ΧΘΕΣ είχαμε πάλι κινητοποιήσεις εναντίον της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων, ενώ έχουν προηγηθεί καταλήψεις 250 σχολών! Αυτές οι εμμονικές αγκυλώσεις των αριστερών και κάποιων πανεπιστημιακών ώστε να μην επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων συνιστά την πιο οπισθοδρομική άποψη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και όσοι μεν πανεπιστημιακοί αντιδρούν θα πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους και να απαντήσουν σε ένα βασικό ερώτημα: Τι έχουν κάνει για την αναβάθμιση της παιδείας και τη μη εξώθηση χιλιάδων ελληνοπαίδων να φοιτήσουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Διότι, ασφαλώς, το πανεπιστήμιο, για να λειτουργεί ως χώρος προηγμένης μάθησης και παραγωγής εγκεφάλων σε διάφορες επιστήμες, χρειάζεται πρωτίστως το ανθρώπινο επιστημονικό δυναμικό. Το οποίο επωμίζεται και αυτό ανάλογο ή και βαρύτερο φορτίο ευθύνης για το αν η ανωτάτη εκπαίδευση στην Ελλάδα λειτουργεί υποδειγματικά, όπως τα ιδρύματα την έλευση των οποίων δεν θέλει τμήμα της εγχώριας πανεπιστημιακής κοινότητας.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κοινωνία σε όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης κατά πλειοψηφία συνεχίζει να τάσσεται υπέρ της λειτουργίας παραρτημάτων ξένων έγκριτων πανεπιστημίων στη χώρα μας. Επομένως με ποια δημοκρατική νομιμοποίηση οι αριστεροί, κυρίως, αλλά και το αντιδρών καθηγητικό κατεστημένο πηγαίνουν ενάντια στη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας;

Η ΥΠΕΡ των ιδιωτικών πανεπιστημίων άποψη της ελληνικής κοινωνίας ουσιαστικά συνιστά απόρριψη του κρατικού μονοπωλίου. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι οι γονείς, που είναι ο έτερος σημαντικός παράγων που, πέραν των φοιτητών, ταλαιπωρείται από τον τρόπο λειτουργίας, μέχρι σήμερα, των κρατικών πανεπιστημίων, προσβλέπει και σε κάποια άλλα ιδρύματα. Σε ΑΕΙ δηλαδή των οποίων η λειτουργία θα είναι απρόσκοπτη και θα είναι ταυτόσημη με εκείνη των στην αλλοδαπή λειτουργούντων αναλόγων ιδρυμάτων. Ποιος δεν έχει ακούσει γονιό να λέει για το ξενιτεμένο του παιδί, «εκεί τουλάχιστον σπουδάζουν κανονικά, χωρίς καταλήψεις, αναβολές και απεργίες»! Ειδικώς δε για όσους εκ των πανεπιστημιακών εναντιώνονται αυτό αναδεικνύει έναν φόβο από ένα διαφαινόμενο ανταγωνισμό. Θα είναι δικαιολογημένος ο φόβος τους, μόνο στην περίπτωση που η συνύπαρξη κρατικών και μη κρατικών ΑΕΙ αποβεί υπέρ των δεύτερων, από τις τελικές επιλογές και γονέων και φοιτητών...

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»