Κάθε φορά που μια νέα κρίσιμη εξέλιξη με κάνει να ανατρέχω στην τραγωδία της Κύπρου, νιώθω να εγκλωβίζομαι στον ίδιο ατέρμονο, φαύλο κύκλο της αγχώδους προσπάθειας του Ελληνισμού να επιβιώσει, συμπυκνωμένης στο ιστορικό μήνυμα του Νίκου Δήμου μετά την εισβολή του «Αττίλα» και την κατοχή της μισής Κύπρου: Το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ». Σήμερα, όμως, αποφάσισα να λυτρωθώ. Άραγε, επειδή είναι όλα μάταια; Ισως γιατί πλέον θεωρώ ότι η Κύπρος χάθηκε... και έρχεται η σειρά του Αιγαίου; Συνεχώς αναρωτιέμαι πως, αν στο καθαρό «κυπριακό πρόβλημα» ο Ελληνισμός καταγράφει τη μεγαλύτερη σύγχρονη ήττα, τότε τα Ελληνοτουρκικά, που είναι απείρως δυσκολότερα, τι κατάληξη θα έχουν; Την απάντηση τη γνωρίζω... αλλά αδυνατώ να την ομολογήσω. Από τη δεκαετία του 1950, όταν διεξήχθη το ιστορικό δημοψήφισμα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και άρχισε ο ένοπλος αντιαποικιακός αγώνας της ΕΟΚΑ κατά της Βρετανίας, ακολούθησαν οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, η ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η τουρκοανταρσία, η χάραξη της «πράσινης γραμμής», το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, η τουρκική εισβολή του 1974, η ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983, το σπουδαίο «Οχι» (75,83%) στο δημοψήφισμα για το ύπουλο Σχέδιο Ανάν το 2004 και η πρόσφατη απόφαση του Ερντογάν για εποικισμό της Αμμοχώστου, που ισοδυναμεί ουσιαστικά με δεύτερη εισβολή του «Αττίλα»...

Οι κρίσιμες εξελίξεις διαδέχονταν η μία την άλλη, με την ανικανότητα της ελληνικής πλευράς να λειτουργεί υπέρ του Τούρκου εισβολέα και εναντίον του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο δεν μπορεί να μην προσαρμόζεται στις «πραγματικότητες».

Αυτές οι «πραγματικότητες» δυστυχώς έχουν αποτυπωθεί πλέον στην εφιαλτική πραγματικότητα, που φοβούνται να ομολογήσουν Αθήνα και Λευκωσία και είναι ότι η Τουρκία, αφού εξασφάλισε την «πολιτική ισότητα» των δύο κοινοτήτων (μοιραίο το λάθος Αναστασιάδη), υιοθέτησε πλέον την «κυριαρχική ισότητα», που παραπέμπει ευθέως στην αναγνώριση δύο κυρίαρχων κρατών, τα οποία ενδεχομένως θα υφίστανται πλάι-πλάι στο πλαίσιο συνομοσπονδίας. Αυτή η στροφή ανατρέπει όλο το οικοδόμημα του Κυπριακού, το οποίο δημιουργήθηκε από τις συνομιλίες δεκαετιών, με στόχο την επίτευξη λύσης διζωνικής - δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Με προσωπική επίθεση του Ερντογάν στον Κυριάκο Μητσοτάκη (στην οποία όφειλε να απαντήσει ο πρωθυπουργός): «Ξεχάστε την ομοσπονδία στην Κύπρο. Θέλετε, δεν θέλετε, θα δεχτείτε δύο κράτη», δόθηκε το μήνυμά του ενόψει της άτυπης Πενταμερούς.

Χαρακτηριστική των προθέσεων της Αγκυρας η δήλωση του Τούρκου προέδρου: «Πλέον δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για την Κύπρο εκτός από τη λύση των δύο κρατών»! Ο γ.γ. του ΟΗΕ αναλαμβάνει ακόμα μία πρωτοβουλία, που ίσως να είναι η τελευταία. Στις αρχές Μαρτίου έχει δρομολογηθεί στο Greentree της Νέας Υόρκης η άτυπη διάσκεψη 5+1 (Ελλάδα, Βρετανία, Τουρκία, ως εγγυήτριες δυνάμεις, η Κυπριακή Δημοκρατία και η τουρκοκυπριακή κοινότητα, συν την Ε.Ε. σε ρόλο παρατηρητή).

Ο Αναστασιάδης είναι ένας αδύναμος ηγέτης. Προδόθηκε ξανά και από τους Ευρωπαίους εταίρους. Οι ευρωπαϊκές κυρώσεις είναι ένα αστείο... Εάν επιμείνει να ακολουθήσει τον «οδικό χάρτη» που σχεδίασαν οι Βρετανοί, από εκεί και πέρα θα μετρηθούν οι αντιστάσεις του καθενός. Και στη Λευκωσία αλλά και στην Αθήνα, γνωρίζουμε ότι οι αντιστάσεις είναι ανύπαρκτες.

Η λύση που κυοφορείται είναι ιδιαίτερα αρνητική για την Κύπρο, καθώς το νησί θα περιέλθει υπό τον πλήρη έλεγχο της Τουρκίας. Και εδώ θα κληθεί η Αθήνα να αντιμετωπίσει την πρώτη μεγάλη πρόκληση: Θα δεχθεί ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, ένας νέος πολιτικός, χωρίς αμαρτίες στο Κυπριακό, να παραδοθεί η Κύπρος στην Τουρκία; Ή θα υποκύψει στην μπλόφα του Ερντογάν για λύση δύο κρατών;

Πάντως, το βασικό συμπέρασμα είναι ότι το Κυπριακό, που είναι ανοιχτό από την ανεξαρτησία, το 1960, μέχρι σήμερα, μπορεί να περιμένει για να «κλείσει». Γιατί τόση βιασύνη, και μάλιστα σε μια εποχή που το νησί βιώνει το διαβόητο σκάνδαλο με τις «χρυσές βίζες» στους Κινέζους, παράλληλα με τον απόλυτο εκβιασμό της Τουρκίας;...