«Ένοχος» ο πατριωτισμός... μας, λέει ο ύπουλος νεοραγιαδισμός
H χώρα βρίσκεται μέχρι σήμερα σε συνθήκες που παράγουν έναν ιδιότυπο νεοραγιαδισμό, ο οποίος, μάλιστα, εμφανίζεται από το πολιτικό σύστημα εξουσίας ως δήθεν προοδευτική θεώρηση των πραγμάτων και ως προοδευτική στάση εναντίον του εθνικισμού, που εξομοιώνεται δολίως με τον πατριωτισμό! «Θα νικήσουμε, έστω κι αν ηττηθούμε». Oργουελ; Oχι. Οι νεοραγιάδες το υποστηρίζουν... Πρόκειται για παρακμή ιστορικών διαστάσεων. Η καταστροφή πλησιάζει και, όπως καυχώνται οι Τούρκοι, θα πρόκειται για ένα Ματζικέρτ σε όλο το Αιγαίο (δηλαδή την επική μάχη του Ματζικέρτ με την είσοδο των Τούρκων στη Μικρά Ασία).
Σήμερα, που οι εφιαλτικοί κίνδυνοι για την Ελλάδα είναι ορατοί, η ίδια η κοινωνία «φωνάζει» ότι θέλει να σωθεί από όλα αυτά... Αλλά πώς;
Όλα πατρίδα μας!... Κι αυτά κι εκείνα. Κι άλλα που δεν υπάρχουν πια. Προτού ένα έθνος σβηστεί από τον χάρτη, σβήνεται πρώτα από τα κατάστιχα του πατριωτισμού. Ο φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας είχε κάποτε μιλήσει για έναν πανευρωπαϊκό πατριωτισμό. Oμως, πού είναι οι πατριώτες; Δεν θα τους βρούμε στους διανοουμένους, ούτε στις Βρυξέλλες, ούτε στους πολιτικούς που περιμένουν έξω από την καγκελαρία του Βερολίνου ή του Λευκού Οίκου. Αυτοί χειρίζονται τον πατριωτισμό όπως τον χειριζόταν και ο Χέρμαν Γκέρινγκ: «Εύκολα μπορείς να φέρεις βόλτα έναν λαό. Φτάνει μονάχα να του πεις ότι κινδυνεύει, αλλά εσύ θα τον σώσεις, και να καταγγείλεις όποιον διαφωνεί πως δεν είναι πατριώτης».
Μπορεί να είναι ένα συντηρητικό, αλλά κυρίως είναι ένα επαναστατικό σύμβολο. Τώρα, που έγινε εισβολή των βαρβάρων στην ελληνική υφαλοκρηπίδα του Καστελλορίζου, η εικόνα της ελληνικής σημαίας να κυματίζει στη νησίδα της «Κυράς της Ρω» με συγκλονίζει. Η Δέσποινα Αχλαδιώτη, που έμεινε στην ιστορία ως «Κυρά της Ρω», ύψωνε επί σαράντα χρόνια την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα Ρω, κοντά στο Καστελλόριζο, απέναντι από τα τουρκικά παράλια. Με δέος και περισσή συγκίνηση προσκυνήσαμε με τη Μαρίτα την ελληνική σημαία όταν επισκεφθήκαμε τον τάφο της «Κυράς της Ρωμιοσύνης», σε μια συγκλονιστική καταγραφή της προστασίας από τις Ενοπλες Δυνάμεις του αρχιπελάγους του Καστελλορίζου. Αλλά, όπως την «Κυρά της Ρω», τους πατριώτες θα τους βρεις να φυλάττουν τις ιερές βραχονησίδες, ανάμεσα στις 6.000 μικρές και μεγάλες κουκκίδες γης στα ελληνικά πελάγη. Από αυτές μόνο οι 107 κατοικούνται· οι 28 με πληθυσμό κάτω από 100 κατοίκους.
Βραχονησίδες, λέξη με το βαρύ φορτίο του διαρκούς εφιάλτη των τουρκικών διεκδικήσεων. Η Ρηνιώ στην Κίναρο, ο Δημήτρης στα Λέβιθα, ο Μιχάλης Κάβουρας στο Μαράθι, η δασκάλα Μαρία-Φαίδρα Τσιαλέρα του μοναδικού μαθητή στους Αρκιούς των 44 κατοίκων, η Ειρήνη Ντούσκου στη Δοκό, μια χούφτα άνθρωποι σπαρμένοι στον Αγιο Μηνά, στη Σαμιοπούλα, στο Φαρμακονήσι, στα Αντίψαρα, στο Γαϊδουρονήσι, στο Πελαγονήσι, στην Περιστέρα, στο Πιπέρι, στο Γυαλί..., ζωντανοί κυματοθραύστες οθωμανικών ορέξεων - από 5 έως... 152 ελληνικά νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, από τη Ζουράφα, ανατολικά της Σαμοθράκης, έως τη Γαύδο, στο Λιβυκό Πέλαγος, διεκδικεί βίαια η Τουρκία, αμφισβητώντας την ελληνική κυριότητα. Αυτά.
Σήμερα, που οι εφιαλτικοί κίνδυνοι για την Ελλάδα είναι ορατοί, η ίδια η κοινωνία «φωνάζει» ότι θέλει να σωθεί από όλα αυτά... Αλλά πώς;
Όλα πατρίδα μας!... Κι αυτά κι εκείνα. Κι άλλα που δεν υπάρχουν πια. Προτού ένα έθνος σβηστεί από τον χάρτη, σβήνεται πρώτα από τα κατάστιχα του πατριωτισμού. Ο φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας είχε κάποτε μιλήσει για έναν πανευρωπαϊκό πατριωτισμό. Oμως, πού είναι οι πατριώτες; Δεν θα τους βρούμε στους διανοουμένους, ούτε στις Βρυξέλλες, ούτε στους πολιτικούς που περιμένουν έξω από την καγκελαρία του Βερολίνου ή του Λευκού Οίκου. Αυτοί χειρίζονται τον πατριωτισμό όπως τον χειριζόταν και ο Χέρμαν Γκέρινγκ: «Εύκολα μπορείς να φέρεις βόλτα έναν λαό. Φτάνει μονάχα να του πεις ότι κινδυνεύει, αλλά εσύ θα τον σώσεις, και να καταγγείλεις όποιον διαφωνεί πως δεν είναι πατριώτης».
Η σημαία, όπως και καθετί που εκφράζει τους εθνικούς συμβολισμούς της Ελλάδας, έχει συχνά «καταδικαστεί» από πολλούςΗ σημαία, όπως και καθετί που εκφράζει τους εθνικούς συμβολισμούς της Ελλάδας, έχει συχνά «καταδικαστεί» από πολλούς, ιδίως της «επαγγελματικής» Αριστεράς αλλά και της κίβδηλης Δεξιάς. Πρόκειται για σχιζοφρένεια που δεν βρίσκει κανείς όμοιά της πουθενά, σε Ευρώπη και Αμερική, σε Ανατολή ή Δύση. Όμως, οι λαοί αγαπούν να εκφράζουν τον πατριωτισμό τους, όπως στις εθνικές εορτές. Σχεδόν σε όλες τις χώρες, οι εθνικές εορτές γιορτάζονται με παρελάσεις. Στις παρελάσεις, είτε αυτές είναι στρατιωτικές είτε πολιτικές, οι σημαιοφόροι κρατούν σημαίες. Δυστυχώς, όμως, η πανδημία του κοροναϊού πίεσε την κυβέρνηση να αναστείλει τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου και στέρησε στους πολίτες να καμαρώσουν την ελληνική σημαία στα χέρια περήφανων σημαιοφόρων. Οπως όλα τα θρησκευτικά και εθνικά σύμβολα, η σημαία δεν έχει μία και μοναδική σημασία.
Μπορεί να είναι ένα συντηρητικό, αλλά κυρίως είναι ένα επαναστατικό σύμβολο. Τώρα, που έγινε εισβολή των βαρβάρων στην ελληνική υφαλοκρηπίδα του Καστελλορίζου, η εικόνα της ελληνικής σημαίας να κυματίζει στη νησίδα της «Κυράς της Ρω» με συγκλονίζει. Η Δέσποινα Αχλαδιώτη, που έμεινε στην ιστορία ως «Κυρά της Ρω», ύψωνε επί σαράντα χρόνια την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα Ρω, κοντά στο Καστελλόριζο, απέναντι από τα τουρκικά παράλια. Με δέος και περισσή συγκίνηση προσκυνήσαμε με τη Μαρίτα την ελληνική σημαία όταν επισκεφθήκαμε τον τάφο της «Κυράς της Ρωμιοσύνης», σε μια συγκλονιστική καταγραφή της προστασίας από τις Ενοπλες Δυνάμεις του αρχιπελάγους του Καστελλορίζου. Αλλά, όπως την «Κυρά της Ρω», τους πατριώτες θα τους βρεις να φυλάττουν τις ιερές βραχονησίδες, ανάμεσα στις 6.000 μικρές και μεγάλες κουκκίδες γης στα ελληνικά πελάγη. Από αυτές μόνο οι 107 κατοικούνται· οι 28 με πληθυσμό κάτω από 100 κατοίκους.
Βραχονησίδες, λέξη με το βαρύ φορτίο του διαρκούς εφιάλτη των τουρκικών διεκδικήσεων. Η Ρηνιώ στην Κίναρο, ο Δημήτρης στα Λέβιθα, ο Μιχάλης Κάβουρας στο Μαράθι, η δασκάλα Μαρία-Φαίδρα Τσιαλέρα του μοναδικού μαθητή στους Αρκιούς των 44 κατοίκων, η Ειρήνη Ντούσκου στη Δοκό, μια χούφτα άνθρωποι σπαρμένοι στον Αγιο Μηνά, στη Σαμιοπούλα, στο Φαρμακονήσι, στα Αντίψαρα, στο Γαϊδουρονήσι, στο Πελαγονήσι, στην Περιστέρα, στο Πιπέρι, στο Γυαλί..., ζωντανοί κυματοθραύστες οθωμανικών ορέξεων - από 5 έως... 152 ελληνικά νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, από τη Ζουράφα, ανατολικά της Σαμοθράκης, έως τη Γαύδο, στο Λιβυκό Πέλαγος, διεκδικεί βίαια η Τουρκία, αμφισβητώντας την ελληνική κυριότητα. Αυτά.
