Καθημερινά πολιτευόμαστε όλοι μας. Με όσα λέμε κι όσα αποσιωπούμε. Με όσα επιμένουμε εμείς να ελπίζουμε και να είμαστε εναντίον όλων των συσσωρευμένων ψευδαισθήσεων, για τις οποίες είναι υποχρεωτικό να κηρύσσουμε τον πόλεμο υπερασπίζοντας έτσι την ελευθερία μας. Γιατί ουδείς είναι πρόθυμος να μας χαρίσει ό,τι δεν διεκδικούμε. Πολύ περισσότερο ο Ερντογάν.

Η ξεκαρδιστική άποψη των ημερών προέρχεται από τον υποψήφιο βουλευτή της Ν.Δ. Δημήτρη Καιρίδη, με τίτλο του άρθρου του: «Ανεπίτρεπτες δραματοποιήσεις». «Στην τωρινή συγκυρία της οξυμμένης αλλά και παρατεταμένης τουρκικής προκλητικότητας είχαμε μια επικοινωνιακή έξαρση της κυβέρνησης, που ξένισε πολλούς, ακόμα και ουδέτερους παρατηρητές. Δεν ήταν η καθαυτή σύγκληση του ΚΥΣΕΑ. Αυτή είναι και θα είναι επιβεβλημένη από κάθε κυβέρνηση. Ηταν η διαχείριση όλης της διαδικασίας σύγκλησης και λήξης του ΚΥΣΕΑ», έγραψε ο ευφυής.

Η δήλωση Μητσοτάκη ότι «η δραματοποίηση με το ΚΥΣΕΑ δεν καθησυχάζει τον κόσμο» έχει τη δική της αλήθεια. Αλλά κάποιος θα πρέπει να του πει ότι και η πραγματικότητα έχει τη δική της αλήθεια. Είναι υπαρκτό -ίσως και αναπόφευκτο, όπως μου διαμηνύουν οι φίλοι μου οι Τούρκοι- το ενδεχόμενο να υποστεί το δικό του crash test. Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει και για σένα, Κυριάκο Μητσοτάκη. Η δύναμη της πυγμής και η «ενάρετη διεθνής δικαιοσύνη» είναι απατηλές έννοιες. Και εδώ θυμήθηκα τη ρήση του Κένεντι ότι όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν. Το μόνο που θεωρώ βέβαιο είναι ότι τα τούρκικα ζόρια θα γίνουν αφόρητα...

Προφανώς και το θέμα δεν αφορά μόνο τη Ν.Δ. ή τον κ. Μητσοτάκη αλλά το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν θα μπορεί(;) να συνεχίσει να προσποιείται ότι «δεν τρέχει τίποτα»... Θα ευχόταν κανείς το πολιτικό σύστημα να βγει από το νέφος των εύκολων και έωλων υποσχέσεων και να σταθεί με ειλικρίνεια στο πεδίο της τουρκικής πραγματικότητας. Οσο για τους πολιτικούς και τους πολίτες που συνεχίζουν να ζουν με αυταπάτες, ελπίζοντας στην επίτευξη δίκαιης λύσης με πρωτοβουλία της «ενάρετης» διεθνούς Δικαιοσύνης, τους θυμίζω τον λόγο του Πλάτωνα στην «Πολιτεία», πως «το άκρον άωτον της αδικίας είναι να θεωρείται δίκαιος κάποιος, ενώ δεν είναι».

Παραλείπω τα ονοματεπώνυμα των 20-30 «στρατηγικών αναλυτών» που σπρώχνουν μετά ψυχολογικής βίας την Ελλάδα σε κατάσταση γεωπολιτικού fragile state στο μείζον γεωστρατηγικής σημασίας ελληνοτουρκικό ζήτημα και ορισμένων που έχουν σφιχταγκαλιάσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αν δεν εντοπίσουμε το πρόβλημα, δεν μπορούμε να δώσουμε τη λύση. Για να βοηθήσω, κάνω την αρχή και αναφέρω έναν: Νίκος Λυγερός, ο πατέρας της στρατηγικής αναγνώρισης των γκρίζων ζωνών της Τουρκίας μέσω τακτικών σαλαμοποίησης, όπως της ανακήρυξης ΑΟΖ Ιονίου και νοτιοδυτικής Κρήτης, της οριοθέτησης βάσει αμοιβαία μη γκρίζων ζωνών, της προώθησης της «Ευρωπαϊκής ΑΟΖ» σε αντικατάσταση της Ελληνικής ΑΟΖ... και άλλα βαρουφάκεια παρανοϊκά.

Κυκλοφορεί ένα βιβλίο με τον τίτλο «Ο παγκόσμιος βλαξ». Επειδή δεν προτίθεμαι να το διαβάσω, οι φίλοι μου οι Τούρκοι με πληροφορούν ότι είναι αφιερωμένο στη «βλακεία ως πολιτικό... προσόν!». Πάντως, η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα του Μπάμπη. Το ίδιο εύκολα ένας βλάκας μπορεί να «εξοντώσει» έναν... ευφυή...

«Στην πολιτική, το να υποδύεσαι τον βλάκα σε έναν βλάκα πολιτικό σου αντίπαλο, είναι μια ηδονή υψηλής αισθητικής», υποστηρίζουν κάποιοι ευφυείς πολιτικοί, οι οποίοι μπορεί να είναι και βλάκες που υποδύονται τους ευφυείς ή ευφυείς που κάνουν τους... βλάκες.

Ο Ελληνισμός θα πρέπει να ενισχύσει πάση θυσία τους συντελεστές ισχύος του, που για ένα κράτος είναι η πολιτική κυριαρχία, η νομισματική και οικονομική ανεξαρτησία, η κοινωνική συναίνεση, η ισχύς των Ενόπλων Δυνάμεων και η ικανότητα της πολιτικής, διπλωματικής και στρατιωτικής ηγεσίας του. Ομως, τα πάντα τα τελευταία εννέα χρόνια των Μνημονίων καταρρέουν με γεωμετρική πρόοδο.