Η κυβέρνηση, λαμβάνοντας υπόψη την ανεξαρτησία και το καταστατικό της Τραπέζης της Ελλάδος, προτείνει την ανανέωση της θητείας του νυν διοικητή της ΤτΕ, κ. Γιάννη Στουρνάρα», ανακοίνωσε βαρύγδουπα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Στέλιος Πέτσας. Και επιβεβαιώθηκε, όπως πάντα, ο σούπερ ενημερωμένος εκδότης μας, Γιάννης Κουρτάκης, ο οποίος το είχε γράψει προ πολλού. Η απογοήτευση είναι ισχυρή. Εντονες οι εσωτερικές μου αντιδράσεις. Εχουν να κάνουν με το αίσθημα κενού και ματαιότητας, ότι δεν έχει τίποτα να περιμένει η χώρα ή περιμένει τα χειρότερα. Μούδιασμα, αίσθηση απουσίας προοπτικής και προόδου, παγίδευση σε μια κυκλική, άγονη εκτύλιξη του χρόνου, ενός χρόνου μάταιου προς το μέλλον. Ξανά και ξανά όσοι από εμάς αντιλαμβανόμαστε το μέλλον σταθερά προς τα εμπρός ελπίζοντας πάντα σε κάτι καλύτερο, ακόμη και μέσα στην πιο βαριά δυστυχία ένα αύριο φωτεινότερο, σβήνει και αυτό.Θλιβερή αλλά πρωτίστως επικίνδυνη η διαπίστωση, για πολλοστή φορά, για την ένδεια των επιλογών προσώπων για τα υψηλά αξιώματα που φαίνεται να έχει η Νέα Δημοκρατία.

Τετάρτη 19 Ιουνίου του 2012, με δυσφορία έγραφα στη στήλη μου στην «Οικονομική Καθημερινή» τα εξής: «Ωστόσο, το μεγάλο δράμα εντοπίζεται στο οικονομικό επιτελείο της νέας κυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου και στο πρόσωπο που θα αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών. Δηλαδή, υπάρχει ένδεια ικανών προσώπων στη Νέα Δημοκρατία για να αναλάβουν το αξίωμα του υπουργού Οικονομικών και επιλέγεται ο Γιάννης Στουρνάρας;», δυστυχώς, αναρωτιόμουν. Από τότε ο «κουμπάρος του Γιάννου Παπαντωνίου», όπως τον αποκαλούσαμε εμείς της οικονομικής δημοσιογραφίας, επειδή ήταν το μοναδικό του προσόν, κατακτά αξιώματα: ως υπουργός Οικονο μικών κατά την τριετία 20122015 στην κυβέρνηση Σαμαρά και ως διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος από το 2015 έως σήμερα και από αύριο μέχρι το τέλος της χώρας...

Ο χειρότερος υπουργός Οικονομικών της μνημονιακής περιόδου, που πήρε στον λαιμό του τον Αντώνη Σαμαρά και άνοιξε τον δρόμο στον Αλέξη Τσίπρα, και ανεπαρκής έως κάκιστος τραπεζίτης, που απλά παρακολουθούσε τη «μαύρη τρύπα» των «κόκκινων» δανείων να καταπίνει τράπεζες, επιχειρήσεις και οικονομία, ένας τεχνοκράτης της συμφοράς, που το μοναδικό επίτευγμά του ήταν να αναπτύξει ακράτητα αντιΣΥΡΙΖΑ ένστικτα εναντίον του άθλιου Πολάκη. Ωστόσο, έδειξε ποιος είναι όταν επέλεξε φαιδρά να συγκρουστεί με τον κορυφαίο τραπεζίτη της χώρας, τον Μιχάλη Σάλλα.

Τι σημασία έχει αν πτώχευσε η χώρα; Οι βδέλλες της δεξαμενής Σημίτη εξακολουθούν να απομυζούν το σύστημα. Τελικώς, καμία σημασία δεν έχει που μάθαμε για το «πάρτι» που είχε στηθεί επί Κώστα Σημίτη με τα εξοπλιστικά προγράμματα, αναγκαία για την αμυντική προστασία της χώρας και πληρωμένα με το χρήμα των Ελλήνων πολιτών. Ετσι για την Ιστορία: Παπαντωνίου («Υπόδικος για μίζες 2.835 εκατ. ελβετικών φράγκων»), Παπακωνσταντίνου («Καταδικάστηκε για νόθευση της λίστας Λαγκάρντ που περιείχε τις καταθέσεις Παπαντωνίου»), Τσοχατζόπουλος («Ενοχος για μίζες 80 εκατ. δολαρίων»), Μαντέλης («Καταδικάστηκε για μίζα 475 χιλιάδων μάρκων από τη Siemens»), Τσουκάτος («Μετέφερε 1 εκατ. μάρκα της Siemens σε ταμεία του ΠΑΣΟΚ, όπως ο ίδιος ομολόγησε»), Σημίτης («Απλώς προήδρευσε»).

Τέλος, στην πορεία Στουρνάρα καθρεφτίζεται ένας θλιβερός δείκτης για την πορεία της χώρας: Η Ελλάδα από την κόλαση της διάσωσης εισήλθε στο αιώνιο καθαρτήριο, εξυπηρετώντας μόνο τους Ευρωπαίους δανειστές και τραπεζίτες. Η junk πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας και η απουσία μιας στήριξης, με τα κρατικά ομόλογα μη επιλέξιμα ως collateral για τα δάνεια της ΕΚΤ, οδηγώντας τράπεζες και οικονομία να βρουν άλλες, πανάκριβες πηγές χρηματοδότησης. Με τις καθαρές επενδύσεις παγίου κεφαλαίου να έχουν βυθιστεί από το 2011 και με τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις στο τραπεζικό σύστημα, τράπεζες και επιχειρήσεις να λειτουργούν σαν «ζόμπι», το μεγαλείο του τραπεζίτη αναγνωρίζεται και από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Θαύμα: Το σύστημα της μνημονιακής και σημιτικής εξουσίας, που οδήγησε τη χώρα στην οδυνηρή χρεοκοπία, εξακολουθεί να ντιλάρει άνετα...