Άκουσα τον πρωθυπουργό, απευθυνόμενο προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πρωτίστως στη Νέα Δημοκρατία, να δηλώνει εμφατικά ότι δεν υπάρχει το κόμμα στο οποίο κάνουν αντιπολίτευση! Για όσους δεν κατάλαβαν, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε, εδώ και καιρό, είναι αλήθεια, να διασφαλίσει το όποιο πολιτικό κεφάλαιο τού απέμεινε. Σε διαφορετική περίπτωση, ένας Καρανίκας την ημέρα το πολιτικό κεφάλαιο το κάνει πέρα. Αυτό προσπαθεί να προλάβει ο Αλέξης Τσίπρας, και γι' αυτό, απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση, έστειλε το μήνυμα και στους «τζαμπατζήδες» του ΣΥΡΙΖΑ που πίνουν στην υγειά του.

Ωστόσο, για να κυριολεκτούμε, ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ανεξαρτήτως των προθέσεων του πρωθυπουργού να... τον εξαφανίσει. Υπάρχει ως νοοτροπία, ως αντίληψη και ως σύστημα αρχών που τηρείται δογματικά ώστε να υπηρετεί ένα αφήγημα που εκ του αποτελέσματος έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος του ακροατηρίου του. Και όσο τηρείται, όπως στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης με τις... επικού χαρακτήρα και ύφους «διαπραγματεύσεις», τόσο το χειρότερο για το εναπομείναν ακροατήριο. Ε, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας, που επέλεξε τον ρόλο του πρωθυπουργού, αυτό το κόμμα θέλει να το ξεχάσει. Σε αυτό θεωρώ ότι είναι ειλικρινής. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι περισσότεροι στο κόμμα και στην κυβέρνηση, που καταλαβαίνουν ότι δεν θα… υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ, διαισθάνονται τον κίνδυνο να εξαφανιστούν μαζί του.

Δεν ξέρω πόσο σοβαρά πήραν στην Κουμουνδούρου το μήνυμα που έστειλε ο Αλέξης Τσίπρας (γιατί, μεταξύ μας, στην αντιπολίτευση κοινοποιήθηκε, αφού το κόμμα ήταν ο παραλήπτης), αλλά η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να αξιολογήσει σοβαρά τη δήλωση. Έστω κι αν με τα καμώματά τους οι συριζαίοι φροντίζουν να δείχνουν και να υπενθυμίζουν ότι κινούνται σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που θέλει να ακολουθήσει ο πρωθυπουργός, στη Νέα Δημοκρατία οφείλουν να αλλάξουν στρατηγική. Όταν κάτι βρίσκεται σε διαδικασία μετάλλαξης, όπως στην προκειμένη περίπτωση ο «νέος» ΣΥΡΙΖΑ που έχει στο μυαλό του αυτός ο οποίος του έδωσε πολιτική υπόσταση, δεν αντιμετωπίζεται με «αντιβίωση» που δεν «πιάνει». Πολύ απλά προετοιμάζεσαι να κάνεις αντιπολίτευση σε αυτό που θα υπάρχει και όχι σε αυτό που δεν θα υπάρχει.