Πού παραπέμπει το ''σκληρό ροκ'' που παίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ
Ο κ. Κασσελάκης δεν κάνει κάτι καινούργιο, αλλά αυτό που έπραξε ο Ανδρέας Παπανδρέου και η τρόικα Γεννηματάς, Λαλιώτης, Τσοχατζόπουλος, το 1975
Το κυρίαρχο κόμμα στην Κεντροαριστερά - Αριστερά διαλύεται. Στη θέση του προφανές είναι ότι θα δημιουργηθούν δύο κόμματα.
Κανένα, όμως, από αυτά δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της Αριστεράς που, με θεαματική πορεία στην αύξηση της επιρροής του μέσα στην περίοδο των Μνημονίων, βρέθηκε στη διακυβέρνηση το 2015, κερδίζοντας δύο διαδοχικές εθνικές εκλογές σε έναν χρόνο. Έτσι, αποτέλεσε την πρώτη «αριστερή διακυβέρνηση», σε συνασπισμό βέβαια με ένα προσωποπαγές πολιτικό σχήμα της εναλλακτικής Δεξιάς, τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Και μετά, στην ηγεσία της Κεντροδεξιάς εκλέχθηκε ο κ. Μητσοτάκης και από τότε άρχισε μια φθορά στη ζώνη επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στους πολίτες, που κατέληξε σε ήττα στις εθνικές εκλογές του 2019 με ένα αξιοπρεπές ποσοστό μειοψηφίας πέριξ του 32%, ενώ συνεχίσθηκε και όλα τα επόμενα χρόνια στις δημοσκοπήσεις, με τελικό αποτέλεσμα την εκλογική καταστροφή των εθνικών εκλογών του Μαΐου και του Ιουνίου 2023. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον κινείται σε ποσοστά κάτω από το 20%.
Κάποτε ο επικεφαλής κ. Τσίπρας χαμογελαστός δήλωνε στον περίγυρό του -πολιτικό και κοινωνικό- «εγώ δεν χάνω από τον Μητσοτάκη». Τα χρόνια και η πραγματικότητα έδειξαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Πολλοί μέσα στο κόμμα τής και σήμερα αξιωματικής αντιπολίτευσης από την πλευρά των «προεδρικών» εκτιμούσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βαθμηδόν και κατ’ αναλογία των συνθηκών και των εποχών θα έπρεπε να μετεξελιχθεί σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ, με «άνοιγμα» προς την Κεντροαριστερά και δημιουργία ενός νέου πολιτικού imperium, απέναντι στην Κεντροδεξιά - Δεξιά. Παρά τις προσπάθειες του κ. Τσίπρα και της κυρίαρχης τάσης στο κόμμα να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση, η αριστερή «ιδιοκτησία» του κόμματος, με «Ομπρέλα» ή χωρίς, δεν επέτρεψε την όλη μετεξέλιξη, ακόμα και με επιχειρήματα ότι καλύτερα «αυθεντικοί» στην Αριστερά και στο 3% παρά «συμβιβασμένοι» στο Κέντρο και σε τροχιά εξουσίας.
Όταν τα πάντα τελικά κατέρρευσαν και ο κ. Τσίπρας μετά τις τελευταίες εκλογές μέσα στο καλοκαίρι παραιτήθηκε, αιφνιδιάζοντας φίλους και κομματικούς αντιπάλους, δεν πήγαν όλα ευθύγραμμα, όπως υπολόγισε η «αριστερή νομενκλατούρα» του κόμματος. Γιατί ξαφνικά παρουσιάσθηκε στον ορίζοντα το πιο ιδιότυπο «αουτσάιντερ» στην ελληνική πολιτική Ιστορία. Ο κ. Στ. Κασσελάκης. Και όχι μόνον εμφανίσθηκε στις εσωκομματικές εκλογές, αλλά επικράτησε έναντι όλων και ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος. Πολλοί μίλησαν για «δυναμική εξαγορά» του πιο ισχυρού κόμματος στην Αριστερά, αλλά κανέναν δεν ενδιαφέρουν τόσο πολύ τα σχόλια των «ηττημένων». Ο κ. Κασσελάκης δεν είναι παραδοσιακά «κομματικός», όπως ο κ. Τσίπρας, και οι αρχικές πολιτικές θεωρήσεις του, όταν όλα δεν εξελίσσονται γύρω από το προσωπικό του «lifestyle», που δημιουργεί υστερία στα μίντια, μιλούν για έναν ΣΥΡΙΖΑ που προσομοιάζει με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ ή κατ’ άλλους με «Δελφινάριο». Οι «αριστεροί» ετοιμάσθηκαν να τον «κουρέψουν» στο συνέδριο στη βάση του καταστατικού. Αυτός, όμως, δεν τους παρακολουθεί. Άρχισε τις προτάσεις διαγραφής πρωτοκλασάτων μέσω Χ (Τwitter).
Δεν κάνει κάτι καινούργιο. Αλλά αυτό που έκανε ο Α. Παπανδρέου και η τρόικα Γεννημάτας, Τσοχατζόπουλος, Λαλιώτης, συνεπικουρούμενοι από την «πασιονάρισσα» Βάσω Παπανδρέου τον Ιούνιο του 1975, με την «ελίτ» της Δημοκρατικής Άμυνας και τις προσωπικότητες Καράγιωργα, Ν. Κωνσταντόπουλου, Νέστωρ, Φίλια, Ντόλκα, Τούντα και τους πιο γνωστούς στα νεότερα χρόνια Π. Ευθυμίου, Μελίνα Μερκούρη, Αμαλία Φλέμινγκ, Χρ. Ροκόφυλλο. Σύνολο 45. Καλά όλα αυτά. Αλλά αν υπολογίσουμε ότι το τότε ΠΑΣΟΚ με Ανδρέα Παπανδρέου χρειάσθηκε έξι χρόνια στη συνέχεια και πολλές ακόμα διαγραφές για να φθάσει στην εξουσία το 1981, θα πρέπει να «επιστρατευθεί» ο κ. Μητσοτάκης και για τρίτη θητεία στην πρωθυπουργία -είτε το επιθυμεί είτε όχι- γιατί μιλάμε με ορίζοντα το 2031 και όχι το 2027...
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 25/10
Κανένα, όμως, από αυτά δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της Αριστεράς που, με θεαματική πορεία στην αύξηση της επιρροής του μέσα στην περίοδο των Μνημονίων, βρέθηκε στη διακυβέρνηση το 2015, κερδίζοντας δύο διαδοχικές εθνικές εκλογές σε έναν χρόνο. Έτσι, αποτέλεσε την πρώτη «αριστερή διακυβέρνηση», σε συνασπισμό βέβαια με ένα προσωποπαγές πολιτικό σχήμα της εναλλακτικής Δεξιάς, τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Και μετά, στην ηγεσία της Κεντροδεξιάς εκλέχθηκε ο κ. Μητσοτάκης και από τότε άρχισε μια φθορά στη ζώνη επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στους πολίτες, που κατέληξε σε ήττα στις εθνικές εκλογές του 2019 με ένα αξιοπρεπές ποσοστό μειοψηφίας πέριξ του 32%, ενώ συνεχίσθηκε και όλα τα επόμενα χρόνια στις δημοσκοπήσεις, με τελικό αποτέλεσμα την εκλογική καταστροφή των εθνικών εκλογών του Μαΐου και του Ιουνίου 2023. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον κινείται σε ποσοστά κάτω από το 20%.
Κάποτε ο επικεφαλής κ. Τσίπρας χαμογελαστός δήλωνε στον περίγυρό του -πολιτικό και κοινωνικό- «εγώ δεν χάνω από τον Μητσοτάκη». Τα χρόνια και η πραγματικότητα έδειξαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Πολλοί μέσα στο κόμμα τής και σήμερα αξιωματικής αντιπολίτευσης από την πλευρά των «προεδρικών» εκτιμούσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βαθμηδόν και κατ’ αναλογία των συνθηκών και των εποχών θα έπρεπε να μετεξελιχθεί σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ, με «άνοιγμα» προς την Κεντροαριστερά και δημιουργία ενός νέου πολιτικού imperium, απέναντι στην Κεντροδεξιά - Δεξιά. Παρά τις προσπάθειες του κ. Τσίπρα και της κυρίαρχης τάσης στο κόμμα να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση, η αριστερή «ιδιοκτησία» του κόμματος, με «Ομπρέλα» ή χωρίς, δεν επέτρεψε την όλη μετεξέλιξη, ακόμα και με επιχειρήματα ότι καλύτερα «αυθεντικοί» στην Αριστερά και στο 3% παρά «συμβιβασμένοι» στο Κέντρο και σε τροχιά εξουσίας.
Όταν τα πάντα τελικά κατέρρευσαν και ο κ. Τσίπρας μετά τις τελευταίες εκλογές μέσα στο καλοκαίρι παραιτήθηκε, αιφνιδιάζοντας φίλους και κομματικούς αντιπάλους, δεν πήγαν όλα ευθύγραμμα, όπως υπολόγισε η «αριστερή νομενκλατούρα» του κόμματος. Γιατί ξαφνικά παρουσιάσθηκε στον ορίζοντα το πιο ιδιότυπο «αουτσάιντερ» στην ελληνική πολιτική Ιστορία. Ο κ. Στ. Κασσελάκης. Και όχι μόνον εμφανίσθηκε στις εσωκομματικές εκλογές, αλλά επικράτησε έναντι όλων και ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος. Πολλοί μίλησαν για «δυναμική εξαγορά» του πιο ισχυρού κόμματος στην Αριστερά, αλλά κανέναν δεν ενδιαφέρουν τόσο πολύ τα σχόλια των «ηττημένων». Ο κ. Κασσελάκης δεν είναι παραδοσιακά «κομματικός», όπως ο κ. Τσίπρας, και οι αρχικές πολιτικές θεωρήσεις του, όταν όλα δεν εξελίσσονται γύρω από το προσωπικό του «lifestyle», που δημιουργεί υστερία στα μίντια, μιλούν για έναν ΣΥΡΙΖΑ που προσομοιάζει με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ ή κατ’ άλλους με «Δελφινάριο». Οι «αριστεροί» ετοιμάσθηκαν να τον «κουρέψουν» στο συνέδριο στη βάση του καταστατικού. Αυτός, όμως, δεν τους παρακολουθεί. Άρχισε τις προτάσεις διαγραφής πρωτοκλασάτων μέσω Χ (Τwitter).
Δεν κάνει κάτι καινούργιο. Αλλά αυτό που έκανε ο Α. Παπανδρέου και η τρόικα Γεννημάτας, Τσοχατζόπουλος, Λαλιώτης, συνεπικουρούμενοι από την «πασιονάρισσα» Βάσω Παπανδρέου τον Ιούνιο του 1975, με την «ελίτ» της Δημοκρατικής Άμυνας και τις προσωπικότητες Καράγιωργα, Ν. Κωνσταντόπουλου, Νέστωρ, Φίλια, Ντόλκα, Τούντα και τους πιο γνωστούς στα νεότερα χρόνια Π. Ευθυμίου, Μελίνα Μερκούρη, Αμαλία Φλέμινγκ, Χρ. Ροκόφυλλο. Σύνολο 45. Καλά όλα αυτά. Αλλά αν υπολογίσουμε ότι το τότε ΠΑΣΟΚ με Ανδρέα Παπανδρέου χρειάσθηκε έξι χρόνια στη συνέχεια και πολλές ακόμα διαγραφές για να φθάσει στην εξουσία το 1981, θα πρέπει να «επιστρατευθεί» ο κ. Μητσοτάκης και για τρίτη θητεία στην πρωθυπουργία -είτε το επιθυμεί είτε όχι- γιατί μιλάμε με ορίζοντα το 2031 και όχι το 2027...
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 25/10
