Εβδομήντα χρόνια από την ίδρυσή του και τριάντα από την Πτώση του Τείχους, το ΝΑΤΟ αντιμετωπίζει βαθιά κρίση ταυτότητας και στρατηγικής.
Στον Καρλ Σμιτ, έναν συντηρητικό, Γερμανό φιλόσοφο του 20ού αιώνα, ο οποίος εξακολουθεί να ασκεί σημαντική επιρροή, ανήκει η πατρότητα του κλασικού αφορισμού ότι πεμπτουσία της πολιτικής είναι ο καθορισμός των φίλων και των εχθρών.
Αλλά το ΝΑΤΟ αγνοεί (;) τον εχθρό -η Τουρκία- που είναι μέσα του.
Παραφράζοντας τον Τσόρτσιλ, θα λέγαμε ότι το σημερινό ΝΑΤΟ «μοιάζει με γρίφο τυλιγμένο σε αίνιγμα, τυλιγμένο στο μυστήριο». Ή, όπως διέγνωσε στον «Economist» ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, «αυτό που ζούμε είναι ο εγκεφαλικός θάνατος του ΝΑΤΟ», αποδίδοντάς τον στην αμερικανική συμπεριφορά και την επεκτατικότητα της Τουρκίας. Μέσα σε αυτήν τη σύγχυση, το ΝΑΤΟ πραγματοποιεί την ερχόμενη εβδομάδα τη Σύνοδο Κορυφής στο Λονδίνο.
Τι μπορεί, άραγε, να περιμένει η χώρα από την παρουσία του Ελληνα πρωθυπουργού σε αυτήν τη Σύνοδο, ύστερα από τα διπλωματικά συντρίμμια των τελευταίων ετών, αλλά και μηνών; Η απάντηση είναι «απολύτως τίποτε». Οι τυχοδιωκτικοί χειρισμοί της γεωπολιτικά άθλιας Αριστεράς -αλλά και οι περίεργες απόψεις των νεοταξικών απόψεων συμβούλων του κ. Μητσοτάκη, θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον της χώρας. Πώς μπορεί ο Ελληνας πρωθυπουργός να αποκαταστήσει κλονισμένες σχέσεις και να παίξει το γεωπολιτικό χαρτί; Αβέβαιον. Τώρα που η ισορροπία μεταξύ φίλων και συμμάχων είναι πολύ σπουδαία υπόθεση για την επιβίωση του έθνους, καθώς τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά ρήγματα επιδεινώνονται για εμάς, λόγω Τουρκίας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ουδείς μπορεί να διαπραγματεύεται με τον Ερντογάν εκβιαστικά με όρους προτεκτοράτου. Η μεταπολεμική γραμμή των ΗΠΑ για την Ευρώπη είναι να κρατηθεί υπό την αμυντική ομπρέλα του ΝΑΤΟ και να προχωρά ο έλεγχος της ευρασιατικής μάζας, δηλαδή η μη εξάπλωση της Ρωσίας και, ει δυνατόν, η αφαίρεση από αυτήν υποστηριγμάτων, ζωνών επιρροής (Βαλκάνια) και εδαφικών ζωνών ασφαλείας (Ουκρανία). Αλλά όλα αυτά δεν μας αφορούν. Ηδη ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, Νίκολας Μπερνς, μας προειδοποίησε ότι εάν, ο μη γένοιτο, συμβεί κάποιο θερμό επεισόδιο με την Τουρκία, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Και ας τα λάβουμε κάποτε υπ’ όψιν σοβαρά. Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν διαθέτει αμυντικό σκέλος, δεν διαθέτει Ενοπλες Δυνάμεις ως Ενωση. Ο αμυντικός βραχίονας της Ε.Ε. είναι το ΝΑΤΟ.
Τι σημαίνουν, όμως, όλα αυτά για εμάς; Το ΝΑΤΟ υπερασπίζεται τα σύνορα των μελών του, αλλά μόνο έναντι τρίτων χωρών. Η κύρια απειλή για τον Ελληνισμό παραμένει η Τουρκία -σήμερα του Ερντογάν, χθες του Κεμάλ-, η οποία, όπως και η Αλβανία, είναι μέλη του ΝΑΤΟ, άρα δεν μπορεί να εφαρμοστεί το Αρθρο 5 της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Ούτε η Ε.Ε. ούτε το ΝΑΤΟ υπερασπίζονται ή θα υπερασπιστούν τα ελληνικά σύνορα που κινδυνεύουν. Δυστυχώς, η Ελλάδα εξακολουθεί να θεωρεί την ένταξή της στο ΝΑΤΟ ως μια άνευ όρων θωράκιση έναντι των γεωπολιτικών κινδύνων. Ενώ η αποτυχημένη και εθελόδουλη διαχείριση του μακεδονικού, του τουρκικού και του κυπριακού ζητήματος έχει ανοίξει ποικίλες ορέξεις σε εχθρούς και φίλους. Λίγη σημασία έχει αν η Ελλάδα έχει δίκιο ή άδικο. Αγνοώντας προκλητικά την Ελλάδα, η Αγκυρα κατέθεσε στον ΟΗΕ συντεταγμένες περιοχών όπου θεωρεί μονομερώς και παρανόμως ότι ορίζονται οι τουρκικές θαλάσσιες ζώνες και η τουρκική υφαλοκρηπίδα στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Προχθές, Πέμπτη, η Τουρκία και η Λιβύη ανακοίνωσαν την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών ανάμεσα στις δύο χώρες... πηδώντας την Κρήτη! Η πρώτη συμφωνία αφορά την Ανατολική Μεσόγειο. Βάσει του «μνημονίου συμφωνίας για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών», οι δύο χώρες αναγνωρίζουν τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες τους στον θαλάσσιο χώρο, κάτι που προσβάλλει την κυριαρχία της Ελλάδας στη Μεσόγειο.