Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται; Δεν είναι σωστό να βαράς τον πεσμένο. Ο ύπαρχος του μοιραίου πλοίου στον καταπέλτη του οποίου συνετελέσθη ένα έγκλημα είναι πεσμένος. Είναι όμως η δρυς; Θα μπορούσε, αν κάθε μέρα δεν αποκαλύπτονταν και νέα εξωφρενικά λόγια που έβγαιναν από το στόμα του την κακιά εκείνη ώρα. «Νόμιζα ότι ήταν μαύρος, Πακιστανός, χωρίς εισιτήριο…», ακούγεται να λέει. Ας αφήσουμε στην άκρη τη ρατσιστική αναφορά που είναι μονοπώλιο των απανταχού δικαιωματιστών.

Αλλά να σταθούμε στη βίαιη συμπεριφορά απέναντι σε έναν ΑΝΘΡΩΠΟ. Σε έναν από μας, ασχέτως φυλής, καταγωγής, εθνότητας, χρώματος. Πώς θα του φαινόταν του «κυρίου», που με τόση αναισχυντία και κυνικότητα πρόφερε αυτά τα λόγια, αν, όντας ναυτικός, υπηρετούσε σε φορτηγό πλοίο και όχι σε ακτοπλοϊκό και σε κάποιο λιμάνι της Αφρικής, λόγου χάρη στην Άκρα, τον πέταγε στη θάλασσα κανένας μαυρούλης, φωνάζοντας «είναι ασπρουλιάρης, Έλληνας!». Γιατί και οι έγχρωμοι έχουν δικαίωμα στον ρατσισμό. Δεν είναι μονοπώλιο των λευκών.

Η αποκτήνωση του ανθρώπου δεν γνωρίζει φυλή, χρώμα, εθνότητα. Είναι μια γενικευμένη κατάσταση στο ανθρώπινο γένος, που μετρά αιώνες παρατεταμένης εκδήλωσής της. Ποιος μπορεί άραγε να αναφέρει έστω και μία ημέρα σε 2.500 χρόνια ιστορίας που να μη συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη κάποιο βίαιο γεγονός, μία πολεμική σύρραξη, ένας εμφύλιος, ένας αλληλοσπαραγμός μεταξύ εθνών; Ούτε μία μέρα. Το λάθος του δολοφονημένου, τελικώς, Αντώνη είναι προφανώς ότι γεννήθηκε λίγο σκουρόχρωμος και μέσα στη νύχτα φάνταζε στα μάτια του αδίστακτου συνανθρώπου του Πακιστανός. Ούτε βεβαίως μπορούμε να φανταστούμε ότι στο μυαλό του ύπαρχου πέρασαν σαν φιλμ όλα όσα διαπράττουν στη χώρα μας Πακιστανοί και θέλησε να πάρει εκδίκηση για λογαριασμό των θυμάτων τους!

Απλώς η βλακεία, που είναι ανίκητη, ενίοτε είναι και θανατηφόρα. «Νόμιζα ότι ήταν μαύρος, Πακιστανός…», είναι η κυνική όσο και προκλητική δικαιολογία μιας αδιανόητης ενέργειας. Και ο μαύρος και ο Πακιστανός δεν έχουν θέση στη ζωή αυτή. Μπορούμε ακόμη να φανταστούμε τον ύπαρχο, αστυνομικό στην Αμερική, όπου σίγουρα θα συμπεριφερόταν όπως οι πιστολέρο της αμερικανικής δημόσιας τάξης, που δεν αφήνουν όρθιο ό,τι μαύρο πετάει και κολυμπάει. Μένεις άφωνος από τους κυνισμούς που διατυπώνονται πάνω στην απελπισία των ανθρώπων όταν συνειδητοποιούν το αδιανόητο που έχουν κάνει. Αυτά συμβαίνουν όταν οι πράξεις προτρέχουν της διανοίας που όταν δεν τη χρησιμοποιούν οι άνθρωποι διαπράττουν ύβρι προς τη Δημιουργία. Και την ύβρι, ως γνωστόν, διαδέχεται η Νέμεσις.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 14/9