Η πρώτη ντε φάκτο χρεοκοπία κράτους της σύγχρονης Ευρώπης του ευρώ... αποτελεί παρελθόν, μας λένε οι φίλοι δανειστές μας, υπερασπίζοντας την πρώτη επέτειο της εξόδου της χώρας και των νεόπτωχων Ελλήνων από τα Μνημόνια. Ομως, μόνο το κωμικό project «Πρώτη φορά Αριστερά» δικαιούται να ψεύδεται ότι πέτυχε την έξοδο από την επαιτεία των Μνημονίων! Frankly, my dear, I don’t give a damn... Αφού έπεισαν τους πολίτες ότι «θα αλλάξουν την Ευρώπη», άλλαξαν τον ελληνικό λαό, τον έκαναν δηλαδή σαν τα μούτρα τους.

Το βιοτικό μας επίπεδο, το οποίο πριν από τη σωτηρία των Μνημονίων προσέγγιζε το βιοτικό επίπεδο των σκανδιναβικών χωρών, σήμερα προσεγγίζει αυτό των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών.

Ζούμε έναν ρεαλιστικότατο (όχι ρητορικό - αλληγορικό) εφιάλτη. Και ζούμε εφιάλτη, όχι επειδή ακροβατήσαμε μεταξύ άτακτης χρεοκοπίας και υποτέλειας, όχι. Η καταστροφή που έχει συμβεί στη χώρα μας είναι η ολοκληρωτική κοινωνική διάλυση της μεσαίας τάξης. Μόνον η λέξη «ντροπή» θα μπορούσε να περιγράψει αυτό που θα πρέπει να νιώθουν όλοι όσοι διαχειρίστηκαν την πολιτική και οικονομική εξουσία για τις συνθήκες διαβίωσης στη χώρα μας. Μόνον ντροπή για τους... σωτήρες του «λεφτά υπάρχουν», του Καστελλόριζου και της Ιθάκης, που έσυραν σε καθεστώς βίαιης προσαρμογής την οικονομία, μετέτρεψαν το ιδιωτικό χρέος σε διακρατικό και διέλυσαν την κοινωνία, αντί να θίξουν τα πρωτογενή αίτια της κρίσης.

Και σε ποια σύγχρονη Δημοκρατία θα μπορούσε να επιβληθεί παρόμοιο οικονομικό καθεστώς; Στην Ελλάδα της «εσωτερικής υποτίμησης». Κοινώς, «η Ελλάδα δεν αποκλείεται να γίνει Βουλγαρία!», προειδοποιούσα. Τελικώς, γίναμε Βουλγαρία, παρά την αυτοθυσία των γραπτών μου στην «Καθημερινή»... και στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ». Σπουδαίοι οικονομολόγοι υποστήριζαν ότι η στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης» αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί μοιραία. Δοκιμάστηκε στις αρχές του 1930, με ολέθρια αποτελέσματα στη Γαλλία. Μια τέτοια στρατηγική είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση του Πιερ Λαβάλ το 1935. Και ως φυσικό επακόλουθο ήρθε η εκλογική νίκη του Λαϊκού Μετώπου, σε συμμαχία με τους κομμουνιστές. Η θλιβερή αυτή ιστορία της άγριας λιτότητας έσπρωξε μετά τη Γαλλία και την Ελλάδα με τα Μνημόνια σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Εντάξει... Και εγώ κοιτάω με τα μάτια της Χίμαιρας τη Γαλλία του Μακρόν -όπως ο Κυριάκος-, η οποία γίνεται ό,τι ήταν ο μαρξισμός το ’50 - ένας αναπόφευκτος ορίζοντας. Αλλά στην Ιστορία τίποτα δεν είναι αναπόφευκτο, γιατί το ίδιον της Ιστορίας είναι να χρησιμοποιεί ως μηχανές κίνησης τις ανατροπές. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, μια στρατηγικά εξαρτώμενη Γερμανία παραχώρησε τον κεντρικό ρόλο στη Γαλλία. Σήμερα, η γερμανική ηγεμονία στην οικονομία κυριαρχεί μεν, αλλά εξισορροπεί χάρη στην αναχαίτισή της από τη Γαλλία. Οι συμφωνίες/ Μνημόνια που επετεύχθησαν στις Βρυξέλλες για την Ελλάδα φέρουν το αποτύπωμα της «μη διαγραφής χρέους», που ήταν τόσο αγαπητό στη Γερμανία της Μέρκελ. Κυρίως, όμως, η Γαλλία επιδίωξε και πέτυχε: διέσωσε την Ελλάδα από το Grexit, παρά τις ύπουλες προσπάθειες του Σόιμπλε. Και γι’ αυτό οφείλουμε να την εμπιστευόμαστε και να την ευχαριστούμε. Και η Γαλλία του Μακρόν αντιστέκεται στην υποταγή της εθνικής πολιτικής στην οικονομική εξουσία της Γερμανίας και των Βρυξελλών, υπερασπιζόμενη την άποψη ότι τα πάντα δεν κερδίζονται με πολιτικά και στρατηγικά πυροτεχνήματα.

Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, διαβεβαίωσε το Παρίσι, μεταξύ άλλων, ότι «η Ελλάδα έχει γυρίσει σελίδα». Και συμπλήρωσε: Στόχος μας είναι να πετύχουμε στη συνείδηση των επενδυτών -Γάλλων και... λοιπών- να μετατρέψουμε την Ελλάδα της αγωνίας του Grexit σε ισχυρό επενδυτικό περιβάλλον για Grinvest (δηλαδή, αντί για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, σε επενδύσεις στην Ελλάδα). «En Marche!» (Εμπρός!), λοιπόν, με τον Μακρόν και τον Κυριάκο! Αλλά και τέλος στους οικονομικά αναλφάβητους πολιτικούς, με τη δημιουργία ισχυρής οικονομικής διπλωματίας -που πάσχει καρκινικά αυτή η χώρα-, υποσχέθηκε από το Παρίσι ο Ελληνας πρωθυπουργός.