Μια άλλη επίπτωση, πολιτική, του πολέμου στην Ουκρανία, που για να ακριβολογούμε ίσως δεν θα έπρεπε να μιλάμε για επίπτωση αλλά για πρόσχημα, είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη.

Εξέλιξη που αποτελεί δυναμίτιδα στα θεμέλια των δημοκρατικών πολιτευμάτων. Είναι εντυπωσιακή η άνοδος αυτή της Ακροδεξιάς, με κόμματα μάλιστα που ενώ σήμερα οι ηγέτες τους για ευνόητους λόγους αποποιούνται το παρελθόν τους, εντούτοις έχουν φλερτάρει και με τις αρχές του ναζισμού αλλά και του φασισμού. Το φλερτ αυτό αφορά τη Γαλλία με τη Μαρί Λεπέν και την Ιταλία με τη «μουσολινικής καταγωγής» Τζόρτζια Μελόνι. Στη γείτονα από κοντά και ο Σαλβίνι, ενώ κυρίαρχος είναι ο Όρμπαν στην Ουγγαρία. Συνεχώς αυξάνουν τις δυνάμεις τους οι ακροδεξιοί στη Σουηδία, στη Φινλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στο Βέλγιο και την Αυστρία. Στην Πολωνία οι συντηρητικοί είναι πλέον αγκαλιά με τους ακροδεξιούς. Εκτός από τον πατέρα της Μαρί Λεπέν, προπομπός της Ακροδεξιάς τα τελευταία χρόνια υπήρξε και το Κόμμα του Δανικού Λαού που κάποια περίοδο είχε ξεπεράσει και τους Σοσιαλδημοκράτες της Δανίας.

Μπορεί οι επιπτώσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία να έχουν συμβάλει στην ανάδειξη και πάλι των ακροδεξιών κομμάτων ως πρωταγωνιστών στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, αλλά οι αφορμές έχουν θεμελιωθεί αρκετά χρόνια πίσω. Πρώτον, τα μέτρα λιτότητας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που προηγήθηκε και που επιβάρυναν μισθωτούς και συνταξιούχους και μείωσαν την προσφορά του κράτους προς τους πολίτες και, κυρίως, την κοινωνική πρόνοια. Δεύτερον, η ανεργία που συνεχώς αυξανόταν εξαιτίας της ύφεσης και που και σήμερα προβλέπεται πάλι ύφεση στην παγκόσμια οικονομία. Συνοδευτικά έχουμε και τον πληθωρισμό που καλπάζει και που συρρικνώνει την αγοραστική δύναμη των πολιτών. Τρίτη αφορμή υπήρξε η εγκληματικότητα, την οποία στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης απέδωσαν στην αύξηση των μεταναστών και, κυρίως, των λαθραίων εξ αυτών.

Το μεταναστευτικό παραμένει ένα διαρκές πρόβλημα και πάνω σε αυτό έχουν στηριχθεί τα ακροδεξιά κόμματα για να αυξήσουν την επιρροή τους. Άλλωστε στους παράγοντες αυτούς είχε στηριχθεί και η Χρυσή Αυγή. Μπορούν οι εξελίξεις αυτές, που αναδεικνύουν σε πολιτικό κανόνα τον λαϊκισμό και έχουν ως κανόνα κυβερνητικής διαχείρισης αυταρχικές λύσεις, να «μεταναστεύσουν» στην Ελλάδα; Η Χρυσή Αυγή είναι παρελθόν και οι Σπαρτιάτες και η ΝΙΚΗ υπάρχουν, αλλά είναι αμελητέες πολιτικά ποσότητες.

Προς το παρόν τουλάχιστον...

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 26/10