Η διπλωµατία και διαδικασία της διαµόρφωσης σταθερών γεωπολιτικών δεδοµένων και συνθηκών περιφερειακής ασφαλείας στην περιοχή της ∆υτικής Ασίας τινάχθηκε στον αέρα πριν από έναν ακριβώς χρόνο. Στις 7 Οκτωβρίου 2023. Με τη σφαγή των αµάχων που οργάνωσε πολύ µεθοδικά και πολύ επίµονα η Χαµάς µε την ενεργητική συνδροµή και τεχνογνωσία των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, χρεώνοντάς τη µάλιστα στο σύνολο των Παλαιστινίων. Η στρατηγική της ειρήνης εφαρµόστηκε από όλες τις δυτικές δυνάµεις, αλλά και τις κεντρικές της Ασίας, αν µιλάµε για τη Ρωσία ή την Κίνα αλλά και το Ισραήλ. Σύµφωνα µε αυτήν, πατήρ κάθε κακού θα ήταν ο πόλεµος.

Αν λοιπόν όλοι έρχονταν πιο κοντά, µε επίκεντρο την ανάπτυξη µιας «θετικής ατζέντας» µεταξύ του Ισραήλ και αραβικών ηγεσιών και το Παλαιστινιακό έµενε σε σχετική εκκρεµότητα ως προς την οριστική λύση του για τη νέα περίοδο της ιστορίας που θα προέκυπτε, θα έµεναν πίσω οι παρακαταθήκες του µίσους και θα περνάγαµε σε µια νέα τάξη συσχετισµών και συνεργασίας. Τίποτα από αυτά δεν λειτούργησε, παρά το γεγονός ότι µε τις πολιτικές του το Ισραήλ αποκατέστησε σε αξιόπιστο βαθµό τις σχέσεις του µε την Αίγυπτο ή τα Αραβικά Εµιράτα, µε τη συµβολή της Ελλάδας και της Κύπρου, συνεργάστηκε όσο το επέτρεπαν οι συνθήκες µε την Παλαιστινιακή Αρχή, επέτρεψε τη χρηµατοδότηση της Γάζας µέσω της Χαµάς, διατήρησε θετικές προσδοκίες για την αναδιοργάνωση του κράτους και των ενόπλων δυνάµεων του Λιβάνου, µε πολιτικοποίηση και αφοπλισµό της Χεζµπολάχ, που είχαν αναλάβει οι ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, έδειξε υποµονή µε τον εξοπλισµό των Χούθι στην Υεµένη, που κήρυξαν παράλληλα πόλεµο στη Σαουδική Αραβία και τον θρόνο της. Στο ζήτηµα του πυρηνικού προγράµµατος του Ιράν, που εξελισσόταν από την εποχή ακόµη του Μπ. Οµπάµα στην προεδρία των ΗΠΑ, για να µην πάµε στην εποχή των Κλίντον, που θα ήταν πιο ακριβές, η Ιερουσαλήµ, παρά την καχυποψία της για την αξιοπιστία της διπλωµατικής στρατηγικής που ακολουθείτο, έδειξε ανοχή και καρτερία ως προς τις τάχα συµφωνίες να µην αποκτήσει πυρηνικά όπλα η Τεχεράνη, η «κεφαλή του φιδιού» της τζιχάντ στη Μέση Ανατολή.

Ταυτόχρονα τόσο το Ισραήλ όσο και οι αραβικές και οι ευρωπαϊκές χώρες, όχι µόνον της ∆υτικής Ασίας αλλά και της Μεσογείου, επένδυσαν και κινήθηκαν µε τόλµη και συγκρότηση στην κατεύθυνση του σχεδιασµού Ποµπέο, την εποχή Τραµπ στις ΗΠΑ, για την εµπέδωση των «συµφωνιών του Αβραάµ» από την Ευρώπη µέχρι την Ινδία. Και πού βρεθήκαµε το 2023; Στο µακελειό της Χαµάς στο Ισραήλ, που κατά δήλωση των στελεχών της οργανωνόταν για 20 χρόνια, από το 2006-2007 δηλαδή, που κατέλαβαν οι εξτρεµιστές πραξικοπηµατικά τη Γάζα.

Στην υπερεξοπλισµένη επίσης µετά από 20ετή στρατηγική Χεζµπολάχ. Στους εκτός ελέγχου Χούθι, που τροµοκρατούν το θαλάσσιο πέρασµα από τον Ινδικό στη Μεσόγειο, στην κατάληψη του Ιράκ από τους σιίτες των Φρουρών της Επανάστασης µε παράλληλο έλεγχο των αποφάσεων της Βαγδάτης και της ∆αµασκού, ενώ η Τεχεράνη βρίσκεται σε τελικό στάδιο να προβάλει πυρηνικά όπλα.

Μιλούν τώρα διάφοροι για αποκλιµάκωση και παύση πυρός παντού. Την ίδια ώρα που το Ισραήλ πολεµά σε όλα τα µέτωπα την τροµοκρατία και το δίκτυο της τζιχάντ, ενθαρρύνοντας µάλιστα τους λαούς και τις ελίτ των Αράβων και των Περσών να αν ακτήσουν την ελευθερία τους από τον δεσποτισµό και να δηµιουργήσουν ευηµερία στις χώρες τους. Τι προτείνουν δηλαδή οι Γάλλοι και οι άλλοι; Ένα Ιράν µε πυρηνικά στα χέρια των Φρουρών της Επανάστασης; Και µετά; Ποια είναι η επόµενη ηµέρα; Είναι καιρός να σταµατήσει η ανοησία και να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους για την τελική λύση…