Το δόγμα της στήριξης για ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση εξελίσσεται σε μείζονα παγίδα και για τη Νέα Δημοκρατία του Κυριά-κου Μητσοτάκη. Η λογική της λεκτι-κής ταχυδακτυλουργίας της Σπυράκη να δικαιολογήσει την από κοινού με τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του Ποταμιού καταψήφιση της αναστολής των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ε.Ε. αποτελεί μια οικτρή διαπί-στωση: η κοινή γραμμή έχει μεταλ-λάξει τους έχοντες την ευθύνη των ελληνοτουρκικών χειρισμών σε κλόουν της πολιτικής και της διπλωματίας. Η Ελλάδα -αριστερή και δεξιά- ούτε είχε, και ακόμη δεν έχει επίγνωση των εθνικών συμφερόντων, αποστρέφοντας το πρόσω-πο στην ιστορική πραγματικότητα ότι η τουρκική στρατηγική λειτουρ-γεί σαν εμβρυουλκός για τον «ειρη-νικό ακρωτηριασμό» του Αιγαίου και της Θράκης.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε με ψήφους 370 υπέρ, 109 κατά και 143 αποχές να ανασταλούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Ηταν, λοιπόν, μια ευ-καιρία για τη Νέα Δημοκρατία να διαμορφώσει στέρεο πλέγμα νέων συμμάχων με κοινά συμφέροντα, στόχους και αλληλεξάρτηση. Αλλά προτίμησε να συμπλεύσει από κοινού με τους ΣΥΡΙΖΑίους και τους Ποταμίσιους... υπέρ της Αγκυρας.Οδυνηρό αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν να αναγνωρίσει η χώρα μας ότι υφίστανται «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αυτό διαλαμβάνει η ολέθρια «Συμφωνία της Μαδρίτης», την οποία υπέγραψε το 1997 η κυβέρνηση Σημίτη, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ. Ακόμη χειρότερα: το 1999, στο Ελσίνκι, ο τραγικός Σημίτης αναγνωρίζει ότι υπάρχουν «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας. Μέχρι τότε, η μόνη υφιστάμενη εκκρεμότητα που αναγνώριζε η χώρα μας ήταν η διευθέτηση της υφαλοκρη-πίδας. Η κορυφαία πρόκληση για τους διαμορφωτές (;) ενός νέου ελληνικού δόγματος εξωτερικής πολιτικής είναι να σκιαγραφήσουν το μέλλον της χώρας και αυτό δεν μπορεί να γίνει με τους ανεπαρκείς που συνωστίζονται γύρω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Aλλά γεωπολιτι-κή δυναμική που γεννιέται από οξυδερκείς εκτιμητές της Ιστορίας και των ελληνοτουρκικών σχέσεων και όχι από τα αθύρματα της «σοβαροφανούς» δεξιάς και σημιτικής αντίληψης κάποτε θα αναδυθεί...

Να επισημανθεί πως η άρση του ελληνικού βέτο για την τουρκική ένταξη, το 1999 επί Σημίτη, άρχι-σε να λειτουργεί ως πλαστό άλλο-θι των Eυρωπαίων γύρω από την υποψηφιότητα της γείτονος. Aλλά είναι και αφελές και φαιδρό να εμ-φανιζόμαστε με ανιστόρητες υπερ-βολές, βασιλικότεροι του βασιλέως. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία επέζησε έτη και έτη ως ο «Μέγας Ασθενής» στο σύστημα ισορροπιών της Ευρώπης και θα ήταν μείζον σφάλμα ιστορικό εάν ως ασθενής άλλης μορφής ενσωματωνόταν στην Ευ-ρωπαϊκή Ενωση. Aπολύτως ενδεικτική του κυνισμού στη σύγχρονη «ρεάλ πολιτίκ», υπέρ της «ευρωπαϊκής νομιμοποίησης» των απαιτήσεων της Αγκυρας, η Ελλάδα απο-τελούσε πάντοτε το τέλειο άλλοθι. Αλλά είναι, πρωτίστως, ύπουλο και εφιαλτικό να συνεχίζουν τα ελληνι-κά κόμματα να λειτουργούν ως δι-πλωματικό «πλυντήριο» της Aγκυρας. Τούρκοι συνάδελφοι έσπευσαν να μου επισημάνουν ότι η ενταξιακή πορεία της Tουρκίας στην E.E. αποτελεί «μια κολοσσιαία γεωπολι-τική αλλαγή, που κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει»! Υπερβολές.

Με φυλακτό το δικό μου Ευαγγέλιο, το βιβλίο του Σπύρου Βρυώνη «Ο μηχανισμός της καταστροφής. Το τουρκικό πογκρόμ της 6ης - 7ης Σεπτεμβρίου 1955 και ο αφανισμός της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης» (εκδόσεις της Εστίας), λέω αντίο στον κορυ-φαίο στον κόσμο ιστορικό και βυζαντινολόγο Ελληνοαμερικανό ακαδη-μαϊκό, με το πολυσχιδές ερευνητικό και συγγραφικό έργο, που αφορά το Βυζάντιο, την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τα Βαλκάνια, τον αραβικό κόσμο και το πογκρόμ της Κωνσταντι-νούπολης. Ο Σπύρος Βρυώνης έχει επισημάνει ότι, παρά τον απαγχονι-σμό του Μεντερές και δύο υπουρ-γών του το 1960, η επίσημη Τουρ-κία παγίως συμπεριφέρεται σαν να μη συνέβη τίποτε, στο ίδιο πνεύμα που θέλει τις γενοκτονίες των Αρμε-νίων, των Ελλήνων της Μικράς Ασί-ας και του Πόντου, των Ασσυρίων, καθώς και τις εθνοκαθάρσεις Κούρ-δων να θεωρούνται «πράξεις αυτο-άμυνας». ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙΛεκτική ταχυδακτυλουργία της Ν.Δ. στο θέμα Τουρκίας - Ε.Ε.