Πραγματοποιήθηκαν και φέτος συγκέντρωση και πορεία για την επέτειο της δολοφονίας, το 2008, του νεαρού παιδιού, του Γρηγορόπουλου.

Κρίμα, πολύ κρίμα, βεβαίως, για το αδικοχαμένο παλικαράκι. Όταν χάνεται μια ζωή, πολύ περισσότερο ενός νέου ανθρώπου, η απόγνωση, η απογοήτευση και η οργή είναι λογικό και φυσιολογικό να μην έχουν όρια. Όπως όρια σε αυτή εδώ τη χώρα δεν έχουν και η υπερβολή και η σκοπιμότητα. Παρόμοιες αφορμές είναι η ευκαιρία για μπαχαλάκηδες, περιθωριακούς, δήθεν αριστεριστές και, κυρίως, προβοκάτορες (μέσα στους οποίους στοιχίζονται για προφανείς λόγους και αλλοεθνείς), για να καταστρέψουν, να διαλύσουν την πρωτεύουσα ή ακόμη και να σκοτώσουν. Αυτός, εξάλλου, είναι ο στόχος και όχι, με αφορμή τη θλιβερή επέτειο, ένας φόρος μνήμης. Μνημόσυνα, άλλωστε, και αίμα δεν συμβιβάζονται.

Η άλλη πλευρά του θέματος έχει να κάνει με το ότι δεν έχουμε δει, τόσα χρόνια τώρα, μία πορεία, έστω και καμιά τριανταριά ατόμων, για τον τάδε αστυνομικό που τον χτύπησαν τρομοκράτες, για τον δείνα που τον «έφαγαν» με Καλάσνικοφ εγκληματίες, οι οποίοι «παρεπιδημούν» στη χώρα και έχουν εκτινάξει την εγκληματικότητα. Ακόμη, δεν έχουμε δει τόσα χρόνια τώρα μία πορεία για ένα άλλο εξίσου άτυχο παιδί, τον Αξαρλιάν, που τον «έφαγαν» ως παράπλευρη απώλεια οι τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη. Μόνο ένα κεράκι άναβε στη γωνία Καραγεώργη της Σερβίας και Βουλής, στη συμπλήρωση κάθε χρόνου από τη δολοφονία του. Αμφιβάλλω αν ανάβει πλέον...

Δεν θα δούμε ποτέ μία τέτοια πορεία. Γιατί ούτε κανείς πραγματικός δημοκράτης θα τα σπάσει και θα καταστρέψει ξένες περιουσίες ούτε θα επιχειρήσει να κάψει, ζωντανούς, αθώους. Κι αυτό, διότι είτε είναι αστυνομικοί είτε είναι ο Αξαρλιάν, είτε οι καμένοι της Μαρφίν, η έγκυος και οι συνάδελφοί της δεν έχουν οπαδούς μπαχαλάκηδες, κουκουλοφόρους, μηδενιστές αντιεξουσιαστές, παράσιτα της κοινωνίας (και μάλιστα και από πλούσιες οικογένειες), που, επειδή τα έχουν όλα, βρίσκουν έξοδο διαφυγής στη βία, στο όνομα μιας κοινωνίας για την οποία ποτέ δεν θα δουλέψουν. Ούτε ποτέ θα της προσφέρουν κάτι... Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τραγικότητα της άδικης δολοφονίας ενός παιδιού, του Αλέξη.

Από την άλλη, όμως, είναι το λιγότερο αστείο να αναγορεύεται σε σύμβολο κοινωνικής πάλης ο θάνατος ενός παιδιού, που δεν είχε ακόμη γνωρίσει τι είναι κοινωνική πάλη, για ποιους λόγους γίνεται και σε ποιους στόχους πρέπει να αποβλέπει.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 7/12