Το γεγονός ότι περίμενε ο Αλέξης Τσίπρας τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο Μαξίμου για την καθιερωμένη παράδοση, υπογραμμίστηκε από τον πρώην πρωθυπουργό ως δείγμα πολιτικού πολιτισμου, θέλοντας έτσι ακόμη και κατά την στιγμή της αποχώρησής του, να «καρφώσει» αυτόν που προφανώς ακόμη θεωρεί μεγάλο του αντίπαλο. Τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος,ως γνωστόν δεν περίμενε στο Μαξίμου τον κ.Τσίπρα.

Πολλοί εκείνη την εποχή είχαμε δυσφορήσει με την μη κανονική παράδοση της διακυβέρνησης. Άρκεσαν όμως μερικοί μήνες αριστερής κυβερνητικής εμπειρίας, ωστε να αποδειχθεί ότι οι λόγοι που ο παραδίδων πρωθυπουργός Σαμαράς δεν ακολούθησε την παράδοση, ήταν δικαιολογημένοι. Διότι θα επρόκειτο για υποκρισία με βάση τα όσα επακολούθησαν σε σχέση με την στάση του κ.Τσίπρα και τα οποία δικαίωναν την στάση του Μεσσήνιου πολιτικού.

Ο κ.Τσίπρας όχι μόνο θέλησε να κυνηγήσει τον προκάτοχό του, με συριζαίϊκες ενδείξεις και χωρίς στοιχεία αλλά επεχείρησε και να πλήξει την οικογένεια Σαμαρά στην αξιοπρέπειά της. Τα «Παραπολιτικά» είχαν δημοσιεύσει αποκαλυπτικό ρεπορταζ ότι άνοιξαν, κατόπιν κυβερνητικής εντολής, τις τραπεζικές θυρίδες τόσο της συζήγου του πρώην πρωθυπουργού όσο και του αδελφού του και μάλιστα σε δύο χρονικές περιόδους στις οποίες ο μεν πρώην πρωθυπουργός βρισκόταν μετά της συζύγου του στις Βρυξέλλες για συνέδριο του ΕΛΚ ο δε αδελφός του νοσηλευόταν για πρόβλημα υγείας! Βεβαίως δεν βρήκαν αυτά που θα ήθελαν να βρουν.

Το προαναφερθέν παράδειγμα είναι ένα από τα πολλά της αριστερής διακυβέρνησης που δεν χαρακτηρίζονται από «πολιτικό πολιτισμό». Όπως ούτε οι συνενοήσεις με ισοβίτες ή με δικαστικούς για την ηθική εξόντωση όσων θεωρούσαν αντίπαλο ή εξέφραζε διαφορετική άποψη από αυτήν που είχε το αυταρχικό καθεστώς που κυβέρνησε. Οϋτε οι ύβρεις και οι χαρακτηρισμοί κατά ΜΜΕ και δημοσιογράφων. Με κορυφαία βέβαια συμπεριφορά έλλειψης πολιτικού πολιτισμού η εξαπάτηση της κοινωνίας ακόμη και σε περιπτώσεις τραγικών συμβάντων που όλοι καταλαβαίνουν τι εννοούμεκαι δεν χρειάζεται να επαναλάμβάνουμε.

Ασφαλώς και τέτοιου είδους συμπεριφορές πρέπει να εκλείψουν και να επιστρέψουμε σε μία πολιτική κανονικότητα, με σεβασμό στον αντίπαλο, που όντως η κανονικότητα αυτή θα συνιστά πολιτικό πολιτισμό. Όλες οι άλλες πρακτικές που δεν θα αντιπροσωπεύουν σεβασμό στους πολιτικούς αντιπάλους, μετριοπαθή πολιτικό λόγο, αποφυγή αυθαιρεσιών και κατάχρηση εξουσίας, είναι απλώς υποκρισίες που δεν ακυρώνονται από χαριεντίσματα, χαμόγελα και δήθεν ευγένειες που υποκρύπτουν φθόνο, χολή και καρτερία για ρεβανσισμό.