Η κορυφαία πρόκληση για τους διαμορφωτές (;) ενός νέου ελληνικού δόγματος εξωτερικής πολιτικής είναι να σκιαγραφήσουν το μέλλον της χώρας, καθώς τα μεγαλύτερα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά ρήγματα είναι ενώπιόν μας. Ωστόσο με πιάνει απελπισία όταν ακούω τον ανόητο Καιρίδη και τους λοιπούς... ακαδημαϊκούς του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κ. Καραμανλής» και του ΕΛΙΑΜΕΠ, που περιστοιχίζουν και επηρεάζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να βρίσκονται ακόμη σε σύγχυση (!) όταν ήδη ο Τραμπ έχει ταράξει τη γεωπολιτική τάξη της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Ασίας και τώρα την Τουρκία του Ερντογάν. Και αν σκεφθεί κανείς ότι ήδη κυριαρχεί το δόγμα της «ανατρεπτικής» στρατηγικής των Aμερικανών νεοσυντηρητικών, δεν μπορεί να εφησυχάζει.Eίναι ολοφάνερο ότι η λέξη «γεωπολιτική» έχει βαρύνουσα σημασία σήμερα αλλά και διφυές νόημα. Σημαίνει το ενδιαφέρον, τη σημασία-σπουδαιότητα που έχει μια χώρα ή περιοχή στο πλαίσιο της διεθνούς πολιτικής, των αναμετρήσεων ισχύος μεταξύ των εθνών. Την αναμέτρηση ισχύος, επομένως και τη γεωπολιτική σημασία μιας χώρας ή περιοχής, την αντιλαμβανόμαστε συνήθως με προσλαμβάνουσες ενδεχόμενων πολεμικών συρράξεων: Τα Στενά των Δαρδανελλίων, π.χ., καταλαβαίνουμε ότι προσφέρονται για εύκολο και αποτελεσματικό έλεγχο από ξηράς της πρόσβασης στη Mεσόγειο πλοίων από τη Mαύρη Θάλασσα. Σε μια ανατροπή των γεωπολιτικών δεδομένων των τελευταίων αιώνων, αντί η Ρωσία να διαγκωνίζεται με την Τουρκία για τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας, οι δύο χώρες συνασπίστηκαν για να κρατήσουν έξω τους Αμερικανούς. Η Αγκυρα φοβάται ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μοντρέ του 1936, που ρυθμίζει την πρόσβαση της κάθε χώρας στη Μαύρη Θάλασσα και αποδίδει στην ίδια τον έλεγχο των Στενών.

Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ακαδημαϊκή ελίτ της Τουρκίας έχει εντάξει στις διεθνείς μεγάλες εστίες κρίσης τη Μαύρη Θάλασσα από το 2014, όταν η Ρωσία προσάρτησε τη χερσόνησο της Κριμαίας. Εν μια νυκτί ο πρόεδρος Πούτιν «πήρε πίσω» από τους Ουκρανούς τη στρατηγικής σημασία χερσόνησο που είχε χαρίσει στην Ουκρανία το 1954 ο τότε Σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ. Εδώ και πέντε περίπου χρόνια το Κρεμλίνο μετατρέπει την Κριμαία σε «αεροπλανοφόρο» ρωσικών συμφερόντων απέναντι στη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία. Υπολογίζεται ότι περίπου 28.000 Ρώσοι στρατιώτες βρίσκονται ήδη σταθμευμένοι στην Κριμαία. Παράλληλα, η Μόσχα διπλασίασε σχεδόν τον αμυντικό προϋπολογισμό για τη Μαύρη Θάλασσα την τελευταία δεκαετία. Πλέον, και στο ζήτημα αυτό -εκτός των S400- η Τουρκία του Ερντογάν θεωρείται η αχίλλει-ος πτέρνα του ΝΑΤΟ.

Από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου η περιοχή της Μαύρης Θάλασσας ήταν σύνορο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Και σήμερα είναι τόπος αντιπαράθεσης τριών δυνάμεων: Τουρκίας, Ρωσί-ας και «Δύσης», με ζητούμενο τη σταθεροποίηση ζωνών επιρροής. Το μείζον αυτό ζήτημα της κρίσης συζητείται ήδη στις συνόδους των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ. Ουδείς γνωρίζει ωστόσο αν η απάντηση στη ρωσική... προέλαση θα λάβει σάρκα και οστά και δεν θα περιοριστεί απλά σε περισσότερες μέρες στρατιωτικής παρουσί-ας ΝΑΤΟϊκών σκαφών στη Μαύρη Θάλασσα.

Τον περασμένο Νοέμβριο το αμερικανικό Πεντάγωνο ζήτησε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να ειδοποιήσει την Τουρκία για τα πιθανά σχέδιά του να στείλει ένα πολεμικό σκάφος στη Μαύρη Θάλασσα, σαν απάντηση στις ρωσικές ενέργειες εναντίον της Ουκρανίας στα στενά του Κερτς, που συνδέουν τη Μαύρη Θάλασσα με την Αζοφική. Ακόμη δεν γνωρίζουμε εάν η Τουρκία επέτρεψε τον διάπλου, πληροφορία που θα ήταν ενδιαφέρουσα, λαμβανομένων υπόψη των στενών σχέσεων μεταξύ της Αγκυρας και της Μόσχας. Φυσικά η Ρωσία θα αντιμετωπίσει την προκλητική ενέργεια στη Μαύρη Θάλασσα σαν ακόμη μεγαλύτερη απειλή στην πίσω αυλή της σε μια στιγμή υπερχείλισης των εντάσεων. Η Ρωσία ήδη ενίσχυσε τις δυνάμεις της στην Κριμαία, μεταξύ των άλλων και με τη μεταφορά περισσότερων αντιαεροπορικών συστημάτων S-400.