ΠΟΛΥΣ λόγος περί ισότητας με αφορμή τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Υποπτεύομαι ότι η χρήση της λέξης αυτής, δηλαδή της ισότητας, είναι μάλλον ατυχής, διότι, καλώς ή κακώς -αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε επ’ αυτού-, η φύση προνόησε να υπάρχουν ανισότητες. Ας δεχθούμε όμως την έννοια της ισότητας, δηλαδή το να μην υπάρχει διάκριση ως προς τα δικαιώματά τους. Όμως και σε αυτή ακόμη την περίπτωση δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την παρατήρηση που διατύπωσε σε κάποια εκδήλωση ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος και υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γιάννης Οικονόμου. Είπε, και είναι σωστό, ότι η ατομική επιθυμία δεν μπορεί να δημιουργεί και δικαίωμα. Και στην περίπτωση που εξετάζουμε μπορεί να πει κανείς ότι έναντι της συντριπτικής πλειοψηφίας που τάσσεται αρνητικά, η απαίτηση της μειοψηφίας συνιστά άθροισμα ατομικών επιθυμιών οι οποίες επιδιώκεται να συνθέσουν δικαίωμα. Όμως, μεταξύ του δικαιώματος της πλειοψηφίας που αρνείται τον γάμο και της μειοψηφίας που τον απαιτεί, ποιο από τα δύο δικαιώματα υπερισχύει;

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ έχει τη σημασία του από τη στιγμή που το ζήτημα το οποίο έχει ανακύψει εξετάζεται και από την κοινωνική του οπτική. Δηλαδή, από την οπτική της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οπότε, η κοινωνική πλειοψηφία με βάση την οπτική αυτή βρίσκεται σε μειονεκτική θέση!

ΑΥΤΗ η επικαλούμενη κοινωνική δικαιοσύνη, από τις αριστερές ιδεολογίες, κυρίως, είναι και η παγίδα. Ο καθηγητής Ρότζερ Σκρούτον στο εξαιρετικό βιβλίο του που απομυθοποιεί την αριστερή διανόηση, με τίτλο «Τρελοί, Τσαρλατάνοι, Ταραχοποιοί», γράφει: «Τα περισσότερα κείμενά τους αναλώνονται στην αποδόμηση των θεσμών, όπως η οικογένεια, το σχολείο, το έθνος-κράτος… Η απελευθέρωση των “θυμάτων” είναι ένας αδιάκοπος αγώνας… Απελευθέρωση των γυναικών από την ανδρική καταπίεση, των ζώων από την κακομεταχείριση, των ομοφυλόφιλων από την “ομοφοβία”… Αλλά πίσω από τον στόχο της “κοινωνικής δικαιοσύνης” παραμονεύει μία άλλη πιο πεισματική εξισωτική νοοτροπία που θεωρεί ότι η ανισότητα σε οποιονδήποτε τομέα -ιδιοκτησία, κοινωνική θέση, εκπαιδευτικές ευκαιρίες ή οτιδήποτε άλλο θα θέλαμε για εμάς και τα παιδιά μας- είναι άδικη, μέχρι αποδείξεως του εναντίου!!!… Κανένα από τα υπάρχοντα έθιμα, τους θεσμούς, τους νόμους, καμιά παράδοση, διάκριση, κανόνας δεν υπερισχύει της ισότητας, αν δεν τους δοθούν (σ.σ.: από τους αριστερούς) “πιστοποιητικά” που να τους το επιτρέπουν!!!...».

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»