διαφόρων είναι η Ελλάδα να μετατραπεί σε μια τεράστια «ειδική οικονομική ζώνη», δηλαδή ένα χώρο χωρίς εργατική νομοθεσία, χωρίς περιβαλλοντική ή αρχαιολογική προστασία, χωρίς κανένα φραγμό στην επιθυμία του επενδυτή που θέλει να αγοράσει φτηνά, να χτίσει με χαμηλό κόστος και να πουλήσει ακριβά.

Αυτός είναι ο εκβιασμός που γίνεται αυτή τη στιγμή, με τις ευλογίες της τρόικας και τη συνεπικουρία ενός ολόκληρου συρφετού συμβούλων, δικηγορικών γραφείων, ορφανών του «εκσυγχρονισμού» και φυσικά δημοσιογραφικών φερέφωνων.

Θέλουν να ξαναγυρίσουμε σε μια αποικιοκρατική λογική για τις επενδύσεις και την αντιμετώπισή τους.

Και το ερώτημα είναι, ποιο το αντίκρισμα για όλα αυτά; Γιατί υποτίθεται ότι όλα αυτά γίνονται για τις επενδύσεις. Αλλά ποιες επενδύσεις;

Η απλή αγορά επιχειρήσεων δεν σημαίνει απαραίτητα νέες θέσεις εργασίας, η επένδυση στo real estate γεννά θέσεις εργασίας μόνο όσο διαρκεί η κατασκευή, όχι μόνιμες δουλειές δηλαδή, και οι επιβαρυντικές για το περιβάλλον δραστηριότητες, όπως η εξόρυξη, καταστρέφουν άλλες δραστηριότητες και θέσεις εργασίας. Και τι θα γίνει εάν οι επενδύσεις μείνουν στη μέση;

Για χρόνια είχαμε το πρόβλημα με τα «κουφάρια» των διαβόητων Ολυμπιακών Έργων. Φανταστείτε ένα Ελληνικό με μεγαθήρια που θα μείνουν στα μπετά, επειδή δεν θα βρίσκονται αγοραστές.

Και τι θα γίνει όταν ο επενδυτής, με βάση κριτήρια που αφορούν τις επιλογές των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, απλώς αποφασίσει να πάει κάπου αλλού; Ποιος πληρώνει τα σπασμένα;

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση δέχεται τεράστια πίεση για να προχωρήσουν «επενδύσεις» και έχουν φτάσει στο σημείο αυτές να γίνονται προαπαιτούμενα για την εκάστοτε αξιολόγηση. Όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς κανόνες. Δεν μπορεί να γίνει χωρίς τήρηση της νομοθεσίας, χωρίς την προστασία κοινωνικών αγαθών, χωρίς να ληφθεί υπόψη το μέλλον της χώρας. Και δεν μπορεί να γίνει χωρίς εγγυήσεις ότι αυτές οι επενδύσεις κάτι θα αφήσουν σε αυτή τη χώρα και την καθημαγμένη κοινωνία της. Διαφορετικά δεν είναι καλοδεχούμενες.

Γιατί όπως και να το κάνουμε το «κορίτσια, ο στόλος» δεν είναι ακριβώς ο τρόπος να αντιμετωπίσουμε την προσέλκυση επενδυτών, ούτε ήταν η Τρούμπα σχολή μάνατζμεντ...