ΑΠΟ ΤΗ στιγμή που ο Κ. Μητσοτάκης τύχει μέσω των επερχόμενων εκλογών της ανανέωσης της εμπιστοσύνης των πολιτών, ως πρωθυπουργός με κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα έχει μια μεγάλη ευχέρεια. Να κυβερνήσει με σταθερότητα και χωρίς κάποιο άγχος πολιτικής, προσωπικής επιβεβαίωσης. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να υπερβεί ως προς τον κυβερνητισμό που θα υπαγορεύσει με τις επιλογές του τον στενό περίγυρο του εσωτερικού πολιτικού συστήματος της Ελλάδας. Είναι φανερό εκ των συν- θηκών του παρόντος ότι το πολιτικό προσωπικό, όχι της Κεντροδεξιάς, αλλά του συνόλου των πτερύγων
του Κοινοβουλίου υπολείπεται των αναγκών της χώρας αλλά και των δυνατοτήτων του διεθνούς Ελληνισμού. Βρίσκεται περιχαρακωμένο και εσωστρεφές σε διαφθορά, αλληλεξαρτήσεις, περίκλειστες εθνικά αναφορές, κομματικά «κλισέ», περιορισμένες εμπειρίες και φυσικά τεχνογνωσία.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, είναι τεράστιες οι δυνάμεις του Ελληνισμού, που ζει όπου Γης, αλλά ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, λογιζόμενη πλέον ως νέα Δύση, αλλά και σε μητροπόλεις της Κεντρικής Ευρώπης. Ένα ουσιαστικό «άγγελμα» από έναν νεοεκλεγέντα, αλλά χωρίς άγχος επανεκλογής, πρωθυπουργό για μια παγκόσμια «συστράτευση» του Ελληνισμού, προκειμένου να στηριχθεί, υπηρετηθεί και ανακάμψει με τρόπο οριστικό το εθνικό κράτος, θα αλλάξει τα δεδομένα για το status και τον επαναπροσδιορισμό της Ελλάδας. Το κράτος των «κοτζαμπάσηδων», που αποκτήθηκε όμως από τον ενθουσιασμό, τη στήριξη και τις θυσίες των παροικιών Ελλήνων όπου Γης, με την οργάνωση της εθνικής-λαϊκής επανάστασης, θα αποκτήσει νέα δεδομένα και κοσμοθεωρία στην περίπτωση αυτή. Ας σκεφθούμε μόνον τους επιστήμονες, επαΐοντες, διανοούμενους, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, εφοπλιστές, λομπίστες, έμπορους, καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, στρατιωτικούς που ζουν, παράγουν και έχουν διεθνή αντίληψη και τελικά είναι Έλληνες. Μέτοχοι του ίδιου κράτους, αίμα και παράδοση του ίδιου έθνους. Και, μάλιστα, όχι μόνο να τους ζητηθεί, αλλά για πρώτη φορά να ανοίξουν τα «κλειστά σύνορα» των τοπικών συμφερόντων και να δεχθούν τη συμβολή, τις ιδέες και τα πλάνα τους για να ανασυγκροτήσουμε την Ελλάδα ως «τελική λύση» του failed state που την οδήγησε η εγχώρια μιζέρια και η περιοριστική κουτοπονηριά του «μεταπρατισμού».

Η ΕΠΟΜΕΝΗ τετραετία θα είναι κρίσιμη από πλευράς κρίσεων και προκλήσεων. Η Ελλάδα είτε θα κάνει το άλμα είτε θα βουλιάξει στη μιζέρια που θα της επιβάλει ο νέος ευρωπαϊκός καταμερισμός. Χρεια- ζόμαστε μια εθνική τάξη «αρίστων» και οι Ελλαδίτες δεν μπορούν.

* Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή