H Οθωμανική Αυτοκρατορία επέζησε έτη και έτη ως ο «Μέγας Ασθενής» στο σύστημα ισορροπιών της Ευρώπης και θα ήταν μείζον σφάλμα ιστορικό να της επιτραπεί να εκβιάζει την Eυρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα. Aπολύτως ενδεικτική του κυνισμού στη σύγχρονη «ρεαλπολιτίκ», υπέρ της «αμερικανικής νομιμοποίησης» των απαιτήσεων της Άγκυρας, η Ελλάδα εκβιάζεται να υποκύψει.
 
Αλλά είναι, πρώτιστα, ύπουλο και εφιαλτικό να προτίθεται η κυβέρνηση Τσίπρα να λειτουργήσει ως διπλωματικό «πλυντήριο» της Άγκυρας, υπηρετώντας το δόγμα Μονρόε χωρίς προφανώς να το γνωρίζει, ούτε να το κατανοεί. Η ιθύνουσα τάξη στη Γερμανία έχει αναστατωθεί. Στην Κωνσταντινούπολη το περιβάλλον μου έσπευσε να μου επισημάνει ότι θα πρόκειται για μια κολοσσιαία γεωπολιτική αλλαγή, που κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει! Υπερβολές.
 
Είναι χρήσιμο να κάνω μια αναδρομή σε τέσσερα διάσημα δόγματα εξωτερικής πολιτικής Αμερικανών προέδρων: Το δόγμα Μονρόε (1823) ουσιαστικά αποδεχόταν τις υπάρχουσες αποικίες ευρωπαϊκών κρατών στην αμερικανική ήπειρο, αλλά απαγόρευε την περαιτέρω ανάμειξη των Ευρωπαίων, ανακηρύσσοντας την όλη περιοχή ως σφαίρα επιρροής των Ηνωμένων Πολιτειών.
 
Tο δόγμα Τρούμαν (1947), που δέσποζε στη διαμόρφωση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, προέκρινε την ανάσχεση (περικύκλωση) της Σοβιετικής Ενωσης και των δορυφόρων της με μια αλυσίδα στρατιωτικών συμμαχιών κατά μήκος της περιμέτρου του κομμουνιστικού μπλοκ.
 
Το δόγμα Νίξον (1969) άνοιξε τον δρόμο στον διαχωρισμό της Κίνας του Μάο από το σοβιετικό μπλοκ.
 
Το δόγμα του υιού Μπους (2001) ήταν προϊόν μιας αλληλουχίας αποφάσεων που πάρθηκαν μετά την επίθεση της Αλ Κάιντα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης και στο Πεντάγωνο. O πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, η προληπτική επίθεση για αλλαγή εχθρικών καθεστώτων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, οι μονομερείς αποφάσεις και οι συμμαχίες των προθύμων ήταν τα κύρια συστατικά του δόγματος Μπους.
 
Δεν είναι τυχαίο ότι στον στρατηγικό πόλεμο που παίζεται στη Μέση Ανατολή η Αμερική του Τραμπ άλλαξε στρατόπεδο: Έδειξε με το δάχτυλο το Ιράν ως εχθρό, ανατρέποντας τη συμφωνία του Μπαράκ Ομπάμα για το πυρηνικό πρόγραμμα με το Ιράν, που επήλθε τον Ιούλιο του 2015. Πέρυσι (22 Νοεμβρίου του 2017), ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Ταγίπ Ερντογάν και ο Χασάν Ροχανί συναντήθηκαν στο Σότσι της Μαύρης Θάλασσας.
 
Η συνάντηση αυτή σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής. Για πρώτη φορά από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από τις διαπραγματεύσεις απουσίασαν οι δυτικές δυνάμεις. Οι κληρονόμοι των παλαιών αυτοκρατοριών εισήγαγαν ένα νέο «δόγμα Μονρόε» για τη Μέση Ανατολή.
 
Συγκροτούνται, έτσι, δύο μέτωπα: το φιλοδυτικό, το οποίο περιλαμβάνει τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, και το ιρανορωσικό, το οποίο επιδιώκει να θέσει τέλος στη δυτική ηγεμονία.
 
Η Τουρκία είναι διχασμένη. Μολονότι παραδοσιακά φιλοδυτική, συμμαχεί ευκαιριακά με τους ιστορικούς της εχθρούς, καθώς απειλείται από τη σύγκλιση ανάμεσα στους Κούρδους και τη Δύση. Προφανώς, οι Αμερικανοί προσπαθούν να αποτρέψουν αυτήν απειλή και να ξαναφέρουν την Τουρκία στο δικό τους μαντρί!
 
Τεράστιος ο κίνδυνος για το μέλλον της χώρας μας. Οι συνθήκες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αναβιώνουν. Το «βεστφαλιανό» πρότυπο -η σύμπτωση κράτους, έθνους και εδάφους και η σαφής διάκριση ανάμεσα στο εσωτερικό και το εξωτερικό στην πολιτική ζωή- αποδεικνύεται ένα επιφανειακό στρώμα, κάτω από το οποίο επιβίωσαν οι παλαιές γεωπολιτικές δομές. Σε αυτόν τον άναρχο και χαοτικό κόσμο σύρεται η Ελλάδα χωρίς φραγμό...
 
Η Ιστορία επανέρχεται. Η Ελλάδα βρέθηκε συχνά στο επίκεντρο κρίσιμων γεωπολιτικών διακυβευμάτων. Ενδεχομένως να είναι αναπόφευκτη η ελληνική εμπλοκή στο νέο «Ανατολικό Ζήτημα» - και με πιάνει αφόρητη απελπισία, καθώς ουδείς πολιτικός είναι ικανός να διαχειριστεί το μέλλον της χώρας.