Δενμ υπήρχε αμφιβολία ότι η συζήτηση γύρω από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους μας και τα αίτιά του θα κατέληγε σε ορυμαγδό απόψεων, εγγράφων, κατηγοριών, προσπάθεια απόσεισης ευθυνών και… θεατρικών παραστάσεων.

Πρόκειται για μια κατάσταση που εξοργίζει την κοινή γνώμη και τελικά δεν οδηγεί πουθενά. Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι απλά: Τον επιμερισμό των ευθυνών και την ανεύρεση των ενόχων θα αναζητήσει η Δικαιοσύνη. Στην πολιτική συζήτηση, όμως, η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι μια σύμβαση του Σεπτεμβρίου 2014, που έπρεπε να ολοκληρωθεί και να παραδοθεί τον Σεπτέμβριο του 2016, δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Οι απαντήσεις που λαμβάνουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πειστικές. Στην Επιτροπή Θεσμών της Βουλής, ο κ. Σπίρτζης είπε πως η σύμβαση ήταν ελλιπής και «πολύ κακή». Γιατί ήταν κακή η σύμβαση, δεν μας το λέει. Και γιατί, αφού η σύμβαση ήταν κακή, εκείνος συνέχισε να δίνει παρατάσεις -και μάλιστα έξι- επίσης δεν μας το λέει. Στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη είναι ότι η σύμβαση αυτή κατακερματίστηκε με σκοπό να μοιραστεί σε περισσότερες εργολαβίες, όπως ακριβώς είχε γίνει και με τους αυτοκινητόδρομους, προκειμένου η «πίτα» να μοιραστεί σε περισσότερους και περισσότεροι να είναι ευχαριστημένοι. Όταν, όμως, οι συμβάσεις αλλάζουν, αυτές πρέπει να περάσουν ξανά από το Ελεγκτικό Συνέδριο, ενώ παράλληλα αρχίζουν οι έλεγχοι και από άλλες ελεγκτικές Αρχές, όπως η Αρχή Δημοσιονομικού Ελέγχου και η Εθνική Αρχή Διαφάνειας.

Εκεί βρίσκεται η πηγή του κακού. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ η συγκεκριμένη Σύμβαση 717 στην ώρα της. Και γι’ αυτόν τον λόγο δεν προχώρησε τίποτε το 2017 και το 2018. Από εκεί και πέρα, είχαμε δυστυχώς και τον μοιραίο σταθμάρχη που δεν ακολούθησε κανένα πρωτόκολλο, παρέκαμψε την αυτόματη χάραξη, ξέχασε σε λάθος θέση το κλειδί, ενώ άλλοι δύο συνάδελφοί του έφυγαν ως μη όφειλαν. Ας μην μπερδεύουν, λοιπόν, κάποιοι σκόπιμα τα πράγματα!

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 24/3