Πριν από μερικές εβδομάδες η Γερμανία πλήγηκε από μία πρωτοφανή χιονοθύελλα που είχε ως αποτέλεσμα να ακινητοποιηθούν οι συγκοινωνίες συμπεριλαμβανομένων και των αεροπορικών. Το βαρύτερο πλήγμα το υπέστη η Βαυαρία και ιδιαίτερα το Μόναχο. Κάτοικοι αποκλείστηκαν στα σπίτια τους, αλλά και όσοι ξένοι ως τουρίστες βρέθηκαν εκεί, καθώς δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στη χώρα τους. Για σχετικά αρκετές ημέρες ήταν ο εγκλωβισμός αυτός που ανέτρεψε όλους τους προγραμματισμούς και κυρίως τους επαγγελματικούς. Να σημειώσουμε ότι οι σχετικές δημοσιογραφικές αναφορές από τη Γερμανία απέδιδαν τους αποκλεισμούς των δρόμων και στο γεγονός ότι τα μέσα που διαθέτει είτε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είτε τα κρατίδια δεν κινήθηκαν εγκαίρως για τους απεγκλωβισμούς.

Σημειώνουμε επίσης ότι καμία πολιτική αντίδραση δεν εκδηλώθηκε σε βάρος της κυβέρνησης ούτε η εκεί αντιπολίτευση -αυτή τουλάχιστον που δεν συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό- άρχισε να βαράει ταμπούρλα και να επιχειρηματολογεί για την ανικανότητα της κυβέρνησης ή ότι αυτοί αν ήταν στα πράγματα θα είχαν αποσοβήσει αυτό που συνέβη. Ας μεταφέρουμε την εικόνα αυτή στην Ελλάδα. Πρώτα από όλα ένα τέτοιο περιστατικό θα ήταν βούτυρο στο ψωμί οποιασδήποτε αντιπολίτευσης ώστε να επιτεθεί σε οποιονδήποτε θα κυβερνούσε, όταν στα χέρια του θα έσκαγε ένα τέτοιο συμβάν. Οι επιθέσεις θα συνοδεύονταν από προτεινόμενα μέτρα, τα οποία προληπτικά θα έπρεπε να έχουν ληφθεί, χωρίς οι προτείνοντες να έχουν αιτιολογήσει γιατί την περίοδο που ήταν στην εξουσία δεν τα είχαν λάβει ώστε τουλάχιστον να τα είχαν βρει οι επόμενοι, οι οποίοι κατηγορούνται για ανικανότητα.

Θα είχαν ζητηθεί παραιτήσεις των αρμόδιων υπουργών, ενώ σε κάποιες ακραίες εκδηλώσεις αντιπολιτευτικού οίστρου θα είχε προβληθεί και η απαίτηση για άμεση προσφυγή στις κάλπες. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για μέρες θα ασχολούνταν όχι με αυτό καθεαυτό το γεγονός της χιονοθύελλας αλλά με τις πολιτικές διαστάσεις που η αντιπολίτευση θα έδινε στο γεγονός. Καθώς και αν θα παραιτείτο ο αρμόδιος υπουργός ή αν ο πρωθυπουργός θα τον παραιτούσε. Αντίστοιχη συμπεριφορά με αυτή στη Γερμανία, δηλαδή της ψύχραιμης και χωρίς κραυγές και πολιτικές τραγωδίες αντιμετώπισης της κατάστασης, ακολουθείται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου τη διαμόρφωση του πολιτικού θυμικού δεν τη διαμορφώνει το συμφέρον αλλά η κοινή λογική. Γιατί άραγε αποκαλείται κοινή, ενώ κάθε άλλο παρά ανήκει σε όλους;

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»