ΥΠΑΡΧΕΙ μια αντίληψη που διακινείται με σχετική ελαφρότητα και θα πρέπει να σημειωθεί. Αυτή αφορά μια κυβέρνηση συνασπισμού, ακόμη και από τις πρώτες εκλογές με απλή αναλογική, εφόσον προκύπτουν οι αναγκαίες έδρες, ή από τις δεύτερες εκλογές με τη νέα ενισχυμένη αναλογική, εφόσον δεν προκύπτει η αυτοδυναμία για τη ΝΔ. Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για μια κυβέρνηση συνασπισμού Νέας Δημοκρατίας - ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, που θα έχει στο επόμενο Κοινοβούλιο ψήφο εμπιστοσύνης 152-153 εδρών. Τα σενάρια αυτά μπορεί να αποτελούν «έξοδο κινδύνου» για το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, μάλλον ΚΙΝΑΛ, παρά μια σοβαρή προοπτική για ένα κόμμα διακυβέρνησης όπως η Νέα Δημοκρατία. Γιατί, τι κυβέρνηση μπορεί να είναι αυτή με την οριακή πλειοψηφία και δύο πολιτικούς σχηματισμούς που από την πρώτη ώρα θα αντιμετωπίζονται μεταξύ τους με «καχυποψία», ενώ οποτεδήποτε κάποιοι βουλευτές είτε από τη μια πλευρά είτε από την άλλη θα μπορούν να διαχωρίζουν τη θέση τους σε ψηφοφορίες, τοποθετούμενοι ως «παρόντες»;

ΚΑΙ ΣΕ κάθε περίπτωση, πώς είναι δυνατόν να συγκατοικήσουν στα ίδια έδρανα βουλευτές δύο παρατάξεων, που δεν έχουν λυμένα ακόμη τα κύρια ζητήματα του τελευταίου μισού αιώνα στα θέματα διακυβέρνησης, των ευθυνών για τη δημιουργία του κομματικού κράτους, της δομικής διαφθοράς που κατέστρεψε την οικονομία της χώρας, αλλά και το κορυφαίο ζήτημα: Ποιοι έχουν την ευθύνη για τη χρεοκοπία της Ελλάδας; Ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου ή μήπως ο αρχιερέας του ελληνικού «Σοσιαλισμού της σπατάλης» ο Α. Παπανδρέου και η «κιβωτός της ανευθυνότητας» που άφησε πίσω του; Σημειωτέον, ότι στην παρούσα φάση της ιστορίας μας δεν βρισκόμαστε σε μνημόνια, δεν είμαστε υπό ξένη -λέγε με ευρωπαϊκή- εντολή. Δεν υπάρχει κάποιος συσχετισμός ή συγκυρία που ενδεχομένως δημιούργησε συνθήκες κυβέρνησης συνασπισμού της περιόδου Σαμαρά - Βενιζέλου. Αντίθετα, η Ελλάδα και οι Έλληνες βρίσκονται εκτός μνημονίων από το 2018, εκτός αυξημένης εποπτείας από το 2022, στο κατώφλι να ανακτήσουν και την επενδυτική τους βαθμίδα, μόλις ορκισθεί μια σταθερή νέα κυβέρνηση, τετραετίας, υπό τον Κ. Μητσοτάκη και με ανησυχία για τις εισαγόμενες κρίσεις που έρχονται εξαιτίας της παγκόσμιας αναδιάταξης ισχύος, χωρίς να υπολογίζουμε και την Τουρκία...

ΚΑΠΟΙΟΙ μπορεί να αυταπατώνται ότι η επονομαζόμενη «διεύρυνση» με την ένταξη στελεχών και προσωπικοτήτων της Κεντροαριστεράς και του ΠΑΣΟΚ στην Κεντροδεξιά την προηγούμενη δεκαετία -με την οριστική απορρύθμιση του ΠΑΣΟΚ- και το επονομαζόμενο αντι-ΣΥΡΙΖΑ «μέτωπο» είναι ασφαλές εχέγγυο για να υπάρξει κυβερνητική συνεργασία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, με προοπτική. Κατ’ αρχάς χάνονται στη «μετάφραση». Το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί μετά τη χρεοκοπία της χώρας την πορεία που ακολούθησε η Ένωση Κέντρου μετά τη Μεταπολίτευση τη δεκαετία του 1970. «Εξαϋλώνεται» πολιτικά και οι ψηφοφόροι και τα στελέχη του εντάσσονται είτε στη Νέα Δημοκρατία (όπως και τότε) είτε στον ΣΥΡΙΖΑ (όπως τότε στο ΠΑΣΟΚ). Οι κυβερνήσεις δεν είναι εταιρείες να συγχωνεύονται ή να αποκτούν συνέργειες. Η πολιτική δεν είναι μπίζνες. Η διακυβέρνηση είναι ευθύνη. Δεν είναι «πλιάτσικο». Η μόνη αξιόπιστη και λειτουργική πρόταση είναι του προέδρου της ΝΔ, Κ. Μητσοτάκη, και της συντριπτικής πλειονότητας των στελεχών και των ψηφοφόρων, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις του κόμματος. «Καθαρές λύσεις» στην κυβέρνηση και αυτοδυναμία. Τα υπόλοιπα είναι σενάρια που τελειώνουν με την ορκωμοσία, την επόμενη ημέρα των εκλογών. Τότε όμως αρχίζει η διακυβέρνηση, δεν τελειώνει...

Δημοσιεύθηκε στην Απογεματινή