Ζητώ προκαταβολικώς συγγνώμη, διότι από το κατά τα άλλα αποτρόπαιο συμβάν της δολοφονικής απόπειρας κατά του Τραμπ παίρνω αφορμή για να σκεφτώ πόσα ευτράπελα περιβάλλουν το γεγονός. Και προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι συμβαίνουν στην Αμερική, τη χώρα όπου τα πάντα μπορεί να συμβούν. Μέχρι και ο Μίκυ Μάους να είναι αληθινός και να ζει ανάμεσά τους!

Κατ’ αρχάς μπορεί να επέζησε της απόπειρας ο Ντόναλντ, αλλά υπήρξε συγχρόνως και άτυχος, διότι έμεινε με ένα παπούτσι. Μονοσάνδαλος, όπως θα έλεγαν και οι αρχαίοι. Η ερμηνεία που έδωσε ο κατά τα άλλα νηφάλιος πρώην πρόεδρος ήταν ότι το έχασε την ώρα που τον έσπρωχναν για να τον σώσουν και ότι τα παπούτσια του ήταν στενά. Δεν αντιλαμβάνομαι τη λογική αυτή, η οποία ως ειρμός έχει πρόβλημα, οπότε έτσι και εκλεγεί στην προεδρία θα πρέπει να φοβόμαστε τη λογική του. Διότι τα παπούτσια σου συνήθως σου βγαίνουν εύκολα όταν είναι κανένα νούμερο παραπάνω από αυτό που φοράς. Όχι όταν είναι στενά. Το πολύ πολύ να βγάλεις κάλους.

Το άλλο που με εντυπωσίασε είναι ότι η μισή Αμερική, λένε, έβλεπε τον δράστη να παίρνει θέση, οι μισοί των παρισταμένων στην επικείμενη ομιλία ειδοποιούσαν τους άνδρες ασφαλείας για τις κινήσεις του δράστη, αλλά κανενός δεν ίδρωνε το αυτί. Δεν το αναφέρω αυτό για να ερεθίσω συνωμοσιακά σενάρια, αλλά φαντάζομαι ότι τα «τζιμάνια» που προστάτευαν τον υποψήφιο πρόεδρο μάλλον θεώρησαν ότι ο πιτσιρικάς -γιατί πιτσιρικάς ήταν- είχε ανέβει στη στέγη για να κάνει μπανιστήρι σε καμιά που γδυνόταν!

Αμ, το άλλο; Ο δράστης, όπως αποκάλυψαν συμμαθητές του, ήταν τόσο καλός στη σκοποβολή που αστοχούσε από απόσταση 10 εκατοστών από τον στόχο. Για αυτό τον είχαν αποκλείσει από την ομάδα σκοποβολής του σχολείου. Επομένως περισσότερη λογική θα είχε να ρίξει στον δάσκαλο που τον απέκλεισε παρά στον Ντόναλντ. Εκτός και αν, ζώντας με το απωθημένο της αποτυχίας, θεώρησε ότι λόγω όγκου ο Τραμπ ήταν ευκολότερος στόχος, οπότε έτσι και τον πετύχαινε θα μπορούσε να το επικαλεστεί στον δάσκαλο σκοποβολής και να τον πάρει αυτός στην ομάδα του σχολείου.

Τώρα, ό,τι έγινε έγινε. Ενδεχομένως τα πράγματα να έχουν και άλλη κατάληξη στη χώρα των παραδόξων. Έτσι δεν θα απέκλεια, στην περίπτωση που εκλεγεί ο Τραμπ, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον παρ’ ολίγον δολοφόνο του να του ανεγείρει ακόμη και μαυσωλείο. Και αν δεν αναλάβει αυτή την ακραία πρωτοβουλία, σίγουρο είναι ότι το επιτελείο του -που θα επωφεληθεί και αυτό έτσι και βγει πρόεδρος- θα κάνει στον πιτσιρίκο μέρα παρά μέρα μνημόσυνο και την καραμπίνα του θα τη βάλουν στο Μουσείο του Αμερικανικού Εμφυλίου.


*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»