Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως case study: Ένα κόμμα του 3%, που χτίστηκε πάνω στην οργή των μνημονίων, εκτινάχθηκε και με τυχοδιωκτικό τρόπο βρέθηκε στην εξουσία, κυβέρνησε με ανίερες συμμαχίες, υπογράφοντας τα πάντα σαν να μην υπάρχει αύριο, έγινε συστημικό, συνεχίζοντας να κοιτάζει προς τη Βενεζουέλα και την Κούβα, ξαναπέρασε στην αντισυστημικότητα μόλις βρέθηκε στην εξουσία. Είναι το κόμμα του fast track, όπως δεν το έχουμε ζήσει ποτέ: fast track άνοδος, fast track προσαρμογή στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα, fast track επιστροφή στην επαναστατική γυμναστική, fast track στις ήττες.

Και επομένως, fast track διαδικασίες στα όργανα: Τα πρόσωπα πάνω από τις πολιτικές, τα προβλήματα κάτω από το χαλί, τα αίτια της ήττας στο συρτάρι, η αυτοκριτική στις καλένδες. Θα περίμενε κανείς έστω και την ύστατη ώρα να επικρατήσει κάποιου είδους λογική. Να ασχοληθούν περισσότερο με τη δημιουργία ενός ιδεολογικοπολιτικού πλαισίου, προκειμένου αυτό να παρουσιαστεί στις προγραμματικές δηλώσεις. Να υπάρξει ένα διάστημα περισυλλογής και μέσα από τέτοιες διαδικασίες να διαμορφωθεί η επόμενη μέρα. Έτσι κι αλλιώς ελπίδες για κάποιου είδους παρουσία στις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν υπάρχει. Ούτε υπήρξε ποτέ. ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ γνωστό, ακόμη και στα χρόνια της «παντοδυναμίας» του, πως πατούσε στο σάπιο σανίδι της οργής. Είχε ψηφοφόρους χωρίς ψυχική σύνδεση με το κόμμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα με ρίζες στην κοινωνία. Είχε μια ευκαιρία να ζυμωθεί και να προετοιμαστεί για τη νέα εποχή. Να δει μέχρι πού μπορεί να απλώσει τα πόδια του. Μήπως και αποκτήσει κάποια περπατησιά.

Τελικά, το fast track επικράτησε και στη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου. Για άλλη μια φορά οι προσωπικές στρατηγικές επικράτησαν. Κάποιοι βιάζονται να αποκτήσουν οφίκια. Οπότε, πράγματι, στη βράση κολλάει το σίδερο. Επομένως, ο νέος αρχηγός πολύ σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως το αξίωμά του είναι ένα αδειανό πουκάμισο. Στη λογική «παίρνω το αξίωμα και λέω του λαού τι να κάνει»…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 10/7