Κατ’ αρχάς ας ξεκινήσουμε από το αυτονόητο. Όταν αμφισβητείται ένας αρχηγός σε κάποιο κόμμα, αλλά στις εκλογικές διαδικασίες διατηρεί την αρχηγική του θέση, δύο συμπεράσματα βγαίνουν. Το πρώτο είναι ότι αυτοί που τον αμφισβήτησαν το έκαναν για λόγους προσωπικής φιλοδοξίας, ενώ επιπλέον δεν είναι ικανοί να πιάσουν τον σφυγμό των οπαδών του κόμματος και των στελεχών του για το ποιον θέλουν να έχει το κόμμα τους επικεφαλής.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι οι αμφισβητίες έθεσαν κατά κάποιον τρόπο τον εαυτό τους στη θέση του αποσυνάγωγου και θα είναι υποχρεωμένοι να ανεχθούν, με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει, αυτόν τον οποίον αμφισβητούν. Ενώ θεωρούν ότι κυβερνητική προοπτική με αυτόν δεν πρόκειται να έχουν. Επανεξελέγη λοιπόν ο κ. Ανδρουλάκης και επομένως, κατά τη λογική τους, που είναι σεβαστή, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην ίδια αφετηρία, στο ίδιο τέλμα. Είναι προφανές ότι την όποια δυναμική δείχνει να έχει το Κίνημα, αυτή δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας αιφνίδιας πειθούς που διαθέτει η πολιτική του και οι προτάσεις του. Αλλά είναι αποτέλεσμα της σύγκρισης που μοιραία γίνεται στον κεντροαριστερό και αριστερό χώρο με τον εν διαλύσει ΣΥΡΙΖΑ.

Επομένως είναι λογικό κάποιοι ψηφοφόροι του χώρου αυτού να προτιμούν ένα κόμμα που διατηρεί κάποια σοβαρότητα από ένα άλλο που, αφού πήγε να διαλύσει την Ελλάδα και ανέδειξε μια επιθεωρησιακή ελαφρότητα, αντιμετωπίζει τα εσωτερικά του προβλήματα με μεθόδους που δίδαξε ο Στάλιν. Δεν τα λες και ελκυστικά τα «προσόντα» αυτά! Τρίβει τα χέρια της η κυβέρνηση για την εκλογή Ανδρουλάκη; Και είναι αυτός που υπαινίχθηκε η κυρία Μπακογιάννη ότι αν εκλεγεί κάποιος συγκεκριμένος στο ΠΑΣΟΚ θα κάνει γλέντια η ΝΔ; Αυτό θα αποδειχθεί στη συνέχεια, με την παρατήρηση βεβαίως ότι το κυβερνών κόμμα στη μέχρι σήμερα πορεία του περισσότερο πιέζεται από την κοινωνία, τα καθημερινά της προβλήματα και τις απαιτήσεις της και λιγότερο από την ευρύτερη αντιπολίτευση και κυρίως από το ΠΑΣΟΚ.

Η ηγεσία παραμένει ίδια και ασφαλώς δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς στη Χαριλάου Τρικούπη ότι το κόμμα βρίσκεται σε μία νέα αφετηρία. Και ούτε υπάρχουν ενδείξεις, προσώρας τουλάχιστον, ότι μπορεί άμεσα τουλάχιστον να αυξήσει την απήχησή του στην κοινωνία, η οποία δεν λησμονεί, ακόμη τουλάχιστον, το βεβαρημένο παρελθόν του. Για το οποίο άλλωστε το καταδίκασε ακόμη και σε μονοψήφια ποσοστά.

Ξεκόλλησε κάποια στιγμή από αυτά, αλλά ο δρόμος είναι μακρύς για οποιαδήποτε κυβερνητική του φιλοδοξία. Διότι δεν μπορεί να αποτελεί προοπτική είτε η καθίζηση του άλλου κόμματος το οποίο συναγωνίζεσαι, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε η αναμονή της μείωσης της απήχησης του κυβερνώντος κόμματος στο εκλογικό σώμα. Η τακτική του ώριμου φρούτου έχει παρέλθει…


*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»