Aγαπώ την Ελβετία, που η μάνα μας φρόντισε να τη μάθουμε καλά, και την εκτιμώ (και το έχω γράψει άπειρες φορές στην «Οικονομική Καθημερινή», όπου αρθρογραφούσα επί πολλά χρόνια) επειδή είναι η χώρα όπου λειτουργεί η «άμεση δημοκρατία», όπου τον τελικό λόγο έχουν οι πολίτες και όχι μια μάζα εκτεθειμένη στη γοητεία λαϊκιστών ηγετών και χειραγωγούμενων δημοσιογράφων. Είναι η χώρα των ασκημένων πολιτών, που αποφάσισαν μεταξύ άλλων, το 2014, με μικρή πλειοψηφία, 50,3%, εναντίον της ελεύθερης εγκατάστασης αλλοδαπών. Ηδη είχαν καταψηφίσει να έχουν μιναρέδες τα μουσουλμανικά τζαμιά.

Το κορυφαίο δικό τους δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε την Kυριακή 6 Δεκεμβρίου του 1992, όταν καταψήφισαν την ένταξη της χώρας τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ωστόσο, ευθείες επικρίσεις εναντίον αποφάσεων που λαμβάνονται από πολίτες σε δημοψήφισμα καταντούν πολιτικά αήθεις. Δεν είναι παράδοξο ότι μονίμως αναζητούνται από τους ισχυρούς πρόθυμοι «ηγέτες» για να τιθασευτεί ο λαός. Συχνότατα, βεβαίως, η όλη επιχείρηση απολήγει σε καταστροφή και η Γερμανία με τις ΗΠΑ είναι λαμπρά παραδείγματα, δίχως να είναι οι μόνες στις οποίες εμφανίζεται αυτή η παθογένεια. Το μεγαλύτερο νεότερο «Βατερλώ» της Ευρώπης καταγράφηκε την Πέμπτη 23 Ιουνίου του 2016, με το διαβόητο Brexit του 52%.

Επίσης, καίριας σημασίας στην ιστορία των δημοψηφισμάτων αποτελούν το «Οχι» των Δανών στην ένταξη της χώρας τους στο ευρώ στις 28 Σεπτεμβρίου του 2000, με ποσοστό 53,5%, καθώς και το «Οχι» των Σουηδών στο ευρώ στις 14 Σεπτεμβρίου του 2003, με ποσοστό 56,1%. Δυστυχώς, στην Ελλάδα της διαφθοράς του Σημίτη δεν δόθηκε στους πολίτες το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα να αποφασίσουν οι ίδιοι για την ένταξη της χώρας στο ευρώ.

Προφανώς, το κορυφαίο δημοψήφισμα στη δική μου συνείδηση ήταν αυτό που έγινε στην Κύπρο στις 24 Απριλίου του 2004. Ο κυπριακός λαός καταψήφισε το ύπουλο Σχέδιο Ανάν με το μεγαλειώδες «Οχι» σε ποσοστό 75,38% και έτσι διασώθηκε η Ελληνική Κύπρος. Επίσης, θεωρώ ξεχωριστό ιστορικό προνόμιο, που διεκδίκησε η πτωχευμένη ελλαδική κοινωνία, την Κυριακή 5 Ιουλίου του 2015, καταπλήσσοντας την υφήλιο, όταν, σε δημοψήφισμα το 61,3% του λαού ψήφισε τη μη υποταγή στον εκβιασμό των δανειστών. Μία από αυτούς, λοιπόν, τους πολίτες ήμουν κι εγώ και αισθάνομαι ακόμη περήφανη γι’ αυτό, επειδή θεωρώ ότι ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων που ψήφισαν το «Οχι» δεν είχε καμιά σχέση με ρήξη και έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως υποστήριζαν οι γνωστοί νεογκεμπελίσκοι του καταρρέοντος μιντιακού συστήματος, οι νεοφιλελέδες κάθε κομματικής σφραγίδας και κάποιοι ιδεοφαντασιακοί της πολυσχιδούς Αριστεράς... Το «Οχι» που έγινε «Ναι» δεν είναι παρά ένας αστικός μύθος, με στόχο να ευτελίσει την «κωλοτούμπα» του Τσίπρα και να αποκρύψει τον καίριο ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Προκόπη Παυλόπουλου.

Την ίδια στιγμή, δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη ήττα και για τους ψηφοφόρους του «Ναι», οι οποίοι είδαν την ευρωπαϊκή ηγεσία να πίνει νερό στην υγεία των Τσιπροκαμμένων. Πρόκειται για συντριβή: να επιβραβεύονται από τη θεσμική Ευρώπη επειδή τα μέτρα του τρίτου Μνημονίου, που στάζουν αίμα, υλοποιήθηκαν «χωρίς να ανοίξει μύτη». Τέλος, ένας μικρός λαός έφτυσε κατάμουτρα τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει στο δημοψήφισμα της Κυριακής στα Σκόπια.

Προφανώς, οι ρήξεις είναι μικρές, αλλά διαβρωτικές, και μπορεί να γίνουν μη αναστρέψιμες. Αλλά η αναγκαστική συνταγματική αναθεώρηση, την οποία επέβαλε ο Πρόεδρος Προκόπης Παυλόπουλος ως μέρος της Συμφωνίας των Πρεσπών, αποτελεί την πιο κρίσιμη δικλίδα ασφαλείας. Τώρα, στα καθ’ ημάς, διασκεδάσαμε αρκούντως με τον «εθνικό κλαυσίγελο» που ξέσπασε στη χώρα. Ο πολιτικός τραγέλαφος στον ΣΥΡΙΖΑ που προκάλεσε η ικανοποίηση Καμμένου για το αποτέλεσμα και η αποκάλυψη εκ Γερμανίας της μυστικής διπλωματίας της Σπυράκη στη Νέα Δημοκρατία. Ξεπεσμός.