Tα «ζωώδη πολιτικά ένστικτα» για τα οποία μιλούσε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς έχουν βγει σε αναζήτηση λείας στην Αμερική και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που προγραμματίζει την επίσκεψή του στις 7 Ιανουαρίου στην Ουάσινγκτον, είναι αμφίβολο κατά πόσο θα έχει τα αποτελέσματα στα οποία ελπίζει ολόκληρη η χώρα για να επιβιώσει από τις αναπότρεπτες επεκτατικές ορέξεις της Τουρκίας. Ηδη έχει ξεκινήσει και επισήμως ο δηλητηριώδης εμφύλιος ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα, που έχει παραλύσει την Ουάσινγκτον, με συνέπεια να καθίσταται «όμηρος» αυτού του κλίματος ο Ελληνας πρωθυπουργός.

Οι δηλώσεις του Τραμπ αξίζουν ελάχιστα. Οι πράξεις μετρούν. Θα υπάρξουν δωρεάν παροχές σε «είδος» από πλευράς εξοπλισμών; Θα δοθούν συγκεκριμένες εγγυήσεις ασφαλείας στην Ελλάδα; Θα είναι αποφασιστική η στάση των ΗΠΑ σε μια επιθετική κίνηση εντός των θαλάσσιων συνόρων μας στο Αιγαίο ή στην Ανατολική Μεσόγειο; Θα ήταν, για παράδειγμα, εξαιρετικά σημαντικό να υπήρχαν αμερικανικά πολεμικά σκάφη που θα έπλεαν στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο σε περιοχές ζωτικής σημασίας για τα ελληνικά συμφέροντα. Και, εν πάση περιπτώσει, είναι καιρός να δούμε απτά στρατηγικά ανταλλάγματα, καθώς τους έχουμε προσφέρει ηλιθίως γη και ύδωρ για τις βάσεις τους. Ελπίζω, πάντως, να μην ακούσω ανόητες δηλώσεις περί αμερικανικών επενδύσεων, όπως οι πρόσφατες από το αστείο επενδυτικό Capital Link Forum της Νέας Υόρκης.

Ήδη έχει ξεκινήσει και επισήμως ο δηλητηριώδης εμφύλιος ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα, που έχει παραλύσει την Ουάσινγκτον

Λες... και περίμενε μια ζωή η Νάνσι Πελόσι την ευκαιρία να μεταβάλει το Kογκρέσο σε πεδίο για την ατί-μωση του Ντόναλντ Τραμπ. Λες... και περίμεναν οι Δημοκρατικοί όλη τους τη ζωή την ευκαιρία να «ξεφτίσουν» τον μεγάλο πολιτικό τους αντίπαλο επιθυμώντας, διακαώς, «το τέλος... του Τραμπ». Ολοι, βεβαίως, ελπίζουμε αυτό το Kογκρέσο, που είναι υπό τον έλεγχο ακόμη των Pεπουμπλικανών του Τραμπ, να αποδειχθεί μοιραίο για τον 45ο Αμερικανό πρόεδρο. Δυστυχώς, όμως, ενώ είμαστε πανευτυχείς όταν ακούσαμε την πανίσχυρη πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων να εξαγγέλλει την έναρξη της διαδικασίας καθαίρεσης του Τραμπ από το αξίωμά του εντός του Ιανουαρίου, γνωρίζουμε πως κανένας πρόεδρος στην αμερικανική Ιστορία δεν καθαιρέθηκε ή δεν απειλήθηκε σοβαρά με καθαίρεση όταν το κόμμα του είχε την πλειοψηφία των εδρών στη Γερουσία που ψηφίζει για το «impeachment». Οι Αμερικανοί έχουν βυθιστεί στον φυλετισμό - όχι εθνικό, αλλά πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό. Η αβεβαιότητα είναι διαβρωτική. Δεν πρόκειται για φαινόμενο της στιγμής. Συχνά, οι Αμερικανοί πέφτουν σε μια μαζική αυταπάτη για το πώς λειτουργεί η κυβέρνησή τους. Η Ιστορία θα κρίνει τον Τραμπ σε βάθος χρόνου. Αλλά βραχυχρόνια οι Αμερικανοί ήδη έχουν μάθει κάτι που είναι απλό, προφανές και έχει να κάνει λιγότερο με τον ίδιο και περισσότερο με τους ιδρυτικούς πατέρες των ΗΠΑ. Ελεγχοι και ισορροπίες. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του αμερικανικού πολιτικού συστήματος και θεωρητικά στόχος τους είναι η προφύλαξη απέναντι σε έναν «τρελαμένο» πρόεδρο.

Ο κατακερματισμός καλά κρατεί σε μια διχασμένη χώρα. Η «πλούσια» και η «φτωχή» Αμερική δεν αναγνωρίζουν η μία την ύπαρξη της άλλης. Το μερίδιο του εθνικού εισοδήματος για το κορυφαίο 1% των αμερικανικών οικογενειών διπλασιάστηκε τις τελευταίες δεκαετίες και έχει φθάσει στο 20%. Πάνω από τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι -ανάμεσά τους και πολλοί νεόπτωχοι της κρίσης του 2007/08- ζουν με κουπόνια σίτισης. Η κυριαρχία του Ντόναλντ Τραμπ στη λεγόμενη «λευκή εργατική τάξη», που ανήκει στα χαμηλότερα στρώματα, του έδωσε τη νίκη το 2016. Αλλά βλέπει ότι ο πρόεδρος Τραμπ βρίσκεται σε πόλεμο με όλους. Με τους Δημοκρατικούς, με την Ευρώπη και τον Καναδά, με το Κογκρέσο και τους συνεργάτες του και πάνω απ’ όλα με την ίδια την έννοια της αλήθειας. Κάθε πόλεμος του Τραμπ έχει μια σκοτεινή σκοπιμότητα με φίλους όπως ο Ερντογάν. Αρχίζουν και ανησυχούν με αυτό που διαπιστώνεται πως ο πρόεδρος Τραμπ στοχεύει στη διάλυση του μετα-πολεμικού γεωπολιτικού οικοδομήματος. Είναι κυκλοθυμικός και ασταθής, ενώ αγνοεί σημαντικά ζητήματα.