Επί 45 χρόνια διεξάγονται διακοινοτικές συνομιλίες και το μόνο που έχουν επιτύχει είναι η εδραίωση και η αναβάθμιση της τουρκικής κατοχής. Τώρα πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτό «το θέατρο σκιών». Ήδη είναι πολύ αργά. Το Κυπριακό δεν είναι διακοινοτικό θέμα, αλλά πρόβλημα παράνομης εισβολής, κατοχής και εποικισμού - εθνοκάθαρσης (Συνθήκη της Γενεύης του 1949) από την πλευρά της Τουρκίας. Γι’ αυτό οι όποιες συνομιλίες με τον κάθε Ακιντζί πρέπει να σταματήσουν άμεσα. Οι επικλήσεις προς την Τουρκία να δείξει καλή θέληση αποτελεί γεωπολιτική αφέλεια, και μάλιστα ιδιαίτερα επικίνδυνη. Αλλά ο Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, με συνένοχο το ΑΚΕΛ, συνεχίζει να συζητά με τον εχθρό...
Για το Κυπριακό, που παραμένει η δεύτερη μακροβιότερη τραγωδία μετά το Παλαιστινιακό, ήρθε η ώρα της αλήθειας. 45 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή, 56 χρόνια μετά τα 13 Σημεία του Μακαρίου και την πρώτη διχοτόμηση της νήσου, 60 χρόνια μετά τις Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου και 64 χρόνια μετά την έναρξη του ένοπλου αγώνα για την ανεξαρτησία της Κύπρου και τα εφιαλτικά Σεπτεμβριανά στην Κωνσταντινούπολη, ο «Αττίλας» προχωρά. Η απόφαση της Τουρκίας να ανοίξει την Αμμόχωστο δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Αλλά ο Αναστασιάδης συνεχίζει να συζητά με τον εχθρό...
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, σε στημένη ερώτηση στο CNN Turk, απάντησε: «Κάνουμε προετοιμασίες. Ναι, θα ανοίξουμε την Αμμόχωστο. Στην Ανατολική Μεσόγειο κανένας δεν μπορεί να μας κάνει υποδείξεις, ούτε μπορεί να μας εμποδίσει. Εμείς θα υποστηρίξουμε τα δικαιώματά μας, όπως και αυτά των Τουρκοκυπρίων». Περιφρονώντας τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας για το επί 45 χρόνια περιφραγμένο και περίκλειστο τμήμα της Αμμοχώστου, τα Βαρώσια, ο Τσαβούσογλου έγινε ο κορυφαίος υπουργός κυβέρνησης της Τουρκίας που μπήκε στην Αμμόχωστο από την ημέρα κατάληψής της, στις 14 Αυγούστου 1974. Η κίνηση αυτή της Αγκύρας ισοδυναμεί με επέκταση της τουρκικής κατοχής στο νησί, καθώς, με δύο ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Η.Ε., το 1984 και το 1992, η Άγκυρα καλείται να παραδώσει την περίκλειστη πόλη στην Ειρηνευτική Δύναμη του ΟΗΕ στην Κύπρο.
Το να έχει η Τουρκία στρατηγικό σχέδιο για το Κυπριακό είναι απόλυτα λογικό για ένα σοβαρό κράτος που ξέρει να υπερασπίζεται τα συμφέροντά του. Το να εξυπηρετεί την υλοποίηση αυτού του σχεδίου επί 45 χρόνια η ελληνική πλευρά ξεπερνάει τα όρια της ηλιθιότητας και αγγίζει αυτά της προδοσίας. Αλλά ο Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, εξακολουθεί να συζητά με τον «ηγέτη» των Τουρκοκυπρίων, Μουσταφά Ακιντζί. Αλήθεια, τι αντιπροσωπεύει ο Ακιντζί, με τον οποίον συνομιλεί ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κράτους διεθνώς αναγνωρισμένου, μέλους του ΟΗΕ, της Ε.Ε., του Συμβουλίου της Ευρώπης, άλλων Διεθνών Οργανισμών και με οριοθετημένη την ΑΟΖ της; Γιατί ο κ. Αναστασιάδης υποβαθμίζει το αξίωμά του, από Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε εκπρόσωπο της ελληνοκυπριακής κοινότητας της Κύπρου; Εντάξει... Οι κάθε είδους ενδοτικοί - φοβικοί θα ρωτήσουν: «Καλά, αν δεν γίνουν συνομιλίες και διαπραγματεύσεις πώς θα λυθεί το Κυπριακό; Πώς θα φύγουν τα τουρκικά στρατεύματα; Πώς θα ενώσουμε ξανά την πατρίδα μας και θα πάρουμε πίσω τα σπίτια και τις περιουσίες μας;». Δυστυχώς, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί, γιατί οι συνομιλίες και οι διαπραγματεύσεις γίνονται με τον εχθρό, που δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσει για τίποτα... Η Άγκυρα διακηρύσσει ένα «Διεθνές Δίκαιο» αλά Τούρκα («γαλάζια πατρίδα»). Αν ο Ελληνισμός αδυνατεί να αντιληφθεί (;) τι μπορούν να στοιχίσουν στην Ελλάδα και την Κύπρο όλα αυτά, τότε θα ζήσουμε προσεχώς μια νέα τραγωδία ιστορικών διαστάσεων.
Οι δημόσιες -απόλυτα ορθές- δηλώσεις του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, περί κατάργησης του καθεστώτος των εγγυήσεων και αποχώρησης των στρατευμάτων από το νησί έχουν προκαλέσει κύματα μαζικής τουρκικής υστερίας σε βάρος της Ελλάδας. Όμως, τα δικαιώματα της Τουρκίας ως «εγγυήτριας δύναμης» είναι αδιαπραγμάτευτα.