Η ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από διχασμούς. Αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά στη μεταπολεμική μας Ιστορία που έχουμε διχαστεί τόσο πολύ και σε τόσο πολλά μέτωπα. Μετά τον βαθύ διχασμό που προκάλεσαν τα Μνημόνια, ο διχασμός αφορά πλέον τα εθνικά ζητήματα. Η υπόθεση των Σκοπίων, με τον τρόπο που τη χειρίστηκε η κυβέρνηση Τσίπρα, δίχασε τον λαό. Παραδοσιακά, οι μεγάλοι διχασμοί συνέπεσαν με εθνικές περιπέτειες. Δυστυχώς, δεν μαθαίνουμε την Ιστορία μας σε αυτόν τον τόπο και γι’ αυτό συχνά την ξαναζούμε, πιο κακόγουστη και με «μικρούς» πρωταγωνιστές τους Ποταμίσιους, τους ψεκασμένους των ΑΝ.ΕΛ., τους κλέφτες του ΠΑΣΟΚ και τα γυναικεία σούργελα (π.χ. Κουντουρά, Παπακώστα και λοιπές...) να πρωτοστατούν.

Γεγονός είναι πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ανδρώθηκε με τα εργαλεία του διχασμού. Οταν τη συμφέρει ο διχασμός, τον χρησιμοποιεί χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες. Τον κίνδυνο αυτόν καταγγέλλει η βαρύνουσας σημασίας δήλωση που έκανε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, επισημαίνοντας ότι «όφειλε η κυβέρνηση να σεβαστεί την ευαισθησία και να αφουγκραστεί τις εύλογες ανησυχίες της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, αλλά και να διαμορφώσει με δική της πρωτοβουλία συνθήκες στοιχειώδους εθνικής συνεννόησης. Δεν είναι επιτρεπτό εθνικά θέματα τέτοιας σημασίας να οδηγούν σε οξύτητα, που ευνοεί διχαστικό κλίμα». Πλέον, τα πράγματα έχουν ξεφύγει επικίνδυνα, χωρίς μάλιστα δυνατότητα επιστροφής... Οι γραμμές σύγκρουσης για σφαίρες επιρροής στα Βαλκάνια και για έλεγχο των ενεργειακών ροών στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου όλες διασχίζουν την Ελλάδα.

Είναι εθνικά επιβλαβείς και επικίνδυνοι οι χειρισμοί τους σε όλα τα κρίσιμα εθνικά μας ζητήματα. Στο Σκοπιανό έχουν παραδώσει το όνομα της Μακεδονίας, τη γλώσσα και την ταυτότητα, και αναζητούν φύλλο συκής για να κρυφτούν πίσω από τη στήριξη των Βρυξελλών και των πρεσβειών της Γερμανίας και των ΗΠΑ! Η γενναία δήλωση του επιτρόπου Μετανάστευσης, Εσωτερικών Υποθέσεων και Ιθαγένειας, Δημήτρη Αβραμόπουλου, ότι «η Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι ισόρροπη και ως εκ τούτου, προβληματική», προκάλεσε την αντίδραση της Κομισιόν, και έσπευσε να τον «συνετίσει» ο Νεοδημοκράτης(!) εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μαργαρίτης Σχοινάς. «Είναι άλλο ο γεωγραφικός προσδιορισμός, που όλες οι κυβερνήσεις συμφωνήσαμε, και άλλο ο ιστορικός προσδιορισμός, που επιχειρείται μέσω της Συμφωνίας των Πρεσπών. Εθνότητα και γλώσσα σημαίνουν εθνική υπόσταση και δίνουν λαβή για αλυτρωτικές εθνικιστικές πολιτικές», προειδοποίησε ο κ. Αβραμόπουλος.

Στα μέσα του 19ου αιώνα -τόσο παλιά- σε ένα έξοχο γαλλόφωνο περιοδικό που εκδιδόταν στην Αθήνα με τίτλο «Le Spectateur de l’ Orient», ένας εκ των μονίμων συνεργατών, που υπέγραφε με το αρχικό R, επιχειρούσε ανασκευή της κατεστημένης αντίληψης πως στην Ελλάδα υπήρχαν τρία πολιτικά κόμματα: το Αγγλικό, το Ρωσικό και το Γαλλικό. Κατά την άποψή του, τα κόμματα που υφίσταντο ήταν δύο: το Ανατολικό και το Δυτικό. Πάντως, η κραυγαλέα αποτυχία των πολιτικών κομμάτων να υπερασπίζονται με ενιαία εθνική αντίληψη τα εθνικά θέματα -σε κραυγαλέα αντίθεση με τους Τούρκους: ερντογανιστές, κεμαλιστές, Γκρίζους Λύκους- προκαλεί μία σχιζοειδή κατάσταση και μία εμφύλια διαπάλη, που άλλοτε σοβεί και άλλοτε εκδηλώνεται με οξύτητα δραματική, όπως συνέβη με τον εθνικό διχασμό, αργότερα με τον Εμφύλιο και σήμερα με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Μία νέα φάση αυτού του διχασμού διέρχεται και σήμερα η Ελλάδα, που άρχισε με τη βίαιη οικονομική προσαρμογή των Μνημονίων, που σάρωσε και το πολιτικό σύστημα και ανέδειξε τον Τσίπρα. «Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις...». Κι ας είναι ανίερο να πετσοκόβεις ένα ποίημα. Που σου ιδρώνουν συναίσθημα ανεξάρτητα από νοητικές διαδικασίες. Ναι, βουρκώνω. Ναι, συγκινούμαι. Ακούγοντας, διαβάζοντας, μιλώντας την ελληνική γλώσσα. Σε όλες τις συζητήσεις που κατά καιρούς έγιναν, ακόμη και για «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό», ποτέ δεν έγινε δεκτό από όλους τους προηγούμενους πολιτικούς διαπραγματευτές θέμα αναγνώρισης μακεδονικής γλώσσας και μακεδονικής εθνότητας. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.