ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ τον δανείστηκα από τον Αλέξη Παπαχελά και τον αφιερώνω εξαιρετικά στη Νέα ∆ηµοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, που είχε µαζευτεί το Σαββατοκύριακο στη ∆ΕΘ, επειδή είναι παγκοίνως γνωστό ότι τον θαυµάζει. ∆ικαίως. Συγκεκριµένα, την Κυριακή 19 Μαρτίου, στη στήλη του ο κ. Παπαχελάς έγραψε: «Χρωστάµε, νοµίζω, όλοι µαζί ένα µεγάλο ευχαριστώ στον ΣΥΡΙΖΑ και στη σηµερινή κυβέρνηση.

Στα χρόνια της µεταπολίτευσης το εκκρεµές πήγε πάρα πολύ αριστερά. Το τσουνάµι του λαϊκισµού και της ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας δεν µπορούσε να συγκρατηθεί µετά τη δικτατορία. Χρειάστηκε µια "αριστερή" κυβέρνηση για να σπρώξει το εκκρεµές προς το κέντρο, εκεί όπου έπρεπε να είναι εξαρχής. Κανείς µας, όσο και αν προσπάθησε, δεν µπόρεσε να το πετύχει αυτό τα τελευταία σαράντα και κάτι χρόνια. Όποιος το δοκίµασε γεύτηκε την πικρία εκείνου που παλεύει µόνος του απέναντι στις µυλόπετρες της Ιστορίας. Μπορεί η αριστερά να ήλθε στην εξουσία το 2015, αλλά στην ουσία παραδιοικούσε τη χώρα από το 1974 και µετά, µε το "πεζοδρόµιο" και µε την απόλυτη ιδεολογική της ηγεµονία. Ήλθε όµως ο ΣΥΡΙΖΑ και γκρέµισε ταµπού και κλισέ δεκαετιών. Τα ίδια µε τις ιδιωτικοποιήσεις και την ανάγκη προσέλκυσης επενδύσεων. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός τονίζει συνεχώς ότι προοδευτικό είναι να δηµιουργείς θέσεις εργασίας. Επιτέλους, καταλαβαίνουµε όλοι ότι χωρίς κέρδος, επιχειρηµατικότητα και επενδύσεις θα τρώµε τις σάρκες µας. Ευχαριστούµε, όµως, την αριστερά γιατί επί των ηµερών της εµπεδώθηκε και αυτή η αρχή».

ΙΣΩΣ, ΛΟΙΠΟΝ, να το έχετε καταλάβει (και από το άρθρο του κ. Παπαχελά), αλλά η ελπίδα και τα σενάρια της «αριστερής παρένθεσης», που έπαιζαν τόσο πολύ έξω και µέσα, µας έχουν τελειώσει. Από τη στιγµή που η αριστερά έχει περάσει στο δόγµα του µνηµονιακού ρεαλισµού. Εντέλει, δηλαδή, αφού έσβησε τις κόκκινες γραµµές και έβαλε την τζίφρα της σε όσα απαιτεί η ωραία παρέα των υπερασπιστών των µνηµονιακών θεσµών. Ως εκ τούτου, τίποτε δεν γίνεται χωρίς ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς ένα καλό κοµµάτι του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον. Ροκανισµένο, γυαλισµένο, βερνικωµένο, που έχει αναλάβει υπευθύνως ευθύνες. Μπορεί να έχει από µια άποψη πλάκα, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ εκτιµάται σήµερα ως ένας πυλώνας εκσυγχρονισµού της χώρας! Τρελό, ε;

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, όµως, βαριά κέντρα να είναι τόσο αλαφροΐσκιωτα; Να στηρίζουν ελπίδες σε τέτοιες παλαβοµάρες; Να µην καταλαβαίνουν όχι µόνο τι εστί Ελλάδα, αλλά και τι εστί ΣΥΡΙΖΑ; Να επενδύουν λεφτά και προπαγάνδα σε τέτοιον καρνάβαλο; Κι όµως, είναι. Γιατί φαίνεται ότι δεν έχουν άλλη λύση. Μιλάµε για σχέδιο σοβαρών κύκλων έξω, που συνεργάζονται µε σοβαρούς κύκλους µέσα. ∆εν το κρύβουν εξάλλου. Το αναλύουν µε σοβαρότητα σοβαρά έντυπα. Και γελάστε όσο θέλετε, αλλά µην τους υποτιµάτε. Όχι γιατί αυτή η σαχλαµάρα δεν είναι σαχλαµάρα. Αλλά γιατί µε κάτι τέτοια µυαλά διαπραγµατεύονται και εκβιάζουν. Οι οικονοµικοί ειδήµονες το αµφισβητούν και προβλέπουν ένα συνεχές τέλµα, ενδεχοµένως και ένα κραχ στη συλλογή φόρων και εισφορών. Το ερώτηµα είναι πότε θα γίνουν εκλογές. Το λογικό σενάριο είναι να διεξαχθούν το φθινόπωρο του 2018, πριν µπουν σε εφαρµογή τα µέτρα του 2019, που στάζουν αίµα. Ο πρωθυπουργός στη ∆ΕΘ δήλωσε πως όχι, οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας. Ισχυρίζονται πως οι περικοπές στις συντάξεις δεν αφορούν «πελάτες» τους και µε µεγάλη δόση κυνισµού προβλέπουν ότι οι δικοί τους ψηφοφόροι θα χαίρονται ακούγοντας την γκρίνια των θυµάτων των περικοπών. Σε αυτόν τον σχεδιασµό προσθέτουν χιλιάδες διορισµούς, συνεχή σκανδαλολογία και προσπάθειες διεµβολισµού ή και διάσπασης της Ν∆. Η αλήθεια είναι ότι στα χαρτιά η πολιτική µοιάζει πάντοτε πολύ πιο εύκολη και προβλέψιµη. Η πραγµατικότητα αιφνιδιάζει και τσαλακώνει τα καλύτερα σχέδια.

ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ χρειάζεται, όµως, και η αξιωµατική αντιπολίτευση. Τα δεδοµένα άλλαξαν και η Ν∆ έχει µπροστά της ένα ή δύο χρόνια προκειµένου να παγιώσει την πρωτοκαθεδρία της στις δηµοσκοπήσεις και, το κυριότερο, να πείσει την κοινωνία ότι είναι έτοιµη να κυβερνήσει. Η τακτική του ώριµου φρούτου δεν είναι επιλογή. Αυτό έχει αποδειχθεί παγκοσµίως. ∆εν ταιριάζει άλλωστε στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος εξελέγη µε εντολή ανατροπών. Χρειάζονται, ενδεχοµένως, ένα νέο επιτελείο και µια ρητορική που θα υπερβεί τις εµµονές µε τη... Βενεζουέλα, για να ανοιχθεί στην κοινωνία και να µιλήσει στον κόσµο. Χρόνος υπάρχει για όλα αυτά. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να ξαναεµπιστευτεί ο αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης τα ένστικτα που τον έφεραν από αουτσάιντερ στη θέση όπου βρίσκεται σήµερα.

ΟΜΩΣ, ΕΓΩ επισηµαίνω ότι ο Τσίπρας σχεδιάζει το σενάριο της «δεξιάς παρένθεσης». Προφανώς το γνωρίζετε. Αλλά είναι ενδιαφέρον ότι συζητείται µε σοβαρότητα στη Φρανκφούρτη, στο Βερολίνο και αλλού... Ο Τσίπρας έχει υπογράψει µια «δρακόντεια» συµφωνία, που δεσµεύει τις επόµενες γενιές. Η πραγµατικότητα όµως είναι πολύ διαφορετική από την ουτοπική εικόνα που παρουσίασε ο κ. Τσίπρας στη ∆ΕΘ. Γνωρίζουµε πολύ καλά πως από το 2019 έρχονται νέες περικοπές στις συντάξεις, µείωση του αφορολογήτου και συµφωνία για πρωτογενή πλεονάσµατα 3,5% του ΑΕΠ µέχρι το 2022 και 2% έως το 2060! Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όποτε πάρει την εξουσία, θα είναι έρµαιο των αποφάσεων που πήρε πριν από αυτόν ο Τσίπρας. Και θα είναι πολύ δύσκολο να κυβερνήσει, εκτός και αν περιµένει το 3030... Αλλωστε, όλες οι πρόσφατες ευθείες αναφορές του στην Ελλάδα του 2030 και τις προκλήσεις του µέλλοντος είναι χαρακτηριστικές.