Σπασουάρ ή µήπως στρινγκ;

Μας έχει μπερδέψει η ευαίσθητη κοινότητα. Αυτή των ΛΟΑΤΚΙ. Εικάζω από διάφορα γεγονότα που τους αφορούν ότι ούτε αυτοί έχουν οριστικά καταλήξει το τι είναι ή το τι θέλουν να είναι.

Για παράδειγμα μία φουκαριάρα Ιταλίδα πυγμάχος εγκατέλειψε με κλάματα τον αγώνα, διότι η Αλγερινή που την κοπάνησε δεν ήταν και τόσο γυναίκα. Έφαγα, είπε η Ιταλίδα, μια γροθιά στη μύτη που δεν έχω ξαναφάει. Προφανώς θεώρησε -και δικαίως- ότι τη βάρεσε κάποιος μεταξύ Τάισον και Μοχάμετ Άλι.

Βεβαίως δεν καταλαβαίνω γιατί να παίζουν μποξ οι γυναίκες, και μάλιστα να είναι ολυμπιακό άθλημα. Μάλλον η ΔΟΕ τα έχει χαμένα. Σε λίγο θα γίνει ολυμπιακό άθλημα και η παρασκευή ομελέτας. Αλλά ας έλθουμε στο θέμα μας, το οποίο περιγράφει παραστατικά γελοιογραφία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.

Είναι μπροστά στον καθρέπτη μία κοπέλα και βάφεται και από πίσω της είναι ο πατέρα της, ο οποίος τη ρωτάει που θα πάει. Εκείνη του απαντά: «Στους Ολυμπιακούς». Και ο πατέρας της συνιστά: «Μη φορέσεις στρινγκ!» «Γιατί, καλέ μπαμπά;», τον ρωτάει εκείνη. Κι αυτός απαντάει: «Γιατί, Φρανσουά, θα κρέμονται τα... μπιχλιμπίδια σου!» Το σύγχρονο επομένως φιλοσοφικό ερώτημα δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ξέραμε ως προβλήματα ιδιαίτερου στοχασμού, για να δώσουμε κάποια απάντηση.

Σήμερα το φιλοσοφικό ερώτημα είναι αν ένα πρόσωπο είναι γυναίκα, τρανς ή ιντερσέξουαλ. Πλην της έννοιας «γυναίκα», που αφορά το ερώτημα, μη μου ζητάτε να προσδιορίσω τις άλλες έννοιες. Ενδεχομένως κάποιοι, κάποιες ή το «Το» θέλουν να συνεχίζουν την ολυμπιακή παράδοση, τιμώντας την Κρατοσβίλοβα την οκτακοσάρα, του στίβου, που αναγκαζόταν να φοράει και σπασουάρ, για να κρατάει σφικτά αυτά που δεν έπρεπε να είναι εμφανή για προφανείς λόγους. Ούτε άνδρες δεν μπορούσαν να τη συναγωνιστούν.

Εν πάση περιπτώσει, φαίνεται ότι δεν είναι μόνο στη γυναικεία πυγμαχία που απαντώνται τοιαύτης φύσεως προβλήματα, αλλά και σε άλλα αθλήματα, κυρίως ανδρικά, τα οποία τα έχουν κάνει και για το γυναικείο φύλο. Μόνο που, αφού έτσι έχουν αποφασίσει, ας κάνει η ελλανόδικος επιτροπή -που λέγανε παλιά- κανέναν πιο αυστηρό έλεγχο.

Όπως λ.χ. στον στρατό, όταν παρουσιαζόμασταν, μας έγδυναν και μας έλεγαν να σκύψουμε, για να διαπιστώσουν εκ των όπισθεν τον ανδρισμό μας, έτσι θα μπορούσαν να κάνουν και στις αθλήτριες. Και μάλιστα δεν θα χρειαζόταν αυτές να σκύβουν. Μία εκ των έμπροσθεν παρατήρηση θα μπορούσε να πείσει τα μέλη της αρμόδιας επιτροπής. Βεβαίως επειδή αντιλαμβάνομαι ότι τέτοιου είδους διαδικασίες θα ήταν χρονοβόρες και δεν ξέρω τι άλλο -διότι μπαίνουν και στη μέση τα τρισκατάρατα προσωπικά δεδομένα- η λύση είναι μία: να διοργανώνονται οι τρανς Ολυμπιακοί. Και μάλιστα όχι κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά συντομότερα, για να διασκεδάζουμε...