Πρόκειται για ένα διαχρονικό αίσχος που αναδεικνύει όλη την ελληνική γυφτιά. Διότι, αν θέλουμε, εκτός από κυριλέ γινόμαστε και γύφτοι.

Είναι το αίσχος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, τα λεγόμενα προσφυγικά κτίρια, όπου έτσι και προχωρήσει και η διπλή ανάπλαση και το γήπεδο του Παναθηναϊκού γίνει ένα θαυμάσιο πάρκο, θα έχουμε ένα θέαμα που θα θυμίζει τη λαϊκή εκδοχή «από έξω μπέλα μπέλα και από μέσα κατσιβέλα». Υπήρξε μία σειρά κτιρίων που στέγασε κάποτε, σε δύσκολους καιρούς, τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Οι πρώτοι ένοικοι πέθαναν, παρέμεναν τα παιδιά τους ή και τα εγγόνια τους, τα οποία αρνήθηκαν τις προτάσεις, παλαιότερα, της πολιτείας για μεταστέγαση. Παρέμειναν όμως τα κουφάρια, που κάποιοι τα θεώρησαν αρχιτεκτονικά αριστουργήματα του Μεσοπολέμου και επομένως διατηρητέα! Δεν πρόκειται βεβαίως περί αρχιτεκτονικών προτύπων αλλά περί κουτιών με τούβλα και μπετόν, τα οποία με την πάροδο του χρόνου στέγασαν άστεγους, περιθωριακούς, αναρχικούς, τοξικομανείς. Απόβλητους ή αρνητές της κοινωνίας.

Επί χρόνια βλέπαμε να κρέμονται κουρελαρίες με διάφορα συνθήματα. Τώρα πιο ευπρεπισμένα μαύρα πανό με λογιών λογιών συνθήματα για το άτιμο το κράτος και την κοινωνία που αδικεί. Ποιοι στεγάζονται εκεί μέσα κανείς δεν ξέρει και μάλλον η πολιτεία δεν θέλει να ξέρει. Ισορροπεί μεταξύ του «τι να μπλέκουμε τώρα» και του διλήμματος αν τα κτιριακά εξαμβλώματα έχουν κάποια, πιθανόν, αρχιτεκτονική αξία. Για να πούμε τα πράγματα βεβαίως όπως έχουν, ακόμη και δημοσιογράφοι δεξιών εφημερίδων αρκετές φορές είχαν υπερασπιστεί τη διατήρηση των κτιριακών κουφαριών, στο όνομα κάποιας δήθεν αρχιτεκτονικής πρωτοπορίας και μίας υποτίθεται ιστορικότητας.

Μην αμφιβάλλει κανείς ότι το ζήτημα θα παραμείνει ως έχει. Για να «θαυμάζουμε» τη διατηρητέα ασχήμια που μοιάζει με λεκέ στο κορμί της πόλης. Ενδεχομένως να ερίζουν αρμόδιοι και αναρμόδιοι, όπως είθισται, στην ελληνική πραγματικότητα, να μη βγαίνει άκρη και κανείς να μην αναλαμβάνει την ευθύνη για την κατεδάφιση των προσφυγικών κουφαριών.

Θα μπούμε δηλαδή και στον άλλον αιώνα και τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας θα παραμένουν σαν άλλη Ακρόπολη. Ακρόπολη της ασχήμιας και της γυφτιάς, προς δόξαν μιας ανήμπορης πολιτείας, που με τα χρόνια διαδέχεται άλλους ανήμπορους, που δεν κατόρθωσαν να διαχωρίσουν τι αξίζει να διατηρηθεί για να θαυμάζουμε ή να παραμένουν κάτι ερείπια για να απορούμε γιατί διατηρούνται…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 11/10