Ένα από τα πιο συνηθισμένα τεχνάσματα στο σκάκι είναι το λεγόμενο «ναπολεόντειο» ματ που επινόησε ο Ναπολέων Βοναπάρτης και έχει ως βασική αρχή τον θρίαμβο της δύναμης επάνω στην αδυναμία. Στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την ευρωεκλογική συντριβή ουδείς είναι σε θέση πλέον να σωθεί από το «ναπολεόντειο» ματ λόγω της απολεσθείσας ισχύος της εξουσίας. Ούτε καν με την προκήρυξη πρόωρων εκλογών από τον Αλέξη Τσίπρα και την κατάργηση της μείωσης του αφορολογήτου από 1/1/2020.

Η κυνική ιδιοτέλεια των αυτάρεσκα αλαζονικών αριστερών κατρακύλησε στο ναδίρ. Αναπόφευκτα τα όρια της πολιτικής δράσης συγχέονται με τα ρευστά και διαπραγματεύσιμα όρια των «ελισσόμενων» πολιτικών ευθυνών. Ο λαός μπορεί, βέβαια, να οργίζεται, να καγχάζει και να τιμωρεί. Και, όπως ξέρουμε, οργή λαού, φωνή Κυρίου. Υπό τους όρους αυτούς, λοιπόν, πρώτιστο μέλημα της πανικόβλητης κυβέρνησης Τσίπρα είναι να βρεθούν τρόποι προσωρινού, έστω, εξευμενισμού της ευμετάβολης, εκρηκτικής, αλλά και χειραγωγήσιμης αριστερής «μάζας». Οι συνταγές είναι γνωστές από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Ακόμα και αν ξεχάσουμε τα ευρωπαντεσπάνια που θόλωναν τον αποπροσανατολισμένο μεγιστοποιητικό λογισμό της κοινωνίας, ο «άρτος και τα θεάματα» με την προεκλογική υποσχεσιολογία προσφέρουν την ουτοπία της αισοδοξίας. Ο μεν άρτος μπορεί να γίνει φθηνότερος ή ακόμα και να παρέχεται δωρεάν, τα δε πάνδημα και συνεχώς εμπλουτιζόμενα θεάματα εκ μέρους των αριστεροδεξιών σωτήρων προσφέρονται αφειδώς από τα ΜΜΕ.

Δίχως να μειώνει την πείνα, η ελπίδα της κοινωνίας μεταθέτει την απόγνωση. Οπως συμβαίνει στα σίριαλ, όλοι «περιμένουν» τη συνέχεια. Παραδόξως, λοιπόν, από την άποψη αυτή, η τσιπριάδα συνεχίζει να κλονίζεται. Ωστόσο, στην πολιτική όλα είναι ζητήματα χρονικών προοπτικών. Η συλλογικά ενοχοποιημένη συριζιάδα, λοιπόν, ματαίως αναζητά τις καίριες συνταγές της επιβίωσής της και της διάσωσης από το στίγμα αφερεγγυότητας της πολιτικής της εκπροσώπησης.

Αντίθετα, παρακολουθώντας τα πρωτόγνωρα πολιτικά τεκταινόμενα ως απλός θεατής, ο λαός καλείται να συμμετάσχει στην κοινή μοίρα που προσφέρει η Δεξιά του Μητσοτάκη, επιδεικνύοντας κατανόηση, σύνεση και υπευθυνότητα στο πλευρό του αρχηγού της. Αν πιστέψουμε, άλλωστε, τους ζηλωτές της ΤΙΝΑ (Τhere Ιs Νo Αlternative), δεν υπάρχουν επιλογές. Δυστυχώς, όμως, μας περιμένουν στη γωνία οι «μνημονιακοί βάρβαροι» με μόνο και δεδηλωμένο στόχο να «αρπάξουν» τους νεόπτωχους μεσοαστούς και μικροαστούς από τον ΣΥΡΙΖΑ και όσους επιβίωσαν κατά τύχη χωρίς πολιτικούς προστάτες. Μαζί με τους νέους αόρατους ή ορατούς, πολιτικά ηλίθιους Μπογδάνους, που ελλοχεύουν παντού, εντός και εκτός των τειχών της Πειραιώς... «Θα μπορούσα να γράψω πολλά για την επιλογή του Μπάμπη Παπαδημητρίου να συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. Δεν θα το κάνω, γιατί είμαι σίγουρος ότι έχουν να πουν πολύ περισσότερα οι ψηφοφόροι του Νότιου Τομέα της Αθήνας. Απλά, ντροπή». Συμμερίζομαι απόλυτα την οργή του δικού μας Γιάννη Κουρτάκη. Αλήθεια, αίσθηση του μνημονιακού γελοίου έχουν εκεί στη Νέα Δημοκρατία; Πολιτική αφέλεια; Πολιτική υποκρισία; Διαλέγετε και παίρνετε, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι στην καθ’ ημάς Ανατολή ο συνδυασμός δήθεν πολιτικής αφέλειας και υποκρισίας είναι εγγύηση επιτυχίας που επιτρέπει να γίνονται σάπιοι συμβιβασμοί. Το καθεστώς του Μνημονίου βγήκε στο... προσκήνιο! Ουάου.

Είναι σαφές ότι η χώρα θα χρειαστεί πολύ χρόνο ώστε να επουλώσει το πολιτικό και ηθικό πλήγμα που έχει υποστεί. Αραγε, θα μπορεί κάποια επόμενη κυβέρνηση να τη χρεοκοπήσει στα «μουλωχτά», όπως έγινε από τον Μάιο του 2010 και μετά; Ομως, για ποιαν αναθεώρηση του πολιτικού συστήματος μπορούμε να μιλάμε στο πλαίσιο μιας επίμονης, απόλυτης και αυτοαναπαραγόμενης παρακμής; Οπως συνέβη και στην αρχαία Ρώμη, το μέλλον ανήκει ίσως σε νέους Κόμμοδους ή Ελαγάβαλους. Με αυτή την έννοια, λοιπόν, αν το καθεστώς της Αριστεράς δεν εκραγεί εντελώς εις τα εξ ων συνετέθη, η επιβίωση της «τάξης» και της «ασφάλειας» φαίνεται να συναρτάται και από την καταλυτική καθημερινότητα του δεξιά ανεπαρκούς και νοθευμένου άρτου.