Aν η ζωή του ανθρώπου είναι έτσι κι αλλιώς φτηνή, κάποιων ανθρώπων, κάποιων λαών η ζωή είναι πολύ φτηνότερη. Των Κούρδων, λ.χ. Μολονότι πολεμούσαν τον Εχθρό της Ανθρωπότητας με τη μορφή του ISIS για λογαριασμό του κόσμου όλου, σήμερα ουδείς είναι δίπλα να τους υπερασπιστεί που συνθλίβονται από την πολεμική μηχανή του Ταγίπ Ερντογάν. Και μολονότι απέναντί τους είχαν τους πιο φανατικούς απ’ όλους τους επί Γης τζιχαντιστές, πολέμησαν στο πλάι των Αμερικανών για να εγκαταλειφθούν στη μοίρα τους από τον Τραμπ και τους λοιπούς ισχυρούς... «συμμαχώντας» με τον χιτλερίσκο. Συμπέρασμα; Πολύ απλό. Είναι η παράφραση του διλήμματος που είχε διατυπώσει ο Τσόρτσιλ για τον Τσάμπερλεν την επομένη της Συμφωνίας του Μονάχου με τον Χίτλερ. «Εχεις να επιλέξεις ανάμεσα στον ευτελισμό και τον πόλεμο. Θα επιλέξεις τον ευτελισμό. Αλλά δεν θα γλυτώσεις τον πόλεμο». Αυτά.

Μια μέγιστη ιστορική μορφή, ο Μπέντζαμιν Ντισραέλι, συνήθιζε να συνιστά «ποτέ μην παραπονιέσαι, ποτέ μην εξηγείς, ποτέ μη συγχωρείς». Η σοφή αυτή συμβουλή εμένα προσωπικά με προστατεύει και τη συμμερίζομαι μαζί σας. Ομως, το ανοιχτό ραντεβού του Ερντογάν με την Ιστορία μόλις άρχισε... Σήμερα οι Κούρδοι... Αύριο οι Ελληνες; Και εγώ απλώς χρησιμοποιώ το ιστορικό σύνθημα του Μπιλ Κλίντον «Είναι η οικονομία, ηλίθιε»... για να απαντήσω: «Είναι η Ιστορία, ηλίθιε»..

Κανείς όμως δεν πρέπει να ξεχνά ότι ενώ «πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. / A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. / Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. / Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω». Κ. Π. Καβάφης, «Τα τείχη». Σήμερα η Ελλάδα παγιδεύτηκε ακόμη περισσότερο εντός των τειχών του Ερντογάν. Η εμφανής αμηχα-νία να αντιδράσει σοβαρά δείχνει απροκάλυπτα τον φόβο της, μετά την απόφαση Τραμπ να αφήσει στο έλεος του Ερντογάν τους φίλους Κούρδους μαχητές. Ο χιτ-λερίσκος ξεσηκώνει ξανά τους δαίμονές μου... καθώς διαμορφώνονται νέα εκρηκτικά γεωπολιτι-κά δεδομένα.

Το «Κουρδικό πρόβλημα» δημιουργήθηκε στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Αγγλοι και Γάλλοι αποικιοκράτες απέρριψαν, στην Ειρηνευτική Διάσκεψη του Παρισίου το 1919, την πρόταση για ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν και αποφάσισαν, αντίθετα, να σκορπίσουν τους Κούρδους ανάμεσα στην Τουρκία, της οποίας αποτελούν το 20% του πληθυσμού, το Ιράκ (15%-20%), τη Συρία (9%), το Ιράν (7%). H Aγκυρα δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται ότι θα ξαναβάλει πόδι στις πετρελαιοφόρες περιοχές του Kιρκούκ και της Mοσούλης. O ιστορικός αυτός λαός μετά από πολλούς αιώνες δυσμενών συνθηκών αποκτά ξεχωριστή, βαρύνουσα θέση στη νέα τάξη πραγμάτων στην περιοχή. Mολονότι ανήκουν στον ισλαμικό κόσμο, είναι φυσικοί εχθροί των Iρακινών και των Iρανών, οι οποίοι μαζί με τους Tούρκους είναι δυνάστες και κατακτητές τους. Μια αυτόνομη κουρδική περιφερειακή κυβέρνηση είναι επικεφαλής τώρα στο πλούσιο σε πετρέλαιο βόρειο Ιράκ, ενώ με την εξέγερση της Συρίας δημιουργήθηκε μια κουρδική περιοχή αυτόνομη τόσο από το καθεστώς Ασαντ όσο και από την αντιπολίτευση, η οποία ελέγχεται από δυνάμεις που συνδέονται με το PKK.Η παλαιά τάξη πραγμάτων βρίσκεται αντιμέτωπη με μια καταστροφική ροπή. Εκφραστές της είναι οι ηγέτες των δύο Μεγάλων Δυνάμεων -πλην όμως άνισης ισχύος- και ένας τρίτος, περιφερειακός. Πρόκειται για τους προέδρους των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, και της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Οι μεταξύ τους διαφορές -πολιτικές, οικονομικές και ιδεολογικές- είναι τεράστιες. Και οι τρεις φαίνεται να πιστεύουν πως εάν υπάρχει λόγος να σκέφτεται πολιτικά ένας ηγέτης, θα πρέπει να σκέφτεται μεγαλεπήβολα. Και αν σκέφτεται μεγαλεπήβολα, οφείλει να ενεργεί με τρόπο καταστροφικό, συντρίβοντας την παλαιά τάξη πραγμάτων που οδήγησε τις καταστάσεις σε τέλμα, επί ζημία του έθνους του οποίου ηγείται. Το όλο θέμα θα είχε μόνο θεωρητική αξία εάν δεν υπονόμευε το πλαίσιο σταθε-ρότητος, που διαρκώς αναζητούσε η Ελλάδα και πίστεψε πως είχε εξασφαλίσει...