Όπως γράφει και ο Σολζενίτσιν κάπου στο βιβλίο του «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ»: Οταν αποσιωπάμε το έγκλημα, όταν το καταχωνιάζουμε βαθιά μέσα στο σώμα για να μη φαίνεται καθόλου, τότε το σπέρνουμε και θα φυτρώσει στο μέλλον χιλιάδες φορές πιο πυκνό. Οταν δεν τους τιμωρούμε τους υπαιτίους, όταν δεν τους κατακρίνουμε καν, ταυτόχρονα αφαιρούμε κάτω από τα πόδια των επερχόμενων γενεών κάθε βάση δικαιοσύνης.

Ομως, οι πρωθυπουργοί των Μνημονίων που οδήγησαν τη χώρα στην οδυνηρή χρεοκοπία εξακολουθούν να κινούνται άνετα. Με περισσό θράσος συνεχίζουν να παριστάνουν τους «εθνοσωτήρες» με τη στήριξη του μιντιακού συστήματος εξουσίας πάνω στις στάχτες της χώρας, πάνω σε οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, πάνω στην αγωνία ενός ολόκληρου λαού. Εννέα χρόνια μετά... η Ελλάδα παραμένει ένα ζωντανό παράδειγμα που βλέπει να στοιχειώνει στον εναέριο χώρο της το φάντασμα του Ιρβινγκ Φίσερ, του κορυφαίου Αμερικανού οικονομολόγου την εποχή της Μεγάλης Υφεσης.

Εννέα χρόνια πριν... ο Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελλόριζο άνοιξε την κερκόπορτα στην κόλαση της χρεοκοπίας και του ΔΝΤ. Πολιτικοί, καθηγητές, οικονομολόγοι, τραπεζίτες, δημοσιογράφοι και ολόκληρο το κατεστημένο αποφάσισαν να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό, υπερασπίζοντας το «τέλειο» έγκλημα. Και εκατομμύρια Ελληνες πληρώνουν και θα πληρώνουν το τίμημα αυτής της εξαπάτησης.

Ο Φίσερ ήταν εξαιρετικά ευφυής, αλλά και πολύ σαφής, όταν αποκάλυπτε «το μεγάλο παράδοξο»: «Οσο περισσότερα πληρώνουν οι οφειλέτες, τόσο περισσότερα χρωστούν». Η ίδια η προσπάθεια των ατόμων να ελαφρύνουν το φορτίο του χρέους αυξάνει το φορτίο αυτό». Το ίδιο ακριβώς παράδοξο διαπιστώθηκε με την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης που μας επιβλήθηκε με το πρώτο Μνημόνιο. Οσο πιο πιστά την εφαρμόζαμε, τόσο χειρότερα αποτελέσματα είχαμε. Για τους ξένους, όμως, δανειστές ή μη ήταν ευτύχημα, επειδή τους επιτρέπει να αγοράσουν πολύ φθηνά οτιδήποτε απαξιώνεται (ανθρώπους, επιχειρήσεις, γη).

Εννέα χρόνια πριν... ο Γιώργος Παπανδρέου, αντί να πάρει μέτρα, προτίμησε το «φλερτ» με την Goldman Sachs και την Deutsche Bank. Και ανέθεσε στις δύο αυτές τράπεζες ταυτόχρονα την εντολή να απευθυνθούν στις αγορές για την εξασφάλιση δανεισμού ύψους 25 δισ. ευρώ (private placement). Στο τέλος του 2009 ο αντιπρόεδρος της Goldman, Γκάρι Κον, συνάντησε τον κ. Παπανδρέου στο «Πεντελικόν» της Κηφισιάς. Στις αρχές του 2010 ο τότε επικεφαλής της Deutsche Bank, Γιόζεφ Ακερμαν, επισκέφθηκε το Μέγαρο Μαξίμου. Οι πρωτοβουλίες ναυάγησαν. Το πραγματικό σοκ για τον Γιώργο Παπανδρέου ήλθε στο Νταβός, στο τέλος Ιανουαρίου του 2010. Επειτα από συζητήσεις με Ελληνες και, κυρίως, ξένους συνομιλητές του, μεταξύ των οποίων ο νομπελίστας Οικονομίας Τζόζεφ Στίγκλιτς και ο μεγαλοεπενδυτής Τζορτζ Σόρος, λέγεται πως πείστηκε να σύρει τη χώρα στο ΔΝΤ. Ηδη ο Παπανδρέου διατηρούσε μυστική επικοινωνία με τον Ντομινίκ Στρος-Καν, αναζητώντας μια φόρμουλα επέμβασης του ΔΝΤ στην Ευρώπη. Την πέτυχε και μετά πήγε στο Καστελλόριζο...

Εν τω μεταξύ, οι Γαλλογερμανοί ζητούσαν επιτακτικά να προσφύγει η Ελλάδα στον ευρωπαϊκό μηχανισμό για να δοθεί χρόνος στις τράπεζές τους να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα και να αποφευχθεί μια κρίση-ντόμινο στις αγορές τους. Ετσι εξανάγκασαν την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τον δόλιο Γιώργο Παπακωνσταντίνου να υπογράψουν το «Μνημόνιο-Φρανκενστάιν». Ομως, κάποτε θα πρέπει να λογοδοτήσουν ενώπιον ειδικού δικαστηρίου για το μέγα έγκλημα. Εγώ τώρα τι να πω... Οταν το διάσημο Ινστιτούτο Bruegel τεκμηριώνει σε έκθεσή του με τίτλο «Η ανατομία της αποτυχίας» το γιατί το πρώτο Μνημόνιο της Ελλάδας ήταν το χειρότερο στην ιστορία του ΔΝΤ και το κατατάσσει στο 1% των πιο αποτυχημένων από τα 159 προγράμματα που έχει εφαρμόσει το ΔΝΤ παγκοσμίως. Γι’ αυτό ουδείς Ελληνας μπορεί να μένει αδιάφορος στις συνέπειες απέναντι σε μια τέτοιας διαστάσεως εθνική καταστροφή και εξαθλίωση του λαού. Πρέπει να τιμωρήσει αυτούς που το υπέγραψαν και αυτούς που το ψήφισαν...