Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελλόριζο άνοιξε την κερκόπορτα στην κόλαση της χρεοκοπίας και του ΔΝΤ, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δικαστικοί, καθηγητές οικονομολόγοι, τραπεζίτες -ολόκληρο το κατεστημένο αποφάσισαν να ξεχάσουν όσα γνώριζαν. Απλώς προσάρμοσαν τους στόχους τους σε αυτό που μοιάζει πολύ με τη μουστάρδα που γλείφει με τη θέλησή της η γάτα του Μπρεχτ, δηλαδή στην πλήρη υπεράσπιση του πρώτου Μνημονίου που άνοιξε τον δρόμο στο δεύτερο και τρίτο Μνημόνιο.

Πλέον σωρηδόν έρχονται τα «mea culpa» από τους δανειστές (με τελευταίο τον απερχόμενο αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Βίτορ Κονστάντσιο κ.α.), αλλά ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί η ομολογία του προέδρου του ΣτΕ, κ. Νίκου Σακελλαρίου.

«Ηδη, από την εποχή του πρώτου Μνημονίου, ορισμένοι συνάδελφοί μου, μεταξύ των οποίων και εγώ, είχαμε επισημάνει τη μη συμβατότητα των ρυθμίσεων του Μνημονίου με το Σύνταγμα και είχαμε, εγκαίρως, προειδοποιήσει, χωρίς δυστυχώς να εισακουστούμε, για την επερχόμενη πλήρη επικυριαρχία του οικονομικού επί του θεσμικού, που επηρέασε, καίρια, το σύνολο σχεδόν της κρατικής δράσεως και σηματοδότησε τη συνακόλουθη υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και του Κοινωνικού Κράτους», δήλωσε παραιτούμενος ο κ. Σακελλαρίου και καταγγέλλοντας την πλήρη εξαθλίωση των συνταξιούχων εξαιτίας του νόμου Κατρούγκαλου. Ομως, τώρα είναι πολύ-πολύ αργά...

Αλλά, τουλάχιστον, ομολογείται η αλήθεια για το «Έγκλημα του Μνημονίου». Να περιμένουμε κάτι ανάλογο και από τους δημοσιογράφους της «Καθημερινής» και του ΣΚΑΪ (και αναφέρομαι μόνο σε αυτούς, γιατί τα έζησα όλα από μέσα), προφανώς και όχι, επειδή δεν έχουν τσίπα... Δυστυχώς, τείνει να αποδειχθεί ότι το δόγμα της πολιτικής των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ είναι γεγονός παρόμοιων επιπτώσεων όπως η αγροτική επανάσταση 1.000 χρόνια πριν, ή η βιομηχανική του 1750-1850.

Ομως δεν χρειαζόταν για να εμφανισθεί αυτή η οικονομική συμφορά στη χώρα μας, γιατί την πρόλαβαν οι έχοντες «τραπεζικό βύσμα» να φοροδιαφεύγουν, να λαφυραγωγούν και να καταθέτουν τα πρόσοδα σε άλλους, «ασφαλείς» τόπους, και οι φτωχοί διάβολοι, αφού κατηγορηθούν από τα κτήνη ότι «μαζί τα φάγαμε», πληρώνουν τον λογαριασμό. Επομένως τα «Mea Culpa», ή τα «Vestra Culpa» των υπολοίπων, δεν μας βοηθούν.

Η μόνη μας ελπίδα είναι η γοργή και άτεγκτη απόδοση της Δικαιοσύνης ισότιμα, για όλους μας. Η κάθαρση, όμως, αφορά πρωτίστως στους πολίτες, σε εμάς, δηλαδή. Ετσι είναι καιρός, πιστεύω, να επανεύρουμε τον δημοκρατικό ορθολογισμό μας -αυτόν που μας δίδαξε η Δημοκρατία μας και να πορευόμαστε σωστά στις κάλπες.

Επειδή το μνημονιακό σύστημα εξουσίας που οδήγησε τη χώρα στην οδυνηρή ντε φάκτο πτώχευση εξακολουθεί να κινείται άνετα. Με περισσό θράσος -οι ίδιοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι ξεχνούν το πρώτο και το δεύτερο Μνημόνιο και συνεχίζουν να παριστάνουν τους «εθνοσωτήρες» πάνω σε οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, πάνω στην αγωνία ενός ολόκληρου λαού, ο οποίος τώρα πληρώνει τα επίχειρα της σιωπής του και της ανοχής που επέδειξε έναντι φανερών και αφανών δυναστών... Προφανώς, η πολιτική παραμένει ένα σύστημα από ασταθείς και μεταβλητές ισορροπίες. Ιδίως όταν τίθεται σε κίνηση η Ιστορία.

Ενα από τα πλέον πολιτικά επιχειρήματα του πρώτου Μνημονίου ήταν ότι το «όχι» στο Μνημόνιο θα μπορούσε να γίνει μονοπώλιο ακραίων πολιτικών δυνάμεων. Σύμφωνα με τη συλλογιστική αυτή, τα κόμματα εξουσίας -ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. όφειλαν να εισέλθουν στην εξίσωση του «ναι» στο Μνημόνιο, ώστε τα πράγματα να μην ξεφύγουν.

Αλλά, αυτή η ηλίθια(;) συλλογιστική ανατράπηκε με την έλευση στην εξουσία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, καταστρέφοντας το μέλλον της χώρας... Υ.Γ.: Αλλωστε, όπως έχει γράψει χαρακτηριστικά ο Robert J. Samuelson, η «απώλεια της ιστορικής μνήμης βλάπτει σοβαρά την οικονομία».