Αν τα απόνερα του «Τιτανικού» στο Eurogroup λειτουργούσαν ως φρένο στη διαδικασία απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, που συντελείται εμπρός στις τηλεοπτικές οθόνες της διαπλοκής, θα μπορούσε κανείς να πει «Τέλος καλό, όλα καλά». Αλλά φοβούμαι ότι η διαδικασία απλώς επιταχύνεται. Και αν τα απόνερα λειτουργούσαν ως ανάταξη της χαμένης εμπιστοσύνης των δύσπιστων εταίρων/δανειστών μας προς την ικανότητα των πολιτικών ηγετών της χώρας να την οδηγήσουν σε κάποια, με τα δικά τους έστω μέτρα, ανάταξη, θα υπήρχε κάποιο κέρδος από όλα αυτά.

Αλλά, αντί εμπιστοσύνης, εκπέμπεται μεγάλη, καθολική και οριστική δυσπιστία. Κάπως έτσι άρχισε η κρίσιμη περίοδος των τριών εβδομάδων: αφού ψηφίστηκαν τα επαχθή μέτρα του τριτο-τέταρτου Μνημονίου και προσήλθε ο Τσακαλώτος στο Eurogroup, ζητώντας ολοκλήρωση της αξιολόγησης, δόση και, έστω, μία κουβέντα για τη ρύθμιση του χρέους... Και θα τελειώσει στη Σύνοδο της 15ης Ιουνίου. Και η χώρα, που ένας ισχυρός τραπεζίτης σε κλειστή σύσκεψη της ΕΚΤ κατονόμασε το «ινδικό χοιρίδιο του Βερολίνου» (μια χώρα επί της οποίας οι εταίροι/δανειστές δοκιμάζουν όλο και σκληρότερες συνταγές λιτότητας και διά της οποίας οι αγορές τεστάρουν τις αντοχές της ευρωζώνης) επιστρέφει βαθιά στο εργαστήριο των πειραμάτων... Ο ίδιος σημειώνει πως «τίποτε δεν είναι εύκολο με την Ελλάδα, μια χώρα που έχει χάσει το 25% του πλούτου της από το 2010 και έχει επίπεδα ανεργίας, φτώχειας και χρέους ισάξια με αυτά μιας πολεμικής περιόδου». Ωστόσο, το πραγματικό δίλημμα είναι υπαρκτό: Ο πρωθυπουργός έχει υποσχεθεί ότι θα αποσύρει τα μέτρα, αν σε τρεις εβδομάδες δεν έχει τη δόση και μια καλή απόφαση για το χρέος. Ομως, εσείς, ο λαός, εξουσιοδοτείτε να προχωρήσει η κυβέρνηση Τσίπρα σε αναστολή πληρωμών του δημόσιου χρέους τον Ιούλιο, με στόχο την καλύτερη διαπραγμάτευση για τη ρύθμισή του;

Ουδείς εχέφρων άνθρωπος μπορεί να ισχυριστεί ότι η αναστολή πληρωμών είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Οταν, όμως, ο φαύλος κύκλος «Δάνεια για αποπληρωμή του χρέους Μνημόνια που προκαλούν ύφεση και μεγαλώνουν το χρέος Νέα δάνεια και νέα Μνημόνια» οδηγεί τη χώρα σε κοινωνική Φουκουσίμα, το επιχείρημα του «μονόδρομου» μένει μεν έωλο, αλλά τοξικά ρεαλιστικό. Την ίδια γνώμη έχει η συντριπτική πλειονότητα των αναλυτών και των ανθρώπων του χρήματος. Μόνο οι Ευρωπαίοι πολιτικοί υποκρίνονται πίσω από την πλάτη του Σόιμπλε ότι δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται, επιδιώκοντας απλώς να κερδίσουν όλο και περισσότερο χρόνο για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Είναι γνωστό και δεδομένο ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επιθυμεί να τιμωρήσει την ελληνική κυβέρνηση (όλες τις κυβερνήσεις), αλλά έτσι πυροδοτεί μια βόμβα Μολότοφ σε ένα εφιαλτικό ατύχημα. Αυτό της άτακτης χρεοκοπίας της χώρας και της εξόδου από το ευρώ (Grexit). Πάντως, με υπέρμετρο κυνισμό δεν έχει βαρεθεί να το επιδιώκει… Ο Σόιμπλε πιστεύει πως η Αθήνα θα πρέπει να επιτύχει πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% του ΑΕΠ έως το 2022 και να συνεχίσει με πλεονάσματα 2% έως το 2060! Αλλά, ποιος είναι ο Σόιμπλε που επιδιώκει να παραμένει η Ελλάδα εγκλωβισμένη στο ναρκοπέδιο του χρέους και παρεμποδίζει κάθε προσπάθεια που επιζητούμε εναγωνίως ώστε να δρομολογηθεί μια νέα πορεία για τη χώρα μας. Είναι ο πολιτικός που φερόταν ως ο πιθανότερος διάδοχος του Χέλμουτ Κολ στη γερμανική καγκελαρία και καθηλώθηκε για το υπόλοιπο της ζωής του στην αναπηρική πολυθρόνα το 1990, όταν δέχθηκε τρεις σφαίρες στο πρόσωπο και τη σπονδυλική στήλη από ψυχικά διαταραγμένο πολίτη.

Ωστόσο, δεν ήταν η αναπηρία, αλλά εντελώς διαφορετικοί λόγοι που ανέκοψαν τον δρόμο του προς το ανώτατο πολιτικό αξίωμα: Το 2000, ο εσωκομματικός αντίπαλος της Αγκελα Μέρκελ αναγκάσθηκε να παραιτηθεί πρώτα από πρόεδρος της χριστιανοδημοκρατικής CDU και ύστερα από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώντος συνασπισμού λόγω της θρυλούμενης εμπλοκής του σε μέγα οικονομικό σκάνδαλο. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, έγινε πολιορκητικός κριός της ισλαμοφοβίας στη Γερμανία. Σε αντίθεση με τη γερμανική κυβέρνηση, υποστήριξε ένθερμα τον πόλεμο του Μπους στο Ιράκ και κατήγγειλε την ενεργειακή συνεργασία Βερολίνου Μόσχας. Γιος λογιστή και πρώην αξιωματούχος της Εφορίας, ο Σόιμπλε μετακόμισε στο υπουργείο Οικονομικών τον Οκτώβριο του 2009. Εκεί, η οργή του σκληροτράχηλου Γερμανού πολιτικού βρήκε άλλη διέξοδο, αυτή τη φορά προς τους μικρούς και άσωτους μεσογειακούς εταίρους του. Δύο σπουδαίοι Γερμανοί, ιδρυτές της μεγαλύτερης φιλοσοφικής σχολής του 20ού αιώνα, ο Μαξ Χορκχάιμερ και ο Τέοντορ Αντόρνο, έγραψαν στη «Διαλεκτική του Διαφωτισμού»: «Ο Γερμανός όμως βλέπει την ομορφιά ως συνάρτηση του μεγέθους… και δεν μπορεί να απαλλαγεί από την ιδεαλιστική συνήθεια που θέλει να δει τους μικρούς κλέφτες στην κρεμάλα, αλλά επιμένει να θεωρεί τις ιμπεριαλιστικές ληστρικές εκστρατείες ως κοσμοϊστορικές αποστολές». Πράγματι, η ελληνική περίπτωση είναι πεδίο δοκιμής για τους εταίρους και πεδίο δεινής δοκιμασίας για τους Ελληνες. Η καταγραφόμενη δυσαρμονία μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής τάξης, το έλλειμμα νομιμοποίησης, η αποτυχία των τεχνοκρατών, η κατίσχυση των χρηματοπιστωτικών οργανισμών, η προδοσία των πολιτικών, η κρίση αντιπροσώπευσης, η ανάδυση νέων επιθετικών εθνικισμών, η επέλαση των στερεοτύπων μίσους δεν αφορούν πια μόνο την εξασθενημένη και πολλαπλώς βαλλόμενη Ελλάδα• αφορούν όλη την Ευρώπη. Η τύχη της Ελλάδας, η έκβαση της δοκιμασίας της είναι αναπόσπαστο μέρος της κοινής ευρωπαϊκής μοίρας. Είμαστε περισσότερο Ευρωπαίοι από ποτέ... Μέχρι πότε όμως;