Συμπληρώθηκαν 25 χρόνια, ένα τέταρτο του αιώνα, από εκείνο το τραγικό πρωινό που οδήγησε τρεις ανθρώπους του καθήκοντος στην ύστατη θυσία, εξατίας των αποφάσεων ενός ολίγιστου πρωθυπουργού, ενός «παχύδερμου» υπουργού Αμυνας και μιας ανέτοιμης ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων. Τα ξημερώματα της 31ης Ιανουαρίου 1996, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Εκτορας Γιαλοψός σκοτώθηκαν όταν το ελικόπτερό τους με κωδικό «ΠΝ 21» κατέπεσε στη θάλασσα, ενώ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη η κρίση των Ιμίων. Σπαράζει η ψυχή να διαπιστώνεις ότι ο Καραθανάσης, ο Βλαχάκος και ο Γιαλοψός ξεχάστηκαν και ουδείς (σχεδόν) τιμάει τη μνήμη τους από την επίσημη Πολιτεία και τα ΜΜΕ. Ο πατριωτισμός είναι πλέον τοξική έννοια στη χώρα των μεταλλαγμένων αριστερών που έχουν εισβάλει στα κέντρα της εξουσίας. Δηλαδή, δεν επιτρέπεται (;) στην Ελλάδα ούτε να τιμήσει με ένα στεφάνι τους νεκρούς της!

Συμπληρώθηκαν 25 χρόνια, ένα τέταρτο του αιώνα, από τη στιγμή που η Τουρκία πρακτικά επέβαλε στο Αιγαίο τη θεωρία των «γκρίζων ζωνών» και ο ολίγιστος πρωθυπουργός εξακολουθεί να αρθρογραφεί στις ιστορικές εφημερίδες για το μέλλον αυτής της χώρας. Ηταν αυτός που «γκριζοποίησε» τις δύο βραχονησίδες, αποδεχόμενος το δόγμα «όχι σημαίες, όχι όπλα, όχι καράβια» και οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν αυτό το «γκριζάρισμα» για να αμφισβητήσουν την ελληνική κυριαρχία σε έναν μεγάλο αριθμό ελληνικών νησίδων στο Αιγαίο. Δηλαδή, μας κληροδότησε τα πιο ύπουλα προβλήματα με την Τουρκία: τα Ιμια και τη Μαδρίτη. Και μην ξεχνάμε μετοχέςφούσκες της Σοφοκλέους, swaps, Siemens, βαλίτσες Τσουκάτου, χορηγίες Μαντέλη, μίζες Τσοχατζόπουλου και Παπαντωνίου, γαλλικές φρεγάτες, Leopard, TOR-M1, γερμανικά υποβρύχια, C4i, Αθήνα 2004, διπλά λογιστικά του κράτους, το διαβόητο swap της Goldman Sachs, αυτά και πολλά άλλα.
Ο πατριωτισμός είναι πλέον τοξική έννοια στη χώρα των μεταλλαγμένων αριστερών, ενώ οι χειρισμοί της κυβέρνησης Σημίτη οδήγησαν την Ελλάδα σε μια ήττα

Οι χειρισμοί της κυβέρνησης Σημίτη οδήγησαν την Ελλάδα σε μια ήττα που προκάλεσε αίσθημα ταπείνωσης. Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων είχε σοβαρή ευθύνη, αλλά την κύρια ευθύνη τη φέρει πάντα η κυβέρνηση. Με αυτή την κρίση η Αγκυρα δοκίμασε τις αντοχές της τότε νέας κυβέρνησης Σημίτη και έβγαλε επικίνδυνα συμπεράσματα. Οι Τούρκοι παγίως εγείρουν επεκτατικές διεκδικήσεις και στη συνέχεια καλούν την Αθήνα να διαπραγματευθεί, δηλαδή να μοιράσει ελληνικά δικαιώματα. Στα Ιμια, όμως, για πρώτη φορά η Αγκυρα όχι μόνο διεκδίκησε έδαφος, αλλά και δημιούργησε τετελεσμένο. Ας σημειωθεί ότι με το ιταλοτουρκικό πρωτόκολλο του 1932 για τη χάραξη της μεθοριακής γραμμής μεταξύ Τουρκίας και Δωδεκανήσων, η Αγκυρα είχε επισήμως αναγνωρίσει ότι τα Ιμια ανήκουν στα Δωδεκάνησα.

Μια από τις χειρότερες κληρονομιές του σημιτισμού στη χώρα... είναι το 1997 στη Μαδρίτη και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, όταν ο Σημίτης αναγνώρισε «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Γενικά και απροσδιόριστα. Αν πάμε έτσι, όπως στα Ιμια, όπου δεν έχει πρόσβαση το ελληνικό κράτος, το ίδιο καθεστώς ζητούν τώρα και για άλλες νησίδες οι Τούρκοι στο Αιγαίο. Υπό το βλέμμα της Ολμπράιτ, ο Σημίτης υπέγραψε «πρωτόκολλο» με τον Ντεμιρέλ χωρίς περίσκεψη, αποδεχόμενος τον αμοιβαίο «σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.
Οταν μια χώρα κατακτηθεί στρατιωτικά, είναι εύκολο να αναγνωρίσει ο λαός της τον εχθρό από τη στολή του. Οταν μια χώρα έχει κατακτηθεί εσωτερικά από τη σημιτική εισβολή στα κέντρα εξουσίας, στα ΜΜΕ, στον ακαδημαϊκό χώρο και, βεβαίως, στο ΕΛΙΑΜΕΠ, ο εισβολέας δεν φοράει στολή, αλλά το κοστούμι των προθύμων που εύκολα μπορούν να βαφτίζουν τον εισβολέα «σωτήρα γείτονα». Μολύνουν τη χώρα και τον πρωθυπουργό... Η Ιστορία έχει έναν άγριο τρόπο να ξεχωρίζει τους πολιτικούς σε ηγέτες και σε υποσημειώσεις. Καλό θα ήταν οι πολιτικοί να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να θυμηθούν τα Ιμια...