Από την εποχή που ο Μέγας Ναπολέων ανακάλυπτε την αστεία πλευρά του ανθρώπινου είδους, ήτοι ότι κάποιοι άνθρωποι ήταν ανά πάσα ώρα και στιγμή έτοιμοι να πεθάνουν για μετάλλια και χρωματιστές κορδέλες, περάσαμε στην εποχή που οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να πεθάνουν προκειμένου να απέλθουν από τον μάταιο τούτο κόσμο με ένα ψαλίδι στο χέρι. Ενίοτε και με ένα μυστρί. Εσχάτως μάλιστα ζούμε συγκλονιστικές στιγμές, καθώς η χώρα εισέρχεται σε μια νέα περίοδο της ιστορίας της. Σε αυτήν όπου οι κορδέλες και τα παράσημα δεν αποτελούν μέρος της κωμωδίας, αλλά εξέλιξη της τραγωδίας.

Όπως θα έλεγε και ένας βιολόγος που ασχολείται με τα φύκια, το πολιτικό οικοσύστημα πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Σκεφθείτε ότι τους τελευταίους 14 μήνες η κυβέρνηση έχει κόψει μια ντουζίνα κορδέλες. Αφήστε τα προηγούμενα χρόνια. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι την κυβέρνηση ούτε τη νοιάζει ούτε βέβαια βάζει μαράζι. Όχι βέβαια ότι και οι προηγούμενες είχαν μαράζι, αλλά εδώ έχουμε κυβέρνηση της Αριστεράς και το τελευταίο που θα περίμενε κανείς από την… πρώτη φορά είναι να τη βλέπουν «τ’ αγόρια που ξυπνάνε νωρίς» να κόβει κορδέλες. Διότι με τη φορά που έχει πάρει η κυβέρνηση δεν αποκλείεται να βρει κάποιον να τραγουδήσει τις αγαπημένες επιτυχίες του Τώνη Μαρούδα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Μεταξύ μας, από το να βλέπει κανείς τους υπουργούς να κόβουν κορδέλες και να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις μπαίνουν στην πριονοκορδέλα, ίσως να αξίζουν περισσότερο οι στίχοι του τραγουδιού που ερμήνευσε ο αξέχαστος Τώνης Μαρούδας. Αφού η χώρα κινείται σε ρυθμούς εγκαινίων και ανείπωτης ευτυχίας εν όψει των εξαγγελιών στη ΔΕΘ, γιατί να μη φορέσουν τα κορίτσια άσπρες κορδέλες και να τις κοιτάνε οι άνεργοι που έχουν αϋπνίες και ξυπνάνε νωρίς; Σε τελευταία ανάλυση, δεν τους νοιάζει και ούτε βάζουν μαράζι, αφού τη δική τους αγάπη δεν την ξέρει κανείς. Γιατί πρέπει να ξέρετε ότι η αγάπη για την εξουσία τούς κάνει να ξεχνούν ότι… έμεναν σε κάποια γειτονιά, φτωχική γειτονιά, που ’χε σπίτια χαμηλά…