ΑΥΤΑ που συνέβησαν στον καταπέλτη του πλοίου «Blue Horizon», στο λιμάνι του Πειραιά, και κόστισαν τελικά τη ζωή του 36χρονου Αντώνη Καργιώτη, δεν είναι μόνο χωρίς ιστορικό προηγούμενο, παράλογα και εγκληματικά. Αλλά θα πρέπει να μας προβληματίσουν για την κατάσταση των Ελλήνων.

Μπορεί να υπάρχουν ευθύνες για την εταιρική νοοτροπία και λειτουργικότητα της ναυτιλιακής Attica Group, που τη διαχειρίζεται ουσιαστικά η Τράπεζα Πειραιώς. Άλλωστε είναι βέβαιο ότι οι τράπεζες δεν είναι οι πλέον κατάλληλες να διαχειρίζονται καράβια. Μπορεί κάποιοι άλλοι να επιμένουν για ευθύνες του Λιμενικού, προσωπικό του οποίου δεν ήταν στο σημείο κατά τη διάρκεια του απόπλου του πλοίου, για να αποτρέψουν έστω με την παρουσία τους το γεγονός ή τουλάχιστον να μην επιτρέψουν στο πλοίο να φύγει, λες και δεν συνέβη τίποτα. Αυτό όμως που πρέπει να μας προβληματίσει είναι η στάση και η βιαιότητα του εγκλήματος με την ευθύνη των αξιωματικών του πλοίου. Όπου έγκλημα δεν είναι μόνον η στιγμή που ο άνθρωπος χάνεται μέσα στο λιμάνι του Πειραιά, αλλά και όταν οι αξιωματικοί και το πλήρωμα, ενώ βρίσκονται ήδη στο βάθος του καταπέλτη βαδίζοντας προς την ασφάλεια του γκαράζ, οι δράστες αφού τον σπρώχνουν και τελικά τον πετάνε προς τη θάλασσα, ταυτόχρονα μιλάνε και προς τη γέφυρα με την ενδοεπικοινωνία: «Τελειώσαμε, φεύγουμε». Θα πει κάποιος, μεμονωμένο περιστατικό. Άλλος, παράλογη κτηνωδία. Κάποιος τρίτος, ότι του είχαν πει να μην κατεβεί από το πλοίο που θα έφευγε και αυτός κατέβηκε, οπότε σαν «βεντέτα» -όταν τελευταία στιγμή επιχείρησε να ανεβεί εκ νέου- τον έσπρωξαν για να χάσει το πλοίο.

Τελικά όμως τι συζητάμε; Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, Έλληνες ναυτικοί, να συμπεριφέρονται έτσι; Να έχουν τέτοιο χαμηλό επίπεδο ηθικής, να εκδηλώνουν τέτοιον εγωισμό και οργή; Η θάλασσα σημειωτέον έχει τη δική της ηθική και οι Έλληνες μεγάλη και σοβαρή παράδοση σε αυτήν. Οι αξιωματικοί και το πλήρωμα του πλοίου, που ενεπλάκησαν, έχουν οικογένειες, πώς είναι δυνατόν με τέτοια ελαφρότητα και ανάρμοστη στάση ξαφνικά ένα βράδυ του Σεπτεμβρίου να βρεθούν εξαιτίας των επιλογών και των πράξεών τους κατηγορούμενοι για ανθρωποκτονία; Για να κατανοήσουμε το ακατανόητο, θα πρέπει να προβληματιστούμε γενικότερα. Τι τελικά έχει συμβεί στους Έλληνες; Πώς θα εξηγήσουμε τη βία των ανηλίκων που κλιμακώνεται; Πώς θα αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητά μας με τους βιασμούς παιδιών και εφήβων από τους πατεράδες, τους παππούδες και τους στενούς συγγενείς τους; Πώς θα βρούμε αιτιολογίες για τα εγκλήματα ενδοοικογενειακής βίας, που η συχνότητά τους πλέον προβληματίζει έμπειρους αξιωματικούς της Αστυνομίας και δικαστικούς; Πώς θα ανασχέσουμε συστημικά την οργή και το «πετροβολητό» του όχλου, σε κάθε πιθανή ευκαιρία στην καθημερινότητα, έτσι όπως εκφράζεται και αποτυπώνεται μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα;

Ισχυρίζονται διάφοροι ειδικοί ότι φταίει για την εξέλιξη αυτή η μακρά περίοδος των μνημονίων. Άλλοι, ο εγκλεισμός λόγω της πανδημίας. Μα πέρασαν χρόνια από τότε και η οργή ανεβαίνει, ο μηδενισμός διαχέεται, ο κυνισμός και η ισοπέδωση κυριαρχούν. Η κρίση των σχέσεων και των ρόλων εντός και εκτός σπιτιού κλιμακώνεται. Χάθηκε η ηθική της κοινωνικής συγκρότησης, ο ανθρωπισμός, η οικογένεια, η αξιοπρέπεια, τα ήθη και τα έθιμά μας, η έννοια της ιδεολογίας και των «πιστεύω» μας. Και τι έμεινε; Τα εγκλήματα. Όλο και περισσότερα, όλο και πιο αποτρόπαια, όλο και πιο περίπλοκα στην εξήγησή τους. Τελικά κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει στους Έλληνες, το βλέπεις άλλωστε και όταν απλώς κυκλοφορείς στους δρόμους ή όταν διαβάζεις στατιστικές για τη χρήση των ψυχοφαρμάκων…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 8/9