Τι παράξενα πράγματα, βρε παιδί μου, συμβαίνουν στον κόσμο! Λες και η επικαιρότητα είναι… σιαμαία και όσα συμβαίνουν σε ένα μέρος τα ίδια συμβαίνουν και σε ένα άλλο! Με πληροφόρησαν λοιπόν ότι σε ένα αφρικανικό κράτος, του οποίου μου διαφεύγει το όνομα -πάντως όχι πάλι στην αγαπημένη μου Ζιμπάμπουε-, αντιμετωπίζουν τελευταίως ένα πολύ σοβαρό πολιτικό πρόβλημα.

Συγκεκριμένο κόμμα που μάλλον είχε σχέσεις -ιστορικής φύσεως, βεβαίως- με τους κομμουνιστάς της Σοβιετικής Ενώσεως, από εκεί που ήταν στα πάνω του και έκανε ό,τι ήθελε όλες τις φυλές του κράτους αυτού, αιφνιδίως βρέθηκε στα αζήτητα. Συσκέψεις επί συσκέψεων, γύρω από τη φωτιά μέσα στη ζούγκλα -πού αλλού;- αποφάσισαν να εκλέξουν νέο αρχηγό διότι ο προηγούμενος σκέφτηκε να πάει σαφάρι: Καλύτερα να κυνηγάω λεοπαρδάλεις παρά ψήφους. Εκλέξανε έναν άλλον, αλλά επειδή είχε κάτι περίεργες ιδέες άρχισαν να του πριονίζουν την καρέκλα. Και δεν έφτανε αυτή η αναταραχή που δεν άφηνε το κόμμα να σηκώσει κεφάλι, το προσπέρασε και κάποιο άλλο κόμμα που ήταν στα αζήτητα. Επομένως, η πρώτη μέριμνα του νέου αρχηγού ήταν ποιο από τα δύο δεν θα βρισκόταν στο ράφι για πολύ καιρό, μια και το προϊόν και κυρίως και οι δύο αρχηγοί των δύο κομμάτων είχαν ημερομηνία λήξεως. Τι είδους αξιόπιστα προϊόντα θα ήταν άλλωστε χωρίς τη σχετική ετικέτα;

Και εκεί που προβληματίζονταν στο κόμμα, που είχε νέο αρχηγό, να σου, από το σαφάρι και εξαπολύει μια τουφεκιά ο παλιός. Μάλλον δεν είχε πετύχει καμιά λεοπάρδαλη -διότι δεν φημιζόταν και για την ευστοχία του, γενικώς- και έριξε μια τουφεκιά και τα σκάγια πήραν τον αντικαταστάτη του. Τσατίζεται αυτός και του λέει: Έτσι μου είσαι; Βρείτε έναν καλό καμηλιέρη που να μπορεί να με συναγωνιστεί και ελάτε, γείτονες, να ψηφίσετε ξανά. Ανάστατη η αφρικανική χώρα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις αυτές, που θύμιζαν κάτι μεταξύ τουρλουμπούκι και τσιγκολελέτα. Κάποιοι που ενδιαφέρονταν για την ενότητα του αφρικανικού εκείνου κόμματος πρότειναν, αντί να στήνονται κάλπες που θα ταλαιπωρούσαν και τα μέλη δεδομένου ότι δεν είχε εφαρμοστεί ακόμη εκεί η επιστολική ψήφος αλλά μόνο η ιεραποστολική, οι υποψήφιοι για την αρχηγία να λύσουν το ίδιο Sudoku. Όποιος το έλυνε πρώτος, θεωρητικά τουλάχιστον θα ήταν και ο ευφυέστερος, οπότε θα άξιζε να γίνει αρχηγός. Φάνηκε όμως να επικρατεί μία άλλη άποψη, κατά τη γνώμη εκείνου που τη διατύπωσε πιο δημοκρατική, αν και το κόμμα δεν φημιζόταν για την προσήλωσή του σε τέτοιες αρχές. Να πάνε οι υποψήφιοι στον Άγιο Δομίνικο -μεγάλη η χάρη Του- και να μετάσχουν στο «Survivor». Άλλωστε, ο νικητής θα αναλάμβανε την αρχηγία και ματσωμένος… Πάσα ομοιότης με συμβαίνοντα αλλού είναι εντελώς συμπτωματική…