Ο Αττίλας (μας) χλευάζει... Η συμφωνία με τη Λιβύη που επικύρωσε η Τουρκία παραβιάζει κατάφωρα το Δίκαιο της Θάλασσας. Αλλά ο Τούρκος πρόεδρος, αναφερόμενος στη συμφωνία, δήλωσε πως κάποιοι λένε ψέματα. «Εκτοξεύουν ηλιθιότητες, του τύπου ότι δεν είναι σύμφωνη με το Διεθνές Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας», είπε ο Ερντογάν. Δυστυχώς, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 -από τη διεφθαρμένη περίοδο Σημίτη, ακριβέστερα- μία άποψη επικράτησε πλήρως στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Στην πολύ απλουστευτική εκδοχή της υποστήριζε ένα πράγμα: ότι την εθνική μας ασφάλεια και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα τα κατοχύρωναν δύο πράγματα: η ένταξή μας ως πλήρους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και του ΝΑΤΟ, βεβαίως) και το Διεθνές Δίκαιο.

Για την Τουρκία, η επικύρωση αυτή της συμφωνίας αποτελεί στρατηγική κίνηση. Θα αποκτήσει τη νομιμοποίηση που τόσο της λείπει για να παρεμβαίνει στην περιοχή. Θα δημιουργήσει ένα τείχος που θα εμποδίζει την Ελλάδα να αναπτύξει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολικής Μεσογείου. Θα επιβεβαιώσει αυτό που διατείνεται επί χρόνια (ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα βάσει διεθνούς συμφωνίας). Η τουρκική Εθνοσυνέλευση επικύρωσε προχθές, Πέμπτη, με συντριπτική πλειοψηφία, το εμπρηστικό μνημόνιο που συνυπέγραψε στις 27 Νοεμβρίου η τουρκική κυβέρνηση με την κυβέρνηση της Λιβύης για τις θαλάσσιες δικαιοδοσίες στην Ανατολική Μεσόγειο.

Το Διεθνές Δίκαιο δεν λύνει όλα τα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής. Αν τα έλυνε, θα είχαν ήδη λυθεί όλα. Κορυφαίο παράδειγμα, η περίπτωση της Κύπρου
Είναι προφανές πως οι συμφωνίες που παράγουν Διεθνές Δίκαιο δεν είναι «άχρηστα πράγματα». Κάθε άλλο. Σημαίνουν, όμως, πως δεν στηρίζεσαι μόνον σε αυτά. Ούτε «εφησυχάζεις», αν μια ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου σε ευνοεί. Μπορεί να σε ευνοεί προσωρινά, αλλά πολύ σπάνια σε διασφαλίζει μακροχρόνια. Για παράδειγμα, η Τουρκία ΔΕΝ έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά εφαρμόζει την ΑΟΖ 12 μιλίων στη Μαύρη Θάλασσα! Όμως η ίδια Τουρκία δεν επιτρέπει στην Ελλάδα να εφαρμόσει κι αυτή τα 12 μίλια ΑΟΖ στο Αιγαίο, παρόλο που η Ελλάδα έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας! Εδώ σημασία δεν έχει τι υπογράφεις και τι όχι, τι υποχρεώσεις και τι δικαιώματα απορρέουν από τις διεθνείς συμβάσεις, αλλά τι σου επιτρέπει ο άλλος να κάνεις και τι όχι. Όποιος δεν το βλέπει αυτό ουσιαστικά παγιδεύεται από τον αντίπαλό του.

Αλλά το Διεθνές Δίκαιο δεν λύνει όλα τα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής. Αν τα έλυνε, θα είχαν ήδη λυθεί όλα. Κορυφαίο παράδειγμα, η περίπτωση της Κύπρου: Δημιουργήθηκε το 1959-1960 με τις Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, που προέβλεπαν τρεις «εγγυήτριες δυνάμεις». Που, όπως αποδείχθηκε, όμως, καμία «εγγύηση» δεν της παρείχαν. Το 1974 η Τουρκία χρησιμοποίησε τη ρήτρα της «εγγυήτριας δύναμης» για να εισβάλει και να κατακτήσει το 36% του νησιού! Η Άγκυρα επικαλέστηκε τότε το (εγκληματικό χουντικό) πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Πλην τα Ηνωμένα Έθνη «κατήγγειλαν» την παράνομη εισβολή-κατοχή της Κύπρου, αλλά ύστερα έδωσαν εντολή να διαπραγματευθεί η Κύπρος με την Τουρκία μερική νομιμοποίηση των «τετελεσμένων»! Η Ελλάς του ΕΛΙΑΜΕΠ και... λοιπών παράκεντρων εξουσίας παραπαίει στο θεώρημα «καζάν - καζάν», αποστρέφοντας το πρόσωπο από την ιστορική πραγματικότητα, ότι οι τουρκικές απαιτήσεις και των ισλαμιστών και των κεμαλιστών λειτουργούν σαν εμβρυουλκός για τον «ειρηνικό ακρωτηριασμό» του Αιγαίου, της Θράκης και του ενεργειακού πλούτου Κύπρου και Ελλάδας. Η Άγκυρα κυνηγά τη συνεκμετάλλευση / συνδιαχείριση. Η τουρκική πρόταση αρμόζει σε χώρες μειωμένης κυριαρχίας. Επειδή κάποιοι Έλληνες κυβερνητικοί αξιωματούχοι φαίνεται ότι προτίθενται να εξετάσουν παρόμοιες προτάσεις, αξίζει να θυμηθούμε και πάλι τις προϋποθέσεις που είχε θέσει η Ελλάδα το 1976.

Τον Μάρτιο του 2013, ο Ερντογάν, στο τέλος ακόμα μίας ελληνοτουρκικής συναντήσεως, χρησιμοποίησε τη φράση «καζάν - καζάν». Ο Ερντογάν αναφερόταν για ακόμα μία φορά στη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων που βρίσκονται σε περιοχές που ενδιαφέρουν την Τουρκία. Πρόκειται για μια παλιά ιστορία. Είχε ξεκινήσει το 1975, με τουρκική πρωτοβουλία και τότε.