Στην αρχαία τραγωδία, όταν οι θνητοί περνούσαν σε συμπεριφορές Υβρεως –δηλαδή, αυθάδειας και υπεροψίας από την αίσθηση δύναμης και κυριαρχίας–, ο Δίας μεριμνούσε και τους έστελνε την Ατη – δηλαδή τη θεά της σύγχυσης, της παραπλάνησης, της τύφλωσης ακόμη-ακόμη. Το αποτέλεσμα: η Α-νοησία, δηλαδή η χωρίς νόημα συμπεριφορά. Η οποία, όμως, δεν αργούσε να δώσει τη θέση της στην παρέμβαση της Νεμέσεως, της θεάς δηλαδή της ανταπόδοσης/της εκδίκησης/της θεϊκής οργής προς τους υπερόπτες. Με τη σειρά της, αυτή οδηγεί στην Τίσιν, την απότιση, την τελική ανταπόδοση για το κακό που προέκυψε από την όλη διαδρομή. Σε τι χρησιμεύει αυτή η υπόμνηση; Σμύρνη, 1922. Πληγές που αιμορραγούν ακόμη... Εικόνες ανείπωτης ντροπής στην προβλήτα, με τον στόλο των Συμμάχων να παρακολουθεί την πυρπόληση της Σμύρνης και τη σφαγή των Ελλήνων Μικρασιατών, οι οποίοι προσπαθούσαν απεγνωσμένα να σωθούν από τις ορδές του Κεμάλ, που η Αριστερά με την άθλια Ρεπούση αποκάλεσε «συνωστισμό».

Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, οι αδίστακτοι και άθλιοι συγκυβερνώντες Τσίπρας - Καμμένος - Κοτζιάς αδιαφορούν για τον πύρινο όλεθρο των αμνών στο Μάτι. Η πυρπόληση της Αν. Αττικής και οι μαρτυρικοί θάνατοι των μητέρων και των γιαγιάδων με τα παιδιά παραπέμπουν στη Μικρασιατική Τραγωδία. Προφανώς και είναι ουτοπία να περιμένουμε αυτή η Αριστερά με τη δεξιά της τσόντα να σκεφθεί την τραγωδία. Είναι σαν να τους ζητάμε να αρνηθούν το δικό τους άθλιο συμφέρον της εξουσίας. Δεν πρόκειται να το κάνω. Δυστυχώς, το χαρακτηριστικό γνώρισμα του λαϊκίστικου ρεαλισμού είναι πως η πολιτική (όπως και οι διεθνείς σχέσεις, κατά τον Robert Kaplan) διέπεται από διαφορετικές ηθικές - μια άποψη που αποδεικνύεται από τα γραπτά του Θουκυδίδη, του Μακιαβέλι, του Χομπς, του Τσόρτσιλ και άλλων.

Ο ιστορικός Αρθουρ Σλέσιντζερ ο νεότερος υποστηρίζει ότι στα ζητήματα πολιτικής (και στον εξωτερικό της βραχίονα) η ηθική δεν βρίσκεται στο «να διαλαλούμε απόλυτες ηθικές αξίες», αλλά στο «να μένουμε πιστοί στη δική μας αίσθηση της τιμής και της αξιοπρέπειας». Αν υπάρχουν σώφρονες ανάμεσα σε αυτούς που εξουσιάζουν, αντί να ενοχοποιούν τους πολίτες, οφείλουν ταχύτατα να παραιτηθούν, ώστε να ξεκινήσει με εκλογές η σωτηρία της χώρας -εμπράκτως-, με ανάπτυξη, δικαιοσύνη και ελπίδα. Τι κι αν ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα... Τι κι αν ξαναγυρίζουμε χρόνια πίσω...

Τα τελευταία χρόνια -από τις 23 Απριλίου του 2010- ζούμε τους εφιάλτες της χρεοκοπίας, της ανεργίας, της φτώχειας και της παρακμής. Η Ελλάδα έχει παίξει αμέτρητους ρόλους για να υλοποιηθεί το έγκλημα: του χρήσιμου ηλιθίου, του πειραματόζωου, της Ιφιγένειας, του αποδιοπομπαίου τράγου. Το ελληνικό μοντέλο των κυβερνήσεων των Μνημονίων υπήρξε το εξής: δεν συμφωνεί η πραγματικότητα μαζί μας; Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Επομένως, ανήκουν και στη γελοιότητα, ανήκουν και στον εξευτελισμό.

Ωστόσο, κάτι πιο απάνθρωπο συμβαίνει τώρα με τις «αριστερές ιδέες» που αυτοξεφτιλίζονται με τις φαιδρές δικαιολογίες της κυβέρνησης Τσίπρα. Οπως είπε ο Βολταίρος, «οι λέξεις εφευρέθηκαν για να κρύψεις αυτό που θέλεις να πεις»! Η αμηχανία των ακαδημαϊκών και της δήθεν αριστερής διανόησης μπροστά στις εξελίξεις επιβεβαιώνει το διαχρονικό μαύρο. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία όμως και η ενσωμάτωση ακαδημαϊκών και πνευματικών ανθρώπων στην εξουσία έχουν οδηγήσει σταδιακά στην απομυθοποίηση της έννοιας του αριστερού διανοούμενου.

Είναι αυτό που φαίνεται και αυτό που θα μείνει τώρα, που θα τελειώσει η θητεία της κυβέρνησης Τσίπρα: η Αριστερά έχασε την ψυχή της. Δεν συμβιβάστηκε απλώς με τους πιστωτές. Συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι προέχει η εξουσία και άρχισε να λιώνει - σαν την «κερένια κούκλα» στο μυθιστόρημα του Κ. Χρηστομάνου, που, τελικά, δεν κατάφερε να ζήσει. «Θα σας πω μιαν ιστορία απλή και λυπητερή, γιατί απλή και λυπητερή είναι η ζωή» - έτσι αρχίζει η ιστορία της.