Ποιος μπορεί να γνωρίζει, αλήθεια, τη σύνθεση των πολιτικών παραισθησιογόνων που καταναλώνει ο Ταγίπ Ερντογάν; Αυτό που σίγουρα συμβαίνει, πάντως, είναι ότι ο Τούρκος γιαλαντζί σουλτάνος, φίλος των τζιχαντιστών, συμπεριφέρεται «τρελά», ανεμίζοντας πολεμικά λάβαρα και ανοίγοντας καυγάδες προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα με Ελληνες, Κυπρίους, Γάλλους, με θεσμικούς εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με Αμερικανούς, Ισραηλινούς, Αραβες, Αρμενίους, Λίβυους, με το ΝΑΤΟ, ακόμα και με Τουρκοκυπρίους πολιτικούς και με τον ΟΗΕ !
Ομως, πίσω απ’ τη φιγούρα και τις γκριμάτσες οργής του Ερντογάν προς πάντα μη σεβόμενο το ευ- γενές νεο-οθωμανικό όραμά του, πίσω απ’ τη βιτρίνα των θεατρίνων συνεργατών του, τύπου Ακάρ και Τσαβούσογλου, σε ρόλο πιστών «μπράβων» του, υπάρχει μια ολόκληρη οικοδομή: Ενας εσωτερικά καλά οργανωμένος και καλά εξοπλισμένος τουρκικός ισλαμισμός, που για κάμποσα χρόνια οι Ευρωπαίοι ατένιζαν νυσταγμένα, επιβεβαιώνοντας τον μακαρίτη Φρανσουά Μιτεράν, που είπε κάποτε, απογοητευμένος από τις πολιτικές των εταίρων του: «Όταν η Ευρώπη ανοίγει το στόμα της, είναι μόνο για να χασμουρηθεί»...
Η πρωτοτυπία του «φαινομένου Ερντογάν» έγκειται στο ότι ο Τούρκος πρόεδρος, που ξεδιάντροπα πολιτεύεται δικτατορικά στη χώρα του, καταπατώντας κάθε δημοκρατικό κανόνα, και παραβιάζει προκλητικά τη διεθνή έννομη τάξη, εξακολουθεί να έχει πολιτικά «περάσματα» και σταθερούς υποστηρικτές στη δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ενωση. Κυβερνήσεις όπως αυτή της Γερμανίας δείχνουν να πιστεύουν στα σοβαρά ότι αυτή η Τουρκία μπορεί να είναι ένας καλός και αξιόπιστος «στρατηγικός» συνομιλητής των Ευρωπαίων.
Η πρωτοτυπία δυναμώνει από το γεγονός ότι ο επιθετικός ισλαμιστής Τούρκος πρόεδρος, που απειλεί περίπου τους πάντες με πολέμους, με ύφος «μεγάλης δύναμης», δηλώνει καθαρά ότι δεν ενδιαφέρεται να διατηρήσει στρατηγικούς δεσμούς με τη Δύση και να σεβαστεί θεσμούς, αξίες και αρχές της. Οι Ευρωπαίοι που συμπλέουν με τα εμπορικά συμφέροντα της Γερμανίας αλλά και χώρες του Νότου με τραπεζικές δουλειές στην Τουρκία επιμένουν να έχουν στρατηγικό συνεργάτη έναν Τούρκο αρχηγό που δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτήν τη φιλία, κοροϊδεύει ακόμα και την κυρία Μέρκελ και γυρίζει την πλάτη του στη Δύση. Αυτός συνεργάζεται με τη Ρωσία, το Ιράν και το Κατάρ, αναπτύσσει σχέσεις με την Κίνα, αδιαφορεί για τις στρατηγικές επιλογές και τη «συνοχή» του ΝΑΤΟ και δεν λαμβάνει υπόψη του τα κείμενα των αποφάσεων του ΟΗΕ για την Κύπρο, διότι, απλούστατα, έτσι του αρέσει...
Παρ’ όλα αυτά, ο πολιτικός γίγας που ακούει στο όνομα «Βερολίνο» θαυμάζει και υπολήπτεται το πρόσωπο του Ερντογάν, του αγριωπού αρχηγού που θέλει να έχει σε μοντέρνα ισλαμική εκδοχή κάτι από Αττίλα και Τζένγκις Χαν (όχι, πάντως, και από Ταμερλάνο, μια και εκείνος εξευτέλισε το 1402 τους Τούρκους στη μάχη της Αγκυρας και περιέφερε εντός κλωβού τον ηττημένο σουλτάνο Βαγιαζίτ Β’). Ο σημερινός ηγέτης των Τούρκων γράφει στα καινούργια του νεοοθωμανικά παπούτσια τις δημοκρατικές διδαχές και παραινέσεις των Ευρωπαίων, «παίζει» επιδέξια με τους Γερμανούς στα τραπέζια των εμπορικών σχέσεών τους και του Μεταναστευτικού και τους υποχρεώνει σε ευρωπαϊκά πολιτικά «σέρβις» υπέρ της Αγκυρας. Για την ώρα, τα «φρένα» που βάζουν Γάλλοι και Αυστριακοί στην Τουρκία στο πεδίο της Ε.Ε. δεν είναι αρκετά για να «μαζέψουν» τον Ερντογάν.

Βεβαίως, η ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να ελπίζει ότι κάποια στιγμή οι «27» της Ε.Ε. θα αναγκαστούν να «δυσαρεστήσουν» τον Ερντογάν, βάζοντάς του «τιμωρίες», αν δεν σταματήσει τις λεγόμενες «προκλήσεις» εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου. Είναι μάλλον προφανές ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν θέλει να παραδεχθεί ότι ο επικεφαλής του τουρκικού ισλαμισμού, ο Ερντογάν, είναι στον δρόμο μιας ιστορικών διαστάσεων ρήξης των σχέσεων της Τουρκίας με τη Δύση και τους «παλαιούς αποικιοκράτες» Ευρωπαίους. Τις στρατηγικές κινήσεις του φαίνεται να αντιλαμβάνονται μόνο οι Αμερικανοί αυτή την ώρα.